Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ach, kocham takie historie ❤️

Pełne mieszanki emocji pozytywnych i negatywnych. Z ciekawą historią dwojga ludzi, których łączy uczucie, do którego się nie chcą przyznać, a także miłość do gór. Z historią z gatunku tych, które mogą się zdarzyć.

Daria i Dawid poznali się pewnego sierpniowego dnia na tatrzańskim szlaku. Nagłe załamanie pogody, udzielona pomoc, rozmowa w schronisku zbliżyły do siebie dwoje nieznajomych, którzy obiecują sobie, że co roku będą wracać w to samo miejsce, aby się spotkać. Na co dzień wiodą dotychczasowe życie; Daria wychodzi za mąż, a Dawid żyje swoją pasją - fotografią. Mijają lata, a oni
z niecierpliwością oczekują na ten sierpniowy dzień. On nie zdradza swoich uczuć do niej, a ona milczy o tym, co czuje z lojalności do męża, z którym nie jest szczęśliwa. Pewnego lata Daria nie pojawia się w schronisku...

Na kartkach papieru zaklęta jest i miłość Autorki do gór, do Tatr. Aż chciałabym odwiedzić te miejsca, po których wędrowali Daria i Dawid. A przecież Zakopanego od lat unikam z powodu tłumów 😉

Zachęcam do lektury tej słodko-gorzkiej powieści. Dla wielbicieli szczęśliwych zakończeń takich jak ja ❤️

Ach, kocham takie historie ❤️

Pełne mieszanki emocji pozytywnych i negatywnych. Z ciekawą historią dwojga ludzi, których łączy uczucie, do którego się nie chcą przyznać, a także miłość do gór. Z historią z gatunku tych, które mogą się zdarzyć.

Daria i Dawid poznali się pewnego sierpniowe...

Rozwiń

Zwiń

Czy lubisz powieści, w których bohaterami są zwierzęta? Która jest Ci szczególnie bliska? 🙂

"Moje głupie pomysły" były dla mnie zaskoczeniem. Spodziewałam się ckliwej, wzruszającej opowieści, może baśni dla dorosłych, a przeczytałam powieść, której nie umiem jeszcze do końca zdefiniować, ująć w jakieś ramy.

Historia opowiedziana przez kunę jest o brutalnym świecie zwierząt, w której więzy krwi wiele nie znaczą, zwłaszcza w ekstremalnych sytuacjach, gdy głód i śmierć są blisko czy w przypadku pożądania i zdrady. I w tym świecie króluje pieniądz, czyli pożywienie, kwitnie lichwa, a długi ściągane są krwawo i bezwzględnie. Brzmi znajomo?

Mnie szczególnie spodobał się motyw nauki czytania i pisania, czyli tajemnej wiedzy, za sprawą której lis i kuna tworzą historię na nowo. Stary lis spisane wspomnienia dyktuje kunie, aby napisać ponownie dzieje swojego życia. Przeinaczenia oraz dopasowywanie do przeczytanej Biblii tworzą hagiograficzną opowieść godną świętego. Fanatycznego świętego. Tak przecież często tworzy się historia...

Najbardziej jednak uderzyły mnie rozważania na temat śmierci i osamotnienia umierającego. Motyw ten pojawia się wielokrotnie w powieści włoskiego debiutanta:

"Może tego właśnie uczy nas śmierć - tych, którzy wiedzą o jej nadejściu: ta najmroczniejsza chwila jest samotną przeprawą, po meandrach samego siebie, gdzie wszelka rzecz zanika i próbuje się ją odzyskać. To właśnie natura tego świata, jego największa siła; nikt nie prosi się na świat, ale też nikt nie chce go opuścić.".

Warto czytać debiuty 💙

Czy lubisz powieści, w których bohaterami są zwierzęta? Która jest Ci szczególnie bliska? 🙂

"Moje głupie pomysły" były dla mnie zaskoczeniem. Spodziewałam się ckliwej, wzruszającej opowieści, może baśni dla dorosłych, a przeczytałam powieść, której nie umiem jeszcze do końca zde...

Rozwiń

Zwiń

Czy lubisz czytać reportaże z gatunku true crime?
Nie ukrywam, że ja tak.

