Kryminał? Thriller?
Nieee... Powieść obyczajowa o życiu na kornwalijskich torfowiskach w XIX wieku. Przemytnicy i "rozbijacze" statków u schyłku swojej działalności. Czy oberżysta "Jamajki" jest "mózgiem" całego tego niecnego procederu, czy tylko figurantem?
Świetnie się słuchało, ale z tej historii wybiła mnie zwłaszcza jedna rzecz. Bo czy uboga kornwalijska wieśniaczka umiałaby pisać i czytać, aby niemal w "biegu" naskrobać gęsim piórem list do pastora? Zwłaszcza, że gospodyni nie usadziła jej przy biurku czy stole, lecz przyniosła jej tylko kartkę i pióro (a gdzie kałamarz?). No dobrze, potknięcie XX-wiecznej arystokratycznej autorki, a może to ja czegoś przy słuchaniu nie usłyszałam?

Pomimo, że wytypowałam tego złego już niemal po pierwszym jego pojawieniu się w powieści, to opowieść wciąga na tyle, że trudno jest się od niej oderwać. Postacie są ciekawe i każda przedstawia zupełnie inny typ charakteru - a wszyscy są nieźle zwichrowani ;)

Kryminał? Thriller?
Nieee... Powieść obyczajowa o życiu na kornwalijskich torfowiskach w XIX wieku. Przemytnicy i "rozbijacze" statków u schyłku swojej działalności. Czy oberżysta "Jamajki" jest "mózgiem" całego tego niecnego procederu, czy tylko figurantem?
Świetnie się słuchało, ale z tej historii wybiła mnie zwłaszcza jedna rzecz. Bo czy uboga kornwalijska wieśniaczka...

Mroczna opowieść o oberży, w której dzieją się bardzo mroczne sprawy. Właściwy autorce klimat niepokoju jest, niejednoznaczni bohaterowie są - niby wszystko się zgadza, ale zmęczyła mnie ta opowieść. Zdecydowanie wolę "Rebekę" i "Moją kuzynkę Rachelę".

Mroczna opowieść o oberży, w której dzieją się bardzo mroczne sprawy. Właściwy autorce klimat niepokoju jest, niejednoznaczni bohaterowie są - niby wszystko się zgadza, ale zmęczyła mnie ta opowieść. Zdecydowanie wolę "Rebekę" i "Moją kuzynkę Rachelę".

Czy jest to w ogóle możliwe, aby doszukiwać się w tej powieści minusów? Czegoś, co nie pasowałoby do całości? Absolutnie nie.
Pokochałam pióro autorki od pierwszej powieści, którą wybrałam do przeczytania, a była to "Moja kuzynka Rachela". Po raz kolejny otrzymałam od książki wszystko, czego oczekiwałam, nie przeszkadzało mi nawet to, że domyśliłam się zakończenia tej niezwykle intrygującej historii na długo przed skończeniem ostatniego rozdziału.
Dałam się porwać od pierwszych stron, mknęłam przez rozdziały, mimo ich długości.
Wspaniale wykreowani bohaterowie, subtelny romans w tle, mroczna Oberża Jamajka i jeszcze mroczniejsze torfowiska w jej otoczeniu. Czego chcieć więcej?
Zakończenie bardzo mnie usatysfakcjonowało!
Irytowała mnie odrobinę bierna postać Ciotki Patience, o okrutnym kramarzu wspominać chyba nie muszę. Lecz wszyscy inni byli opisani dokładnie tak, bym mogła odnieść wrażenie, że to prawdziwi ludzie, z krwi i kości, a nie postacie z książki.
Mam wiele pozycji autorki do nadrobienia i szczerze nie mogę się już doczekać ich lektury.

Czy jest to w ogóle możliwe, aby doszukiwać się w tej powieści minusów? Czegoś, co nie pasowałoby do całości? Absolutnie nie.
Pokochałam pióro autorki od pierwszej powieści, którą wybrałam do przeczytania, a była to "Moja kuzynka Rachela". Po raz kolejny otrzymałam od książki wszystko, czego oczekiwałam, nie przeszkadzało mi nawet to, że domyśliłam się zakończenia tej...

