Giacomo Girolamo Casanova... czy istnieje osoba nie znająca tego jegomościa? Znany głównie z uwodzicielstwa, na kartach polskiej historii zapisał się jako obrońca Rzeczypospolitej Obojga Narodów i krytyk zaborczości Rosji, Prus oraz Austrii.

Zapiski poczynione przez samego Casanovę to opis życia w ówczesnych realiach. Z temperamentem i uczuciowością jaki posiadał, jego żywot był co najmniej skomplikowany. Z dziennika, oprócz kochliwego mężczyzny, niespodziewanie wyłania się nieznany dotąd wielu osobom obraz krętacza, hazardzisty, kłamcy.

Sięgając po ten pamiętnik spodziewałam się erotycznych zwierzeń XVIII-wiecznego kawalera. Nic bardziej mylnego! Owszem, kobiety to główny temat (nie mogłoby być inaczej w tym przypadku),ale również sporo jest tu informacji o obyczajowości tamtych czasów.

Książka, jak na dzisiejsze czasy i tłumaczenia, jest napisana w bardzo przystępny i zrozumiały sposób. Posiada tą samą cechę co jej autor, czyli charyzmę. Co do samego Casanovy to mam mieszane odczucia. Chciałabym wierzyć, że "ten typ tak ma" i, że po prostu był bardzo podatny na urokliwe damy. Jednak nie daje mi spokoju myśl, że w głębi duszy był pełnym kompleksów mężczyzną, który poszukiwał czegoś, co mogłoby go ich pozbawić.

Jeśli chcecie się dowiedzieć kim tak na prawdę był Casanova, to zachęcam do przeczytania tej książki. Na pewno Was zaskoczy.

Giacomo Girolamo Casanova... czy istnieje osoba nie znająca tego jegomościa? Znany głównie z uwodzicielstwa, na kartach polskiej historii zapisał się jako obrońca Rzeczypospolitej Obojga Narodów i krytyk zaborczości Rosji, Prus oraz Austrii.

Zapiski poczynione przez samego Casanovę to opis życia w ówczesnych realiach. Z temperamentem i uczuciowością jaki posiadał, jego...

