To nie jest książka Andrzeja Sapkowskiego, i to moja główna pomyłka. Ale skoro wziąłem do ręki to przeczytałem.
XVI w. ,Imperium Osmańskie, koniec dynastii Jagiellonów w Polsce. Czasy ciekawe, fabuła również, lecz jest to napisane bardzo "ciężkim" językiem, stylizowanym na język ówczesny. Do tego natłok postaci w większości prawdziwych, natłok wydarzeń prawdziwych jak i fikcyjnych - przytłacza i nuży. Oceny mojej nie zmieni również piękny opis polskiej wiosny, który we fragmencie pozwolę sobie przytoczyć:
"Czas wiosny. Zieleń staje się lepka, wyzywająca, mówi tak wiele o czułych dotknięciach nocy, słońca, wiatru, obiecuje, wabi sycona ciepłymi deszczami.(...). Zdarzało się , że miewał nagłą ochotę na uczynienie czegoś szalonego ,głupiego. Ta polska, pijana, oszalała wiosna odurzała jak opium, jak najlepsze wina z Chios.

To nie jest książka Andrzeja Sapkowskiego, i to moja główna pomyłka. Ale skoro wziąłem do ręki to przeczytałem.
XVI w. ,Imperium Osmańskie, koniec dynastii Jagiellonów w Polsce. Czasy ciekawe, fabuła również, lecz jest to napisane bardzo "ciężkim" językiem, stylizowanym na język ówczesny. Do tego natłok postaci w większości prawdziwych, natłok wydarzeń prawdziwych jak i...

Z wielkim zainteresowaniem zawsze sięgam po literaturę przygodową, gdyż uważam, że w tym gatunku jest jeszcze wiele do odkrycia. Są to książki, w których wiele się dzieje. Oprócz świata prawdziwego można znaleźć odwołanie do świata historycznego, czy alternatywnego. Niezwykle cieszy wydanie ,,Chwały królestwa". Jest to historia zajmująca od początku. Cieszy fakt, że to niezwykle rozbudowana lektura, dzięki czemu jest się w czym zaczytać.

Głównym bohaterem wydania jest Ferhadem, chłopak, który swego czasu został kształcony zgodnie z islamskim wyznaniem. Nosił on imię prastarych bohaterów. Z racji tego, że wyróżniał się pod względem nauki trafił też do innego miejsca. Niezwykle szybko dostrzeżono w nim talent szermierczy, który był uważany za dar Allaha. Nauczyciele fechtunku nie mogli wpoić mu żadnych zasad, gdyż walczył zgodnie z instynktem. Następnie jego życie toczyło się różnymi ścieżkami aż został wybrany na jednego z setek sług wezyra. To właśnie wtedy rozpoczęła się główna akcja książki.

Na poznanie twórczości nowych autorów zawsze jestem chętna. Jest to doskonała okazja do tego by móc przenieść się w nowe książkowe światy. Literatura przygodowa dodatkowo sprawia, że przy odpowiednim poprowadzeniu fabuły można zaczytać się w jej kilkuset stronach. ,,Chwała królestwa" Andrzeja Sepkowskiego nie wystrzegać się potocznych sformułowań, jednak w żadnym wypadku nie przeszkadzało to w lekturze tego wydania.

Z wielkim zainteresowaniem zawsze sięgam po literaturę przygodową, gdyż uważam, że w tym gatunku jest jeszcze wiele do odkrycia. Są to książki, w których wiele się dzieje. Oprócz świata prawdziwego można znaleźć odwołanie do świata historycznego, czy alternatywnego. Niezwykle cieszy wydanie ,,Chwały królestwa". Jest to historia zajmująca od początku. Cieszy fakt, że to...

Nie dla mnie.

Nie dla mnie.

Przydało by się jakieś posłowie, albo więcej informacji od autora. Czytałam nawet z zainteresowaniem książkę przygodowo-historyczną, która w pewnym momencie przekształcila się w historyczne fantasy. Autor nie pisze o tym co było, ale o tym co powinno było się stać z korzyścią dla Rzeczpospolitej XVI wieku. Przecież książę Jan Zygmunt zmarł rok przed królem Zygmuntem Augustem i nie mógł być beneficjentem korony. Małgorzata Walezjuszka absolutnie nie była nigdy jego żoną, a tu jeszcze jakieś dzieci ? Czytelnik mniej wyrobiony historycznie i nie sprawdzający Wikipedii może się pogubić. Szkoda, bo czytało się dobrze.