Kornwalia. Dziewiętnasty wiek. Oberża na pustkowiu. Posępne torfowiska. Grząskie bagna. Moczary. Grunt rozmokły i zdradliwy. Nieżyczliwe wzgórza. Mgła okrywająca krajobraz białym kocem i uparcie czepiająca się ziemi. Opary. Wrzos ociekający wodą. Wiatr łkający wśród głazów, podrywający się z ziemi, płaczący w pieczarach , rozpoczynający się westchnieniem a kończący lamentem, szeptający o strachu, szlochający wspomnieniami, rozbrzmiewający jak chór umarłych. Krótka trawa chrzęszcząca pod butami jak żwir. Surowy krajobraz kojarzący się ze strachem i nienawiścią.
Powieść mroczna, tajemnicza, pełna niepokoju, intrygująca . Piękny język . Jestem oczarowana.

Kornwalia. Dziewiętnasty wiek. Oberża na pustkowiu. Posępne torfowiska. Grząskie bagna. Moczary. Grunt rozmokły i zdradliwy. Nieżyczliwe wzgórza. Mgła okrywająca krajobraz białym kocem i uparcie czepiająca się ziemi. Opary. Wrzos ociekający wodą. Wiatr łkający wśród głazów, podrywający się z ziemi, płaczący w pieczarach , rozpoczynający się westchnieniem a kończący...

Zupełnie nie spodziewałam się, że ta książka będzie o tym, o czym była... Nasuwa mi się tylko jeden komentarz: ot, umierającą matka wymyśliła i uraczyła córkę...

Zupełnie nie spodziewałam się, że ta książka będzie o tym, o czym była... Nasuwa mi się tylko jeden komentarz: ot, umierającą matka wymyśliła i uraczyła córkę...

Książka czy film?😉

Z reguły wybieram książkę, a potem film. W tym przypadku film był pierwszy, szczegółów nie pamiętam, bo było to dawno temu 🙂

"Oberża na pustkowiu" to historia młodej dziewczyny Mary Yellan, która obiecała umierającej matce zamieszkać z dawno widzianą ciotką i jej mężem - znanym tylko z listów. Tak trafia do oberży Jamajka, położonej gdzieś na wzgórzach, w pobliżu torfowisk, w Kornwalii. Wuj, właściciel karczmy, to alkoholik prowadzący podejrzane interesy, zaś ciotka to cień dawnej kobiety, zastraszonej i zdominowanej przez męża. Mary próbuje odkryć tajemnicę wuja, aby uratować siebie i ciotkę. Czy jej się uda? Przekonajcie się sami 😉

Autorka doskonale buduje nastrój tajemnicy, niepokoju i grozy, dzięki czemu nie mogłam się od książki oderwać ❤️ Zakończenie było zaskakujące, ale ostatecznie udało mi się odkryć tożsamość tajemniczego wspólnika oberżysty 😊

Książka czy film?😉

Z reguły wybieram książkę, a potem film. W tym przypadku film był pierwszy, szczegółów nie pamiętam, bo było to dawno temu 🙂

"Oberża na pustkowiu" to historia młodej dziewczyny Mary Yellan, która obiecała umierającej matce zamieszkać z dawno widzianą ciotką i jej mężem - znanym tylko z listów. Tak trafia do oberży Jamajka, położonej gdzieś na wzgórzach,...