Czy ktoś jeszcze sięga po pamiętniki sprzed 300 lat? Wydawnictwo MG wykazało się sporą dozą odwagi decydując się na wydanie fragmentów pamiętników Giacomo Casanovy. Dwunastotomowa „Historia mojego życia” tego autora kilkaset lat temu gorszyła naszych pradziadów i z impetem lądowała na niejednym stole cenzorskim. Żal nieco, że nigdy nie doczekała się pełnego tłumaczenia na język polski. Jednak niedawno wydane „Pamiętniki. Największy kochanek wszechczasów” pozwalają nam choć na chwilę przenieść się w świat obyczajowości XVIII wieku. W świat krynolin, pudrowanych peruk, eleganckich saloników i skrytych buduarów.
Sama postać Casanovy obrosła legendą tak bardzo, że trudno już odróżniać fakty od fikcji i plotek. Jego imię stało się synonimem uwodziciela i awanturnika. Przez wieki mężczyźni chcieli być tacy jak on, a kobiety chciały takiego jak on. Podczas swojego życia stworzył nie tylko wiele dzieł publicystycznych i literackich, ale przede wszystkim spisał dwanaście tomów pamiętników, które, już po jego śmierci ukazały się pod zbiorczym tytułem „Historia mojego życia”. Na kartach tej monumentalnej autobiografii Casanova nie tylko chwali się miłosnymi podbojami, ale także opisuje inne przygody, o bardziej „awanturniczym” charakterze. Warto wspomnieć, że dzieło to wylądowało w XIX wieku na indeksie ksiąg zakzanych.
I chociaż pamiętniki tego słynnego awanturnika swego czasu wywoływały wiele emocji, dziś raczej należą do kategorii, do której bardzo często awansują dzieła klasyków – wszyscy słyszeli, nikt nie czytał. Nie pomagał temu brak przystępnego (atrakcyjnego wizualnie i dostępnego w księgarniach) wydania. Naprzeciw oczekiwaniom miłośników XIX-wiecznego amanta wyszło wydawnictwo MG, i choć wykorzystano stare tłumaczenie, udało się nieco „odświeżyć” tytuł.
Wybór prezentowany przez to wydawnictwo skupia się głównie na miłosnych podbojach Casanovy. Wiele tam krótkich opowiastek o miłościach autora. Bo choć dziś nazwalibyśmy go podrywaczem, autor w swoich wspomnieniach zarzeka się, choć postronnym często wydaje się to tylko flirtem, przelotnym romansem lub przygodą, każda z kobiet w jego życiu rozbudziła w nim ogromne uczucie i każdą z nich kochał do szaleństwa. Choć trudno w to uwierzyć, a ja, jako współczesna kobieta często przewracałam oczami, współczując tym niewinnym dziewczątkom i nobliwym damom, Casanova wydał mi się całkiem sympatycznym facetem. Zabawny i czarujący. Trudno się wtedy dziwić kobietom (i nie tylko),które ulegały jego urokowi osobistemu. Bo jeśli w jego pamiętnikach, po trzystu latach i intensywnych pracach tłumaczeniowo-edytorskich, czytelnik jest w stanie dostrzec w postaci autora charyzmę, to z pewnością nie brakowało jej mu za życia. Ta niedługa książeczka, która jest tak naprawdę tylko wyrywkiem życia, pozwala nam poznać niesamowitą postać. Człowieka który ma swoje poglądy w każdej kwestii i wcale się tego nie wstydzi. Który potrafi zaangażować się we wszystko, jeśli tylko jest to dla niego korzystne.
Po tę książkę warto sięgnąć jednak nie tylko z powodu wyjątkowego bohatera. Jest ona również niezwykle ciekawa ze względu na ukazany w niej obraz społeczeństwa. Czasy Casanovy kojarzą nam się z pruderią, pobożnością i skromnością. Przez pryzmat tych pamiętników możemy spojrzeć na XVIII wiek zupełnie inaczej. Jako na epokę, gdzie ludzie byli ze sobą szczerzy, choć często uszy zatykano, a oczy przymykano. Jako na czasy, w których to, co działo się w sferze publicznej i towarzyskiej nie zawsze miało wiele wspólnego z życiem prywatnym. Szczerze przyznam się, że choć za mną już kilka lektur o obyczajowości tych czasów, naprawdę niesamowitą sprawą jest przeczytać tekst, który nie jest jedynie powieścią historyczną, a mimo to bez ogródek mówi o tym, co działo się za drzwiami szlacheckich i mieszczańskich buduarów.
Pomimo przyciężkiego języka (zarówno oryginał i tłumaczenie mają już swoje lata) muszę przyznać, że ta lektura była dla mnie przeżyciem niezwykłym. Bo książka ta nie tylko przedstawia sylwetkę ciekawej postaci. Nie tylko pokazuje życie epoki, o której zazwyczaj czytamy w podręcznikach od historii, ale także potrafi rozbawić. Pewnie nie każdego, ale ja nie raz parsknęłam czytając o łóżku, które zarwało się podczas kilkuminutowej nieobecności męża, czy innych, równie kuriozalnych wypadkach.

Dziękuję sztukater.pl za egzemplarz recenzencki

Czy ktoś jeszcze sięga po pamiętniki sprzed 300 lat? Wydawnictwo MG wykazało się sporą dozą odwagi decydując się na wydanie fragmentów pamiętników Giacomo Casanovy. Dwunastotomowa „Historia mojego życia” tego autora kilkaset lat temu gorszyła naszych pradziadów i z impetem lądowała na niejednym stole cenzorskim. Żal nieco, że nigdy nie doczekała się pełnego tłumaczenia na...

XVIII WIECZNY OSZUST Z TINDERA (?)

Pierwszy raz czytałem pamiętniki Giacomo Casanovy w czasie gdy rozpoczynałem studia. Pamiętam jeszcze to niewielkie wydanie, które znalazłem w miejskiej bibliotece. Nosiło ono ślady wielokrotnego czytania i zastanawiam się teraz kto częściej sięga po tę pozycję. Czy mężczyźni szukają w „Pamiętnikach” jakichś wskazówek, jak zostać „największym kochankiem wszechczasów”, czy może kobiety, do których kierowana jest większość literatury, sięgają po tę lekturę powodowane ciekawością. Wszyscy słyszeli o Casanovie – choć niewielu czytało „Pamiętniki”.


