Nieczęsto się zdarza, aby publikacja w jednym opracowaniu zbiorowym tekstów wcześniej drukowanych, nie traciła swoich walorów. No, chyba że są to teksty Juliusza Gałkowskiego o micie Rzymu. Nie miałem wcześniej okazji czytać tych miniaturek (tym łatwiej mi się nimi zachwycać),bowiem systematyczna lektura Tygodnika Powszechnego wystarcza mi jeśli chodzi o przedstawicieli "oświeconego chrześcijaństwa". Cudzysłów bez kpiny. Ale w przypadku Juliusza Głowackiego mógłbym złamać tę zasadę. Wszystko to zasługa wspomnianych opowieści. Może łatwiejszy byłem do utonięcia w tej lekturze, jako ubiegłowieczny absolwent historii UW. Ale było nie było, historia Grecji i Rzymu, to nie była moja bajka. Chciałem się jednak podzielić wrażeniami z lektury, a nie z mojej fascynacji międzywojniem. Miniatury Gałkowskiego, to uczta, rozkosz intelektualna, wietrzenie głowy zatrutej smogiem codziennych banałów. To erudycja Autora tak przyswajalna i smakowita, jak najlepsze danie kuchni włoskiej okraszone czerwonym winem z Abruzji. Nie ma co rozwodzić się o tych perełkach, bo każdy krótki tekst skrzy się samodzielnie. na koniec nieco parafrazując Witolda G.: kto nie przeczyta ... ten niech o sobie się dowie na końcu Ferdydurki.

Nieczęsto się zdarza, aby publikacja w jednym opracowaniu zbiorowym tekstów wcześniej drukowanych, nie traciła swoich walorów. No, chyba że są to teksty Juliusza Gałkowskiego o micie Rzymu. Nie miałem wcześniej okazji czytać tych miniaturek (tym łatwiej mi się nimi zachwycać),bowiem systematyczna lektura Tygodnika Powszechnego wystarcza mi jeśli chodzi o przedstawicieli...