"Oberża na pustkowiu" to dzieło Dafne de Maurier. Gotycki klimat i sugestywne opisy oraz tajemnice to elementy, do których autorka przyzwyczaiła nas w swojej twórczości . W przeciwieństwie do najbardziej znanych powieści pisarki tu znajdujemy się w świecie ludzi niebogatych, pozbawionych szacunku otoczenia.
Dwudziestotrzyletnia Mary po śmierci matki przyjeżdża do dawno niewidzialnej ciotki. Dom krewnej, który ta dzieli z mężem alkoholikiem nie jest jednak oazą dla dziewczyny. Dziwne sprawy wuja, nieciekawe towarzystwa w oberży, sceny które dzieją się pod osłoną nocy. To wszystko niepokoi bohaterkę, która z każdym kolejnym dniem zaczyna domyślać się strasznej prawdy.
Jak poradzi sobie z sytuacją? Czy zdoła uratować siebie i swoją ciotkę Patience?
Fabuła jest bardzo dynamiczna, obfituje w zwroty akcji. Nie ma tu wyidealizowanych postaci ani pięknych miejsc .Wątek miłosny, który pojawia się w książce nie odznacza się romantyzmem. Przewidziałam pewne elementy intrygi, co jednak nie odebrało mi przyjemności z lektury i nie powstrzyma mnie przed poleceniem Wam "Oberży na pustkowiu".

"Oberża na pustkowiu" to dzieło Dafne de Maurier. Gotycki klimat i sugestywne opisy oraz tajemnice to elementy, do których autorka przyzwyczaiła nas w swojej twórczości . W przeciwieństwie do najbardziej znanych powieści pisarki tu znajdujemy się w świecie ludzi niebogatych, pozbawionych szacunku otoczenia.
Dwudziestotrzyletnia Mary po śmierci matki przyjeżdża do dawno...

Daphne du Mauriel. Muza Alfreda Hitchcocka. Pisarka u nas znana z powieści „Rebeka” lub „Kozioł ofiarny”. Jej powieści charakteryzują się pewnym mrokiem i niepokojem. Angielska pisarka jest uznawana za mistrzynie suspensu. Udowodniła to nie jeden raz. Moja przygoda z tą pisarką zaczęła się dość niepozornie. Sięgnąłem po „Rebekę”, nie wiedząc, czego się spodziewać. Okazało się, że to był bardzo dobry wybór. Czasami wracam do powieści, myślami. Bowiem historia w niej zawarta utkwiła mi głęboko w sercu i umyśle. Jak sprawa się ma z niniejszą powieścią ? Czy historia mnie porwała? Czy spodobała mi się kreacja bohaterów? Czy powieść jest klimatyczna , Czy suspens jest wyczuwalny”? I czy plot twist to mocny punkt powieści? Zanim odpowiem na te ważkie pytania, wpierw przybliżę zarys fabularny powieści. W życiu dwudziestotrzyletniej Mary Yellan zaszły zmiany. Niedawno pochowała ukochaną matkę i sprzedała podupadającą farmę. Postanawia odwiedzić siostrę matki. Która mieszka na kornwalijskim odludziu, w oberży Jamajka, która prowadzi jej mąż, nieobliczalny Joss Merlyn. I w tym momencie zaczynają się kłopoty naszej bohaterki. Może zacznę od moich wrażeń. Z początku historia mnie zaintrygowała. Byłem ciekaw dalszego przebiegu fabuły. Ale im dalej w las tym napięcie spadało. Niestety nie mogę niniejszej powieści zaliczyć do ulubionych autorki. Na taki stan rzeczy składa się wiele elementów. Niewątpliwie wpływ na taki stan rzeczy miał fakt, że nieco innej spodziewałem się konstrukcji fabularnej. Oczekiwałem rasowego kryminału, a dostałem bardziej klasykę z inklinacjami powieści awanturniczej. W pewnym momencie cała opisana historia stała się dla mnie mało atrakcyjna, satysfakcjonująca i angażująca. Nawet kreacja bohaterów pozostawiała, wiele do życzenia. Byli wykreowani przez pisarkę jednowymiarowo. Trudno było czuć sympatię do jakikolwiek z postaci. Powieść, napędzają, bowiem wydarzenia, niż przeżycia głównych person. Nawet same przygody głównej bohaterki, zostały opisane przez autorkę w sposób mało wyszukany, wręcz sztampowy. Natomiast jeśli chodzi o sam suspens, to tego elementu w powieści, było jak na lekarstwo. Powieść jest pozbawiona i wybrakowana z wszelkich emocji. Paradoksalnie jest to zaskakujące, bowiem książka jest pełna akcji, ale ten pierwiastek fabularny został tak słabo wyeksponowany, że naprawdę trudno o zachwyty. W żadnym momencie czytania, nie czułem stawki, o jaka grają główni bohaterowie. Jest to niewątpliwie wina słabej narracji. Co jest negatywnym zaskoczeniem. Jeśli zaś chodzi o plot twist, to ten aspekt, nawet dobrze zadziałał . W pewnym stopniu byłem zaskoczony rozwiązaniem szarady. Ale ten element, nie zmienił diametralnie mojej ogólnej oceny. Czułem, bowiem pewne zobojętnienie. Natomiast na plus zasługuje klimat powieści, który jest posępny, nieprzyjazny i złowieszczy. Można było wyczuć pewien dyskomfort z kart powieści jaki towarzyszył głównej bohaterce. Rozległe pustkowia, wrzosowiska, torfowiska. Gęsta mgła opadająca na szczera pola, słaba widoczność, i grzęzawiska, oddają pewien ogląd i optykę z jaki przeciwnościami i przeszkodami musiała się mierzyć nasza główna bohaterka. Summa summarum, powieść do przeczytania. Ale bez większych zachwytów. Jest to zdecydowania najgorsza pozycja, jaką dane mi było przeczytać angielskiej autorki. Ale jednak, historia godna zapoznania, i przeczytania. Pozycja, obowiązkowa dla fanów pisarki, ale również dla czytelników, którym nie jest obca klasyka w niezłym wykonaniu. Dla mnie trochę za mało walorów czysto pisarskich. Nie polecam, ani odradzam. Musicie się sami przekonać czy „Oberża na pustkowiu”, to rozrywka na dobrym poziomie, czy też w jak moim przypadku lekkie rozczarowanie.