W języku potocznym tytułujemy jego nazwiskiem mężczyzn o ponadprzeciętnym temperamencie i szczycących się licznymi, miłosnymi podbojami. Wszak Casanova był pierwszym, albo – lepiej stwierdzić – pierwszym, który tak otwarcie (wręcz ostentacyjnie) o tym opowiadał. „Pamiętniki” wstrząsnęły ówczesnymi czytelnikami. Czy wciąż mają taką moc oddziaływania? W dobie gdy listy bestsellerów w księgarniach okupywane są miesiącami przez erotyki typu „50 twarzy Greya” albo „365 dni”? Na pewno dzisiejszy czytelnik nie będzie tak zbulwersowany treścią, jak ten, który po tytuł sięgał w XVIII wieku. Pamiętam moje wrażenia po pierwszej lekturze „Pamiętników” przed laty. Byłem zaskoczony, że Casanova jest utożsamiany jedynie z byciem kochankiem, podczas gdy jego wspomnienia dotyczą też wielu innych kwestii. W swoich pamiętnikach daje nam się poznać przede wszystkim jako awanturnik, który nie pasuje do swoich czasów. Znajdziemy tu nie tylko opisy schadzek z najróżniejszymi kobietami. Bynajmniej! Jest to w wielu fragmentach książka przygodowa, która opisuje np. ucieczkę z więzienia.


Giacomo Casanova urodził się we Włoszech w 1725, ale niekoniecznie pasował do swoich czasów. Już w przedmowie do „Pamiętników” pisze o tym, że jest świadomy, iż nie wszystko w jego życiu było dobre. Ta otwartość wskazuje na pewnego rodzaju spowiedź. Giacomo Casanova wybrał formę pamiętników, zamiast wizyty w konfesjonale. Tą drogą, pozbawioną tajemnicy spowiedzi, jego historia stała się znana całemu światu. Jak bardzo się ona różni od przypiętej mu „łatki” przekonamy się, jeśli zdecydujemy się przeczytać ją bez przyjmowanych a priori założeń. Wielu wydaje się, że Giacomo Casanova był – przepraszam za wyrażenie – niewyżytym seksualnie drapieżnikiem. Nic z tych rzeczy! Nie mówię, że wiódł moralne życie. On sam tak nie twierdzi. Przyznaje się na kartach pamiętnika i do kradzieży, i do słabości do kart. Nie był to jednak człowiek poddany najniższym instynktom. Jego życie nie było determinowane potrzebą zdobywania kobiety za kobietą. Dał się poznać również jako polityk i filozof, oraz oczywiście pisarz – w końcu czytamy zgrabnie spisane przez niego wspomnienia.


Jeśli wierzyć narracji „Pamiętników”, Giacomo Casanova po prostu wielokrotnie się zakochiwał. Możliwe, że ten złodziej i polityk jest również kłamcą. Ja jednak wierzę w to, że regularnie ulegał zauroczeniu. Za każdym razem poddawał się mu do granic szaleństwa. Poznając Casanovę widzimy z jednej strony narcyza, z drugiej strony mężczyznę niepewnego siebie, który stale poszukuje u kobiet potwierdzenia swojej wartości i wyjątkowości. Jego działania (nieraz absurdalne) podporządkowane były pożądaniu. Ale dotyczyło ono nie tylko pragnienia „zdobycia” serca kolejnej (wyjątkowej) kobiety. Casanova pragnął również tego by być pożądanym. W dzisiejszych czasach poświęciłby się aktywnemu prowadzeniu profilu w mediach społecznościowych. Jednak żył w zupełnie innych okolicznościach. I dlatego lektura „Pamiętników” jest tak ciekawa.


Serdecznie polecam tę książkę. Giacomo Casanova daje się nam poznać nie tylko jako wzięty kochanek, ale również jako całkiem dobry pisarz. Tekst pozbawiony jest zbędnych dłużyzn. Akcja rozwija się wartko i momentami jesteśmy wręcz porwani w wir szalonych wydarzeń. Nie żałuję, że kolejny raz sięgnąłem po pamiętniki Casanovy. Okazuje się, że przez lata o wielu sprawach zapomniałem. Teraz, jako starszy (i mam nadzieję, że choć trochę dojrzalszy) mężczyzna, zwróciłem uwagę na zupełnie inne fragmenty tej intrygującej lektury. To nie tylko opowieść o miłosnych podbojach. To świadectwo epoki i plastyczny opis realiów XVIII wiecznej Europy.

Polecam.

XVIII WIECZNY OSZUST Z TINDERA (?)

Pierwszy raz czytałem pamiętniki Giacomo Casanovy w czasie gdy rozpoczynałem studia. Pamiętam jeszcze to niewielkie wydanie, które znalazłem w miejskiej bibliotece. Nosiło ono ślady wielokrotnego czytania i zastanawiam się teraz kto częściej sięga po tę pozycję. Czy mężczyźni szukają w „Pamiętnikach” jakichś wskazówek, jak zostać...