Autorka przedstawia wyniki swojego dziennikarskiego śledztwa, demaskując przekłamania w materiałach prasowych i internetowych, stara się prostować napotkane nieścisłości. Prezentuje sylwetki innych mężczyzn, którzy jej zdaniem mogli zabić studentkę. Jeden z nich sam zasugerował policji jako podejrzanego Roberta J., który został skazany za tę zbrodnię. Dziennikarka dotarła do jego rodziny i znajomych, w reportażu zostały opublikowane m.in. listy Roberta do matki. Widać ogrom pracy i determinacji dziennikarki włożonej w zebranie materiałów do książki, tym bardziej że sąd utajnił materiały.
Nie wiem, czy do końca jednak zachowała obiektywizm. Podczas lektury czułam, że nie wierzy w winę skazanego Roberta, który jest schizofrenikiem paranoidalnym.

Mam jednak głęboką nadzieję, że zebrany materiał dowodowy i poszlakowy doprowadził do skazania właściwą osobę. Kilka dni temu rozpoczął się proces apelacyjny, na wyrok z pewnością poczekamy.

Czy lubisz czytać reportaże z gatunku true crime?
Nie ukrywam, że ja tak.

Autorka przedstawia wyniki swojego dziennikarskiego śledztwa, demaskując przekłamania w materiałach prasowych i internetowych, stara się prostować napotkane nieścisłości. Prezentuje sylwetki innych mężczyzn, którzy ...

Rozwiń

Zwiń

Co kojarzy Wam się z porcelaną? Mnie jej piękno i delikatność 😍

Z kolei Iga, główna bohaterka powieści, porównuje się do porcelanowej figurki, którą ocenia jako brzydką, słabą za sprawą jej kruchości. Bo w życiu trzeba być silnym.

Agata Bizuk zafundowała mi prawdziwy emocjonalny rollercoaster ❤️ Powieść wg mnie jest przejmującym studium samotności. Iga jako dziecko była świadkiem, a później też i ofiarą przemocy słownej, psychicznej i fizycznej ze strony ojca. Młodo wyszła za mąż, szybko zakochując się w Piotrze. Kiedy wydaje jej się, że uwolniła się od kata, mąż zaczyna ją bić. Ida rozwodzi się z nim, pomoc w znalezieniu pracy i usamodzielnieniu się oferuje jej była żona Piotra, w której znajduje przyjaciółkę i oparcie. Jednak Iga zostaje sama z nieprzepracowaną traumą, bólem, wstydem I kompleksami. Najgorszy jest nieracjonalny strach, który zaczyna ją dręczyć, gdy poznaje Adama i zakochuje się w nim ze wzajemnością. Niestety nie jest w stanie zbudować zdrowego związku, bojąc się swojego szczęścia i że Adam może okazać się jak jej ojciec lub były mąż, sama doprowadza do zerwania z mężczyzną, który jej się oświadczył.

Mimo trudnego tematu i smutnych emocje powieść daje nadzieję. Iga podejmuje terapię, walczy ze sobą i z bolesną przeszłością, a co najważniejsze nie przekreśla miłości Adama, który na nią czeka. Paradoksalnie najtrudniejsze dla głównej bohaterki jest samoakceptacja, polubienia siebie, dlatego bardzo spodobała mi się rada psycholożki, aby codziennie rano powiedziała do lustra: „Cześć, Iga! Pięk­nie dziś wy­glą­dasz. Ko­cham cię”. Bo do­pó­ki nie po­ko­cha pani sie­bie, nigdy nie przyj­mie pani mi­ło­ści dru­giej osoby."

Myślę, że każdy z nas od czasu do czasu może to samo zrobić 🩷 Powieść polecam wszystkim, którzy nie boją się trudnych tematów i bolesnych emocji.

Co kojarzy Wam się z porcelaną? Mnie jej piękno i delikatność 😍

Z kolei Iga, główna bohaterka powieści, porównuje się do porcelanowej figurki, którą ocenia jako brzydką, słabą za sprawą jej kruchości. Bo w życiu trzeba być silnym.

Agata Bizuk zafundowała mi prawdziwy emocjonalny rollerco...

Rozwiń

Zwiń