Przydało by się jakieś posłowie, albo więcej informacji od autora. Czytałam nawet z zainteresowaniem książkę przygodowo-historyczną, która w pewnym momencie przekształcila się w historyczne fantasy. Autor nie pisze o tym co było, ale o tym co powinno było się stać z korzyścią dla Rzeczpospolitej XVI wieku. Przecież książę Jan Zygmunt zmarł rok przed królem Zygmuntem...

Życie jest walką z niedogodnościami, bólem, cierpieniem i żalem. Pragnienie życia umacnia, utwardza i uczy dyplomacji, a także sprytu i umiejętności. Nie ten walczy, kto najwięcej krzyczy.

„Nie istniały dla niego dla niego żadne reguły walki na szable czy włócznie, on walczył samym instynktem, nie wiadomo po kim odziedziczonym”

Nie wiadomo kim był tajemniczy młodzieniec. Nie szczycił się rodowodem. Cieszył się tym, że przetrwał kolejny trudny etap życia. Wiedział, skąd pochodził. Nie wiedział, dokąd zmierzał.

„Kiedyś pójdziesz własną drogą”

Kiedy mówił, słuchano go jak hipnotyzera. Swoje emocje przekazywał głosem, ale jego oczy wyrażały wstrząsające nim uczucia. Miał tego świadomość i zazwyczaj spoglądał spod przysłoniętych powiek.

„Tylko te niepokojące, niekiedy straszne oczy. Te płonące czasem jak spadające gwiazdy, czasem głębokie i ciemne jak drogi do piekieł. Oczy uroczne, które zamieniają w kamień, zdolne zażec ogień, spopielić.”

Te oczy widziały więcej i wychwytywały ruchy przez innych niezauważane. Widziały fałsz i chciwość, dobro i szczęście, złowrogie cienie i rękę skrytobójcy. Dostrzegały wszystko to, co jedynie umysł podsuwał.

„Wyczekiwał znaku dla siebie, a wokół miał tylko cienie jeźdźców i ślady kopyt. Gdzie by nie stąpił, tam tylko krew, podłość, zawiść, głupota małych, niezrozumiałych ludzi, niezasługujących na nic innego, jak tylko pogardę.”

Kim był samotny wilk Ferhad, dumny i waleczny, jak prastarzy bohaterowie. Jak przemienił się z rikabdara w wojownika z jataganem przytroczonym u pasa? Kim rzeczywiście był kilkunastoletni mężczyzna z duszą starca, noszony na ramionach wyzwolonych ludzi? Jak drogę przebył przez seraje, rezydencje możnowładców do Krakowa, ów niepokonany „dar Allacha”? Podziwiany, szanowany, napawający lękiem, niewyobrażalnie bogaty „Czarny książę” – Dymitr Czerkaski.

„Staniesz się sobą, wtedy sam zaczniesz się pisać”

Przeminął czas, kiedy Porta sięgała coraz dalej, aż na północ. Korzystała z konsekwencji unii Korony Polskiej z Litwą. Osłabieni finansowo i zdrowotnie, mali ludzie wyniesieni na wysokie stanowiska, trony. Wciąż głodni chwały i złota, aż dziw, że nie czerwonego. Takimi ich pokazał pan Andrzej Sepkowski. Swą książkę „Chwała królestwa” stworzył na miarę niemal kroniki. Dla zafascynowanych historią czytelników ta opowieść jest bardzo sugestywna, barwna, wiarygodna, ale też przepełniona detalami. Czyta się powoli i z namysłem. Ogólne wrażenie potęguje słownictwo, które idealnie oddaje charakter bohaterów i nastrój czasów. „Chwała królestwa” porwała mnie jak rumak pędzący po stepie. Oceniam ja bardzo wysoko.

Życie jest walką z niedogodnościami, bólem, cierpieniem i żalem. Pragnienie życia umacnia, utwardza i uczy dyplomacji, a także sprytu i umiejętności. Nie ten walczy, kto najwięcej krzyczy.

„Nie istniały dla niego dla niego żadne reguły walki na szable czy włócznie, on walczył samym instynktem, nie wiadomo po kim odziedziczonym”

Nie wiadomo kim był tajemniczy młodzieniec....