Każdy z nas zna Casanovę- najsławniejszego kochanka na całym świecie, i to określenie nie jest ani trochę przesadzone. Mężczyznę, który przy pomocy swoich licznych miłosnych historii zapisał się w naszej pamięci na stulecia. Dziś jego nazwisko stało się określeniem dla każdego, kto posiada rozbuchany temperament miłosny.

Słowem wstępu chyba nie muszę dodawać nic więcej- oczywiście, że osoba Casanovy nie jest mi obca. Oglądałam filmy, czytałam też książki w których to przewija się ów sławny kochanek. Zawsze uważałam go za zwykłego podrywacza, który za cel obrał sobie niewieście serca (i ciała, oczywiście). Z ciekawością sięgnęłam po jego pamiętniki. I okazało się, że uważałam go za nieco innego człowieka, niż był naprawdę.

Zawsze sądziłam, że Casanova chciał uwieść jak najwięcej kobiet, a tym samym dowieść swojego uroku osobistego i ogólnych przymiotów. Nic bardziej mylnego, a lektura tej książki otworzyła mi oczy na jego prawdziwą osobę. Giacomo -jak większość panów, jak sądzę- chciał po prostu czuć się kochany i atrakcyjny dla płci przeciwnej. Uczucia kierowane do danej damy nie były udawane, rzeczywiście rozpalała płomień w jego piersi. Inna sprawa, że często ów ogień szybko się wypalał. Casanova nie byłby jednak sobą, gdyby i z takiej sytuacji nie potrafił znaleźć wyjścia. Zaznaczmy bowiem, że czasy, w których żył, w niczym nie przypominały naszych- naruszona kobiecość zmuszała do ślubu, a przygodne spotkanie z mężczyzną niosło za sobą różne konsekwencje. Co prawda nie w każdym przypadku dokładnie wiemy, jak daleko posunął się nasz bohater w eksploracji kobiecego ciała, ale możemy się tego domyślać.

"Casanovą" zawsze nazywamy kogoś, kto uwielbia pławić się w damskim zainteresowaniu i bez najmniejszych wyrzutów sumienia zmienia partnerki jak rękawiczki (lub wystarcza mu jedno spotkanie, wiadomo w jakim celu). Dlatego też myślałam, że dla XVIII- sto wiecznego kochanka również tylko uprawianie miłości było celem. I poniekąd tak było, ale jak już wspomniałam, w jego piersi biło po prostu bardzo kochliwe serce. A w dodatku potrafił odpowiednio zadbać o swoją byłą kochankę, gdy ich wspólny czas dobiegał końca.

Pamiętniki... to intrygująca lektura, która zabierze Was w przeszłość inną, niż chcieliby mówić o niej uczeni. Przeszłość tętniącą namiętnością, pożądaniem, a zarazem sztywnymi zasadami etyki towarzyskiej. Mam nieomal wrażenie, że seks w tamtych czasach był czymś tak zakazanym, że uprawianie go poza związkiem małżeńskim było swego rodzaju buntem. Ta książka to swoista ciekawa lekcja historii o rzeczach, o której nie uczą w żadnej szkole.

Każdy z nas zna Casanovę- najsławniejszego kochanka na całym świecie, i to określenie nie jest ani trochę przesadzone. Mężczyznę, który przy pomocy swoich licznych miłosnych historii zapisał się w naszej pamięci na stulecia. Dziś jego nazwisko stało się określeniem dla każdego, kto posiada rozbuchany temperament miłosny.

Słowem wstępu chyba nie muszę dodawać nic więcej-...

Są takie książki po które sięga się z wielką przyjemnością i są również lektury, które czyta się z zapartym tchem. "Pamiętniki. Największy kochanek wszechczasów" od samego początku był dla mnie oczywistym wyborem, ale nie spodziewałam się, że ostatecznie odbiorę powyższą historię aż tak pozytywnie.

Uśmiecham się na myśl o historii, którą przeczytałam, bo był to zaskakujący, bogaty w detale i bardzo emocjonalny obraz człowieka skorego do wszelkich emocji. Kto by pomyślał, że mężczyzna może być aż tak kochliwy? I gdzie we współczesnym świecie szukać kogoś tak otwartego na uczucia, chętnego do nawiązywania nowych znajomości, może zbyt lekkomyślnego, ale za to zdrowo szalonego? Obraz bohatera przedstawiony w tej powieści wymyka się z wszelkich ram i jest tak niesłychanie dobrze przedstawiony, że umysł czytelnika z ogromną przyjemnością rozkłada jego działania i myśli na części pierwsze, aby nie tylko dobrze go zrozumieć, ale i jeszcze lepiej poznać.