Daphne du Mauriel. Muza Alfreda Hitchcocka. Pisarka u nas znana z powieści „Rebeka” lub „Kozioł ofiarny”. Jej powieści charakteryzują się pewnym mrokiem i niepokojem. Angielska pisarka jest uznawana za mistrzynie suspensu. Udowodniła to nie jeden raz. Moja przygoda z tą pisarką zaczęła się dość niepozornie. Sięgnąłem po „Rebekę”, nie wiedząc, czego się spodziewać. Okazało...

Pierwsze spotkanie z panią Daphne zaliczam do bardzo udanych. Zabierając się za nią spodziewałam się czegoś lżejszego, a mamy tu dość mroczny, ciężki, brudny klimat. Postacie są ciekawe i wyraziste, fabuła jest wciągająca i niepokojąca. Dobry obrót akcji pod koniec, choć sama końcówka może i przewidywalna ale bardzo satysfakcjonująca.

Pierwsze spotkanie z panią Daphne zaliczam do bardzo udanych. Zabierając się za nią spodziewałam się czegoś lżejszego, a mamy tu dość mroczny, ciężki, brudny klimat. Postacie są ciekawe i wyraziste, fabuła jest wciągająca i niepokojąca. Dobry obrót akcji pod koniec, choć sama końcówka może i przewidywalna ale bardzo satysfakcjonująca.

Mroczna, pełna przemocy powieść. Słuchałam w audiobooku, przyjemny głos lektorki, która dobrze modulowała swój głos dodawał klimatu. Niestety rozwiązanie zagadki było dosyć przewidujące.

Mroczna, pełna przemocy powieść. Słuchałam w audiobooku, przyjemny głos lektorki, która dobrze modulowała swój głos dodawał klimatu. Niestety rozwiązanie zagadki było dosyć przewidujące.