"Pod Kopułą" była jedną z tych pozycji, które miałam zamiar przeczytać ale ciągle odkładałam to na później. Na początku 2014 roku ustaliłam sobie cel : przeczytać 50 książek przez ten rok. Rok się kończy, 49 przeczytanych i długo zastanawiałam się co wybrać jako numer 50. Musiało to być coś wyjątkowego, nietuzinkowego czyli na pewno jedno z dzieci Stephena Kinga. W końcu padło na "Pod kopułą".
Początkowo akcja się toczyła powoli, ciągnęły się wydarzenia pierwszego dnia istnienia kopuły. A potem jak kula tocząca się z góry, im dalej tym szybciej. Miałam wrażenie że jestem pod kopułą razem z mieszkańcami już miesiące, a faktycznie minęło zaledwie kilka dni! Dałam się porwać nurtowi zdarzeń, z zapartym tchem śledziłam zwroty akcji, pukałam się w głowę nad głupotą bohaterów i przyklaskiwałam geniuszowi innych. Do ostatnich stron czułam niepewność jak to się skończy, czy wszyscy zginą, czy jednak happy end?
Zakończenie rzeczywiście było najsłabszym elementem, tak jak wielu z was twierdzi. Trochę zmazało to mój zachwyt nad "Pod kopułą", ale tylko troszeczkę. Zapomniałam o tym czytając notę autorską na końcu, uwielbiam je. To tak jakby sam Stephen King siedział przede mną i kończył swoją opowieść, dumny z kolejnego swojego "dziecka".

"Pod Kopułą" była jedną z tych pozycji, które miałam zamiar przeczytać ale ciągle odkładałam to na później. Na początku 2014 roku ustaliłam sobie cel : przeczytać 50 książek przez ten rok. Rok się kończy, 49 przeczytanych i długo zastanawiałam się co wybrać jako numer 50. Musiało to być coś wyjątkowego, nietuzinkowego czyli na pewno jedno z dzieci Stephena Kinga. W końcu...