Podtytuł sugeruje coś więcej niż jest w rzeczywistości. Nie jest to bynajmniej nagana dla autora, gdyby bowiem chcieć rzeczywiście opisać "morskie dzieje świata" to te 699 stron (bez bibliografii) należałoby pewnie zastąpić min. 2 tys.
Moim zdaniem jest to naprawdę udana synteza powstała w oparciu o dużą bibliografię, ktoś kto chce poznać zarys dziejów 75% globu nie powinien być zawiedziony. Dla mnie najciekawsze są rozdziały do XVII w ne włącznie, uważam, że autor słusznie "zredukował" historię najnowszą (zwłaszcza wiek XX) do skromnych rozmiarów jedynie wzmiankując obydwie wojny światowe i praktycznie zatrzymując się na klku najważniejszych zmianach jak np. konteneryzacja (TEU) przewozów. Nie wiem jak ocenić wydanie polskojęzyczne ze względu na zaskakujące błędy tłumacza (odnoszę się do tego co znam - np. admirał Yamamoto jest tytułowany generałem). Dałem wysoką ocenę, choć w zakresie II w.św. napotkałem na błędy merytoryczne (jak np. fakt uznania głównej artylerii Yamato za zdolną do prowadzenia ognia przeciwlotniczego-domyślam się powodu takiego stwierdzenia ale to nieusprawiedliwia pomyłki).

Podtytuł sugeruje coś więcej niż jest w rzeczywistości. Nie jest to bynajmniej nagana dla autora, gdyby bowiem chcieć rzeczywiście opisać "morskie dzieje świata" to te 699 stron (bez bibliografii) należałoby pewnie zastąpić min. 2 tys.
Moim zdaniem jest to naprawdę udana synteza powstała w oparciu o dużą bibliografię, ktoś kto chce poznać zarys dziejów 75% globu nie...

Trochę się rozczarowałem, liczyłem na jakieś rzeczywiście nowatorskie spojrzenie na morskie dzieje świata, a dostałem prostą syntezę dorobku historiografii w tej dziedzinie i co już czytałem choćby w studenckich podręcznikach.

Trochę się rozczarowałem, liczyłem na jakieś rzeczywiście nowatorskie spojrzenie na morskie dzieje świata, a dostałem prostą syntezę dorobku historiografii w tej dziedzinie i co już czytałem choćby w studenckich podręcznikach.

Jeśli kierować się tytułem to cała ksiązka jest przejawem kolonialnego myślenia albo tylko megalomanii Autora, bo z pewnością nie są to "Morskie Dzieje Świata", chyba, że zgodzimy się na okrojoną tegoż Świata definicję ;).
Pomimo obietnic Autora wyrażonych we Wprowadzeniu, to nadal demonstruje on anglosaskie podejście do tematu z szerszym nieco niż dotąd uwzglęnienim czynników, które były ważne dla brytyjskiego handlu, np. Chin.

Nawet nie na jeden cały rozdział bo tylko na 9(!) stron zasłużyła największa pod wzgledem obszaru, najstarsza wiekiem (najdłużej funkcjonująca) i najmocniej związana z rodzimą cywilizacją, żegluga ludów Pacyfiku.
Krótki opis umieszczono w kontekście technik i cywilizacji zamierzchłych, przed podróżami w epoce brązu, starożytnym Egiptem, Fenicją, Hellenach, Kartagińczykach i Rzymianach.
W bieżącym wydaniu wypadałoby zaktualizować też, że planowa kolonizacja wysp Pacyfiku, została rozpoczęta ponad 5000 lat temu a dopełniona na kilkaset lat wcześniej niz Magellan opłynął Afrykę. Regularne podróże trwałyby do dziś, gdyby nie przemoc ze strony mocarstw kolonialnych.
Cywilizacja, która na śmigłych, wielokadłubowych pirogach napędzanych żaglami w kształcie kleszczy kraba przeprowadziła etapami zadanie na miarę współczesnej kolonizacji Marsa, kultura która wytworzyła system nawigacyjny powalający utrzymać stałe kontakty między archipelagamii, na przestrzeni tysięcy kilometrów, przez setki i tysiące lat regularnej żeglugi i to bez użycia jakichkolwiek przyrządów, okazała się warta 9 stron. Nie znajdujemy przykładów wielorakości statków na których to się odbyło i jak genialnie były dostosowane do rodzimych akwenów, o regularnych wojnach i złożonych strukturach społecznych, któych fundametem było podróżowanie oceaniczne.
Wobec np. 36 stron o epoce i statkach Wikingów i 138 stron nt. początków europejskiej ekspancji, rozłożenie nacsków przypomina strategię pijaka szukajacego kluczy pod latarnią, bo tam jaśniej. Wpływ łatwości dostępu do źródeł na zawartość monografii o pretensjach naukowych i światowych ambicjach można zrozumieć, ale nie wypada usprawiedliwiać.

