Niezmiennie mnie zachwyca proza Ilony Wiśniewskiej. Jej otwartość na innych ludzi, ogromna wrażliwość wobec ludzi, świetne oko do obserwacji i umiejętność operowania słowem. Zrozumienie dla innych kultur, tu ma zdecydowanie antropologiczne, nieoceniające podejście, tak potrzebne w reportażu.

"Migot" należy chyba czytać po "Lud. Z grenlandzkiej wyspy", gdyż są tam nawiązania do poprzedniej książki. Jako oddzielna pozycja też się broni, bo to świetny reportaż.

Niezmiennie mnie zachwyca proza Ilony Wiśniewskiej. Jej otwartość na innych ludzi, ogromna wrażliwość wobec ludzi, świetne oko do obserwacji i umiejętność operowania słowem. Zrozumienie dla innych kultur, tu ma zdecydowanie antropologiczne, nieoceniające podejście, tak potrzebne w reportażu.

"Migot" należy chyba czytać po "Lud. Z grenlandzkiej wyspy", gdyż są tam...

Grenlandia - zimna i surowa kraina. Taka też była ta książka. Surowa, przejmująca, niepomijająca trudnych tematów. Jeśli szukacie cukierkowego reportażu o zimowej krainie, to nie sięgajcie po książkę Ilony Wiśniewskiej. Autorka w swojej książce zabiera nas do świata, który dla większości z nas jest i zawsze będzie zupełnie obcy i nieodkryty. Za co autorce jestem wdzięczna, bo jest to tematyka, która bardzo mnie interesuje. Dzięki niej możemy zjeść obiad wspólnie z Inuitami, przebywać w ich domach, zobaczyć jak żyją, polują, co się dzieje, gdy dosięga ich choroba czy śmierć najbliższych. Przeżywamy razem z nimi ich problemy, troski i sytuacje kryzysowe, które dla nas są zupełnie nie do wyobrażenia.
Na minus, z pewnością zasługuje fakt, że całość wydaje się być bardzo chaotyczna. Tematy są poszarpane, przeplatają się ze sobą momentami bez ładu i składu i w niektórych przypadkach potraktowane są dość powierzchownie. Sprawiło to, że pozostał we mnie lekki niedosyt i chętnie sięgnęłabym po kolejną książkę opowiadającą o krainie wiecznej zimy i nocy polarnych. Mimo wszystko polecam, bo był to ciekawie spędzony czas.

Grenlandia - zimna i surowa kraina. Taka też była ta książka. Surowa, przejmująca, niepomijająca trudnych tematów. Jeśli szukacie cukierkowego reportażu o zimowej krainie, to nie sięgajcie po książkę Ilony Wiśniewskiej. Autorka w swojej książce zabiera nas do świata, który dla większości z nas jest i zawsze będzie zupełnie obcy i nieodkryty. Za co autorce jestem wdzięczna,...

Autorka opowiada o konkretnych ludziach, a nie o ujednoliconym i uogólnionym ludzie Grenlandii. Doceniam takie podejście - pełne szacunku dla bohatera reportażu.

Autorka opowiada o konkretnych ludziach, a nie o ujednoliconym i uogólnionym ludzie Grenlandii. Doceniam takie podejście - pełne szacunku dla bohatera reportażu.

Absolutnie fantastyczny reportaż - cieszę się, że wreszcie znalazłam tekst, który pokazuje wielość odcieni tematu, o którym mówi! Jestem zachwycona ciężkością tej opowieści, ukazaniem ludzi, a nie ich ocenianiem. Gratuluję autorce warsztatu, odwagi i ciekawości.

Absolutnie fantastyczny reportaż - cieszę się, że wreszcie znalazłam tekst, który pokazuje wielość odcieni tematu, o którym mówi! Jestem zachwycona ciężkością tej opowieści, ukazaniem ludzi, a nie ich ocenianiem. Gratuluję autorce warsztatu, odwagi i ciekawości.

uwielbiam książki Ilony Wiśniewskiej, w tym wypadku niestety dotrwałam do połowy. pierwsze 50-100 stron wciągające, ciekawe, po czym coś się fabularnie rozmywa. mnóstwo opisów zabijania zwierząt, skórowania, ćwiartowania. są tak drastyczne, że aż odpychające, chyba nie do końca się spodziewałam, że fabuła skręci w takim kierunku

uwielbiam książki Ilony Wiśniewskiej, w tym wypadku niestety dotrwałam do połowy. pierwsze 50-100 stron wciągające, ciekawe, po czym coś się fabularnie rozmywa. mnóstwo opisów zabijania zwierząt, skórowania, ćwiartowania. są tak drastyczne, że aż odpychające, chyba nie do końca się spodziewałam, że fabuła skręci w takim kierunku

Grenlandia. Surowa kraina i surowi ludzie. Autorka zamieszkała wśród Inuitów, by bliżej poznać ich zwyczaje, troski i sposoby radzenia sobie z zimnem i długimi nocami. Mroźna atmosfera przewierca do szpiku kości. Bardzo prawdziwa.

Grenlandia. Surowa kraina i surowi ludzie. Autorka zamieszkała wśród Inuitów, by bliżej poznać ich zwyczaje, troski i sposoby radzenia sobie z zimnem i długimi nocami. Mroźna atmosfera przewierca do szpiku kości. Bardzo prawdziwa.

Jak na Wiśniewską, to zaledwie dobra książka, ale nie najlepsza w jej dorobku. Kawał solidnej reporterskiej roboty, jak zwykle. No i język emocji. Nie da się tego podrobić

Jak na Wiśniewską, to zaledwie dobra książka, ale nie najlepsza w jej dorobku. Kawał solidnej reporterskiej roboty, jak zwykle. No i język emocji. Nie da się tego podrobić

Najsłabsza książka Wiśniewskiej, skażona z góry przyjętą tezą.

Najsłabsza książka Wiśniewskiej, skażona z góry przyjętą tezą.

Wiśniewska ma niezwykły dar zanurzania czytelnika w opisywanym świecie, człowiek niemal czuję opisywane zimno i chłód relacji międzyludzkich na sobie

Wiśniewska ma niezwykły dar zanurzania czytelnika w opisywanym świecie, człowiek niemal czuję opisywane zimno i chłód relacji międzyludzkich na sobie

Kawał roboty reporterskiej, widać serce Wiśniewskiej do Grenlandii, ludzi z zupełnie innej bajki.

Świetne są sceny z domu starców i wątek psów, wstrząsające.

Kawał roboty reporterskiej, widać serce Wiśniewskiej do Grenlandii, ludzi z zupełnie innej bajki.

Świetne są sceny z domu starców i wątek psów, wstrząsające.