Już dawno nie czytałem książki, w której zamiast stawiać określoną tezę albo przyjmować założenie na temat danego zagadnienia, zdecydowano się prześledzić jego narodziny oraz ewolucję na przestrzeni ostatnich stuleci. Wielu próbowało zamknąć nacjonalizm w sztywnych ramach, nadać mu określone znaczenie, umiejscowić w konkretnym punkcie historii. Ciekawym przykładem jest definicja autorstwa Enresta Gellnera. Wspomniany badacz głosił, że nacjonalizm należy rozumieć jako zasadę polityczną, zgodnie z którą jednostki polityczne powinny pokrywać się z jednostkami narodowymi. Propozycja Gellnera wydaje się niepełna, sztuczna, a przez to mało przekonująca. Pominięto w niej szereg problemów związanych z nacjonalizmem, które poddano dokładnej analizie w esejach Erica Hobsbawna. Autor prześledził historię ostatnich stuleci, aby naświetlić wpływ kolejnych przeobrażeń politycznych na świadomość pojedynczych jednostek, jak i większych zbiorowości. Powiązanie nacjonalizmu z konkretnymi grupami społecznymi stanowi punkt wyjścia do rozważań o narodzie, języku oraz tradycji. To kluczowe filary nacjonalizmu, bez których nigdy nie mógłby zaistnieć i rozpowszechnić się w różnych państwach. Pozytywnie zaskoczył mnie terytorialny zakres rozważań autora. Poza zachodem objął swym zasięgiem Europę Wschodnią, bez której pisanie o nacjonalizmie byłoby pozbawione sensu, skoro burzliwe dzieje zamieszkujących ją narodów potwierdzają skalę oraz złożoność tego zjawiska. Eseje Erica Hobsbawna wymagają dużego skupienia i nie są dla każdego. Docenią je osoby zaznajomione z historią ubiegłych stuleci. Dla reszty spotkanie z tym autorem może być skokiem na głęboką wodę, wobec czego nie wnikam, kto zdecyduje się przeczytać tę książkę. Obcowanie z esejami Erica Hobsbawna było dla mnie ucztą intelektualną, na którą zawsze warto czekać.

Już dawno nie czytałem książki, w której zamiast stawiać określoną tezę albo przyjmować założenie na temat danego zagadnienia, zdecydowano się prześledzić jego narodziny oraz ewolucję na przestrzeni ostatnich stuleci. Wielu próbowało zamknąć nacjonalizm w sztywnych ramach, nadać mu określone znaczenie, umiejscowić w konkretnym punkcie historii. Ciekawym przykładem jest...

Książka wybitna w swoim założeniu pod względem pewnych ciągów przyczynowo-skutkowych nacjonalizmu, ale także niezwykle ciężka w przyswojeniu. Potrzebny jest dość spory background historyczny, kulturowy i socjologiczne, żeby swobodnie się przemieszać po esejach. Według mnie jest też specyficznie, akademicko napisana, przez co czyta się ją wolno, momentami wręcz przynudza lub odpycha, oczywiście nie jestem w stanie stwierdzić też na ile jest to wina tłumaczenia.

Książka wybitna w swoim założeniu pod względem pewnych ciągów przyczynowo-skutkowych nacjonalizmu, ale także niezwykle ciężka w przyswojeniu. Potrzebny jest dość spory background historyczny, kulturowy i socjologiczne, żeby swobodnie się przemieszać po esejach. Według mnie jest też specyficznie, akademicko napisana, przez co czyta się ją wolno, momentami wręcz przynudza lub...