Casanova pisał o kobietach, o ich zdobywaniu, uwodzeniu a także o tym z jaką lekkością i swobodą pojawiały się u jego boku. Wydawał się mało odporny na kobiecy urok, ale i jednocześnie jakby nie do końca świadomy własnej charyzmy w swoim pamiętniku szczerze opowiadając o uroku płci pięknej, potrzebie pożądania, miłości czy samym sensie bycia uwodzonym.

Ależ to była smaczna lektura! Zmysłowa, otwarta na czytelnika, bardzo, bardzo świadoma oraz dojrzała. Książka liczy sobie niewiele stron, ale to wystarczy, by zachwycić czytelnika paletą występujących w niej osobowości, emocji oraz doświadczeń. Casanova podbijał Europę w XVIII wieku, ale jego sława nie cichnie do dziś, bo pokazuje jak ważną rolę w naszym życiu odgrywa poczucie bycia chcianym i kochanym, gdy ma się u boku odpowiednią osobę. Choćby przez chwilę.

Oto książka, obok której nie możecie przejść obojętnie. Wyjątkowa w każdym calu, szczera i charyzmatyczna dokładnie tak jak jej autor. Żałuję, że "Pamiętniki. Największy kochanek wszechczasów" dopiero dziś wpadła w moje ręce, ale jednocześnie wiem, że jej lekturę jeszcze wielokrotnie sobie odświeżę. To opowieść o miłości ze strony mężczyzny, o wszelkich szczegółach niewiadomych do tej pory, o sile zaistnienia w czymś życiu.

Są takie książki po które sięga się z wielką przyjemnością i są również lektury, które czyta się z zapartym tchem. "Pamiętniki. Największy kochanek wszechczasów" od samego początku był dla mnie oczywistym wyborem, ale nie spodziewałam się, że ostatecznie odbiorę powyższą historię aż tak pozytywnie.

Uśmiecham się na myśl o historii, którą przeczytałam, bo był to...

Giovanni Giacomo Casanova to postać wszystkim doskonale znana, zapamiętana jako symbol nieokiełzanego uwodziciela, pazernego kochanka, bożyszcza kobiet, które bez względu na wiek, pochodzenie czy wychowanie, błyskawicznie traciły dla niego głowę i były gotowe niemal do wszystkiego, byle zaznać w ramionach mężczyzny choć część swojego życia. Czy te uczucia zawsze były odwzajemnione i równie gwałtowne? A może z jego strony to była jedynie błaha zabawa? Niniejsze pamiętniki otwierają przed nami świat mitycznego kochanka otworem, fundują niezapomnianą, emocjonującą, wręcz sensualną podróż, dzięki której możemy w pełni zanurzyć się w osobowości głównego bohatera i poczuć choć namiastkę targających nim namiętności oraz porywów serca. A wierzcie mi, jego serce było wyjątkowe wielkie i ogniste, a każdą z kochanek darzył uczuciem prawdziwym, obezwładniającym i nieokiełzanym.

Książkę czyta się nadzwyczaj lekko oraz przyjemnie, a zastosowany styl błyskawicznie przenosi nas w czasie. Forma pamiętnika sprawia, że historie angażują wyjątkowo mocno, odurzają, rozpalają wszystkie zmysły. Bezsprzecznie, jest to lektura pochłaniająca bez pamięci, wywołująca lawinę skrajnych emocji, począwszy od fascynacji, poprzez częste niedowierzanie, aż do wzruszeń czy niepohamowanego śmiechu. Jak łatwo się domyślić, ktoś, kto prowadził życie tak hulaszcze i awanturnicze, wielokrotnie pakował się w tarapaty, a jednak zawsze wychodził z nich cało. Największą wpadką, o której nie sposób zapomnieć, będzie fascynacja i zauroczenie młodziutką niewiastą, która okazała się być jego własną córką. To już tylko czysty dowód na to, że nie bez powodu przypięto mu łatkę największego amanta na świecie!