Przez fakt, że pozycja jest NIE NA TEMAT, należałoby ocenić ją na 0, ale nie jesteśmy w szkole, a Autor się napracował ;) .

Jeśli kierować się tytułem to cała ksiązka jest przejawem kolonialnego myślenia albo tylko megalomanii Autora, bo z pewnością nie są to "Morskie Dzieje Świata", chyba, że zgodzimy się na okrojoną tegoż Świata definicję ;).
Pomimo obietnic Autora wyrażonych we Wprowadzeniu, to nadal demonstruje on anglosaskie podejście do tematu z szerszym nieco niż dotąd uwzglęnienim...

Morza i oceany, które zajmują 75 procent naszej powierzchni stały się dla Lincolna Paine'a pretekstem, aby spojrzeć na dzieje naszego globu przez pryzmat wody. Mogę zgodzić się ze stwierdzeniem z blurba, że nie jest to typowa "morska historia świata" z kilku powodów. Przede wszystkim Paine w szerszej perspektywie spogląda na akweny z kilku płaszczyzn - niektóre wypadają lepiej, inne gorzej. Najsłabiej chyba prezentuje się warstwa polityczna, głownie z tego powodu, że jeżeli ktoś interesuje się historią to skrócone do jednego czy kilku akapitów dzieje morskich wojen w poszczególnych epokach raczej nie zaskoczą niczym nowym czy czymś odkrywczym. Zdecydowanie lepiej Paine przedstawia sieci powiązań handlowych, gospodarczych między regionami, jak stopniowo zdobywano morze, jak zmieniały się morskie szlaki, jak wyglądały okrycia geograficzne, jaki miały wpływ na życie szczurów lądowych. Obserwujemy też jak zmieniała się sztuka szkutnicza na przestrzeni dziejów, ale też jakie nowinki wprowadzano na statki czy w ogóle jak wyglądało żeglowanie w dawnych czasach i jakie warunki panowały na okrętach. Trzeba też zauważyć, że jeśli chodzi o chronologię, to badacz przedstawia dzieje świata od czasów najdawniejszych, pierwszych konstrukcji zbudowanych do poruszania się po wodzie aż do czasów współczesnych. Ciekawe jest również spojrzenie autora na inne kontynenty, nie skupia się tylko na Europie, ale sporo miejsca poświęca zwłaszcza Azji, a w szczególności morskim dziejom Chin (choć oczywiście to określenie to pewne uproszczenie),co chyba jest niezwykle interesujące z perspektywy polskiego czytelnika. Przy okazji jest to też barwna opowieść o spojrzeniu na morze, o tym jak je postrzegano na przestrzeni wieków, sporo przewija się w pracy tekstów ówczesnych żeglarzy, pasażerów czy krótko mówiąc osób, które w jakiś sposób w swoim życiu były związane z morzem.

Morza i oceany, które zajmują 75 procent naszej powierzchni stały się dla Lincolna Paine'a pretekstem, aby spojrzeć na dzieje naszego globu przez pryzmat wody. Mogę zgodzić się ze stwierdzeniem z blurba, że nie jest to typowa "morska historia świata" z kilku powodów. Przede wszystkim Paine w szerszej perspektywie spogląda na akweny z kilku płaszczyzn - niektóre wypadają...