Królowa Wiktoria została koronowana w 1837 i panowała 63 lata aż do 1901 roku. To druga książka Hobsbawma na temat XIX wieku i imię Wiktorii nie pada w niej ani raz (w poprzedniej - "Wieku rewolucji" - padło cały jeden raz, jako ciekawostka że Leopold I był jej wujem). Ja rozumiem, że Hobsbawm jako marksista nie chce skupiać się na – burżuazyjnej wszakże – historii politycznej by więcej miejsca poświęcić historii społecznej. No ale bez przesady. Proces zjednoczenia Niemiec? Nieistotny w zasadzie. 50 tysięcy niemieckich chłopów wyemigrowało do Ohio? Tak, to ważne. 20 tysięcy Polskich intelektualistów zesłano przymusowo w głąb Rosji? Brak wzmianki. I tak dalej. Trudno nie odnieść wrażenia, że nie dostaje się pełnego oglądu epoki, pomimo założeń i sposobu w jaki książka jest napisana. Narracja próbuje pozować na metanarrację: ponadnarodową, uogólniającą i opisującą procesy wewnątrznarodowe i światowe jako jeden nurt dziejowy. Przez to zdaje się być rozwodnioną, pozbawioną niuansów. Książka obejmuje tylko 25 lat a nie mamy w zasadzie żadnego wydarzenia opisanego w konkretny sposób. I jak dla mnie za dużo tu opinii, komentarzy i prób analizy a brakuje faktów i przykładów, które byłyby solidniejszym podparciem wywodów. Rzucanie liczbami wzrostu produkcji ziemniaka nie zawsze działa. Dużo lepiej zeitgeist epoki uchwycił Bertrand Russel (który notabene też romansował z komunizmem, dopóki nie zobaczył jak wygląda ZSRR na własne oczy) w swoim „Wieku XIX”. Choć objętościowo krótszy (1 książka to nie 3),to dzięki skupieniu się na konkretnych historiach różnego przekroju postaci z dużo większym powodzeniem pokazał np. w jaki sposób ten cały XIX-wieczny kapitał powstawał.

No i ta fiksacja na punkcie Marksa… Nie zrozumiem. Przedstawia się go tu jakby był jakimś niezrozumianym geniuszem, bo choć Marks to „najwybitniejszy badacz społeczny” to czyta się go tylko w międzynarodówce (a i to średnio) i 5 lat zajęło mu sprzedanie 1000 egzemplarzy „Kapitału” w Niemczech.

Królowa Wiktoria została koronowana w 1837 i panowała 63 lata aż do 1901 roku. To druga książka Hobsbawma na temat XIX wieku i imię Wiktorii nie pada w niej ani raz (w poprzedniej - "Wieku rewolucji" - padło cały jeden raz, jako ciekawostka że Leopold I był jej wujem). Ja rozumiem, że Hobsbawm jako marksista nie chce skupiać się na – burżuazyjnej wszakże – historii...

Książka świetnie napisana, przystępnie, czytelnik traktowany jest jako partner. Myślę, że dzięki niej lepiej zaczęłam rozumieć ówczesny świat i mechanizmy składające się na jego działanie, dotyka wielu dziedzin życia społecznego, gospodarczego, kulturalnego i prywatnego.

Książka świetnie napisana, przystępnie, czytelnik traktowany jest jako partner. Myślę, że dzięki niej lepiej zaczęłam rozumieć ówczesny świat i mechanizmy składające się na jego działanie, dotyka wielu dziedzin życia społecznego, gospodarczego, kulturalnego i prywatnego.