"Pamiętniki. Największy kochanek wszechczasów" to wspaniały, niesłychanie barwny, porywający opis intensywnego życia jednego z najpopularniejszych uwodzicieli, jego miłosnych podbojów i sercowych rozterek. Życiorys włoskiego amanta nie tylko pozwala poznać intencje i namiętności, wręcz obsesje, rządzące duszą Casanovy, ale również ukazuje męskość w zupełnie innym świetle. Giovanni Giacomo Casanova to bezsprzecznie ikona swojej epoki, postać wyjątkowa, dlatego jego pamiętniki to zdecydowanie pozycja warta uwagi! Polecam gorąco!

Giovanni Giacomo Casanova to postać wszystkim doskonale znana, zapamiętana jako symbol nieokiełzanego uwodziciela, pazernego kochanka, bożyszcza kobiet, które bez względu na wiek, pochodzenie czy wychowanie, błyskawicznie traciły dla niego głowę i były gotowe niemal do wszystkiego, byle zaznać w ramionach mężczyzny choć część swojego życia. Czy te uczucia zawsze były...

I wiem, że żyłem, gdyż czułem to, jestem pewien, że gdy czuć przestanę, przestanę istnieć. Zmysłowe używanie miłosne było mi namiętnością, czułem, że stworzony jestem dla płci pięknej. Kochałem i pozwalałem się kochać, jak tylko nadarzyła się po temu sposobność.

Giacomo Casanova urodził się w Wenecji, 2 kwietnia 1725 r. jako syn Gaetano Casanovy, aktora komediowego i Zanetty Farussi również aktorki. Studiował w szkole księdza Gozzi, a następnie chemię, matematykę, filozofię i prawo na Uniwersytecie w Padwie. W roku 1742 otrzymał stopień doktora z prawa cywilnego i prawa kanonicznego. Dzięki protekcji senatora Malipiero rozpoczął karierę w hierarchii kościoła w Neapolu, a potem w Rzymie. Karierę w strukturach Kościoła popsuł jego niepohamowany pociąg do kobiet. Popadł w niełaskę z powodu porwania i ukrycia w pałacu Acquavivy córki francuskiego profesora. Porzucił sutannę i zaczął podejmować różne dorywcze zajęcia—skrzypka, zawodowego gracza w karty, oszusta, finansisty, wilka morskiego i bibliotekarza. W 1746 r. pracował jako skrzypek w teatrze Saint-Samuel należącym do rodziny Grimani. Użył swojej pseudowiedzy w dziedzinie nauk okultystycznych do uzdrowienia senatora Matteo Bragadina. W dowód wdzięczności Bragadin adoptował go i do końca swojego życia traktował jak własnego syna oraz w znacznym stopniu przyczynił się do posiadania przez Casanovę wielkiego majątku. Casanova przemierzał ówczesną Europę w poszukiwaniu przyjemności oraz przygód i nie wahał się po drodze wykorzystywać naiwnych, łamać prawa, uwodzić zamężne kobiety i uciekać w obliczu porażek. W 1755 r. Casanova zaprzyjaźnił się z opatem de Bernis. Wspólnie korzystali z wdzięków mniszki z klasztoru des Anges de Murano, Mariny Marii Morosini. Kiedy ta relacja wyszła na jaw, Bernis wyjechał do Francji, a Casanova popadł w niełaskę i został osadzony w weneckim więzieniu. Po 14 miesiącach uciekł z niego wraz z księdzem Marinem Balbi i oddawał się kolejnym przygodom. W 1790 r. spisał swoje przygody. Historia mojego życia została wydana po jego śmierci w wersji ocenzurowanej. W 1834 r. Pamiętniki umieszczono w indeksie ksiąg zakazanych. Obecnie możemy je czytać i poznawać niesamowite przygody osiemnastowiecznego kochanka.

Życie Casanovy było pasmem cielesnych przyjemności, zabaw, krętactw i podróży przez całą Europę. Nie dążył do określonego celu, ale poddawał się przypadkowi w życiu. Żył chwilą obecną i nie troszczył się nigdy o swoją przyszłość. Z lekkością i zachwytem opisywał kobiety, które poznał w swoim życiu.
Cała recenzja znajduje się tutaj: https://magiawkazdymdniu.blogspot.com/2022/04/pamietniki-najwiekszy-kochanek.html

I wiem, że żyłem, gdyż czułem to, jestem pewien, że gdy czuć przestanę, przestanę istnieć. Zmysłowe używanie miłosne było mi namiętnością, czułem, że stworzony jestem dla płci pięknej. Kochałem i pozwalałem się kochać, jak tylko nadarzyła się po temu sposobność.

Giacomo Casanova urodził się w Wenecji, 2 kwietnia 1725 r. jako syn Gaetano Casanovy, aktora komediowego i...