na poczatku rozwazalam znacznie nizsza ocene, bo zabieg literacki z perspektywa wszechwiedzacego malego dziecka do mnie nie trafil, ale na szczescie zostalo mi to wynagrodzone pozostalymi czesciami i wszystko sie ladnie ze soba polaczylo

na poczatku rozwazalam znacznie nizsza ocene, bo zabieg literacki z perspektywa wszechwiedzacego malego dziecka do mnie nie trafil, ale na szczescie zostalo mi to wynagrodzone pozostalymi czesciami i wszystko sie ladnie ze soba polaczylo

#bookafternoon!

Bardzo się cieszę, że miałam okazję poznać powieść Alžbety Bublanovej "Im przeznaczone", ta niewielka objętościowo książka oscyluje wokół najważniejszych zagadnień codzienności, tej niby najzwyklejszej, pełnej zmęczenia i rutyny, ale to właśnie ona składa się przecież na obraz naszego życia, nas samych, naszych radości, dramatów, potknięć, upadków i powrotów.

Autorka, posługując się trzema różnymi perspektywami, z bliska przygląda się światu, jest przy tym niesamowicie szczera, niczego nie upięknia, nie usprawiedliwia, nie wskazuje win, niczego bohaterom nie narzuca.

Bublanová prostym przekazem opowiada o meandrach losu, o ścieżkach i zakrętach, które składają się na nasze bytowanie. Oczami dziecka, później zakochanego chłopaka, i wreszcie nastolatki, opisuje powszednie dzianie, konsekwencje podejmowanych, bądź zaniechanych działań. Zdrady, zawiść, zazdrość przeplatają się tu z przebłyskami słońca, zrozumieniem, poczuciem wspólnoty.

Proza tej autorki uczepiona jest blisko pewnej esencjonalnej prawdy, pełna emocji, zadumy splecionej z humorem. Ten ostatni sprawia, że wydźwięk całości, mimo wielu trudnych pytań i nie zawsze dobrych wyborów, nie strąca czytelnika w smutek, choć może budzić melancholijną refleksję.

"Im przeznaczone" to historia o zwykłych ludziach, którzy próbują iść swoją drogą, choć czasem - raz mniej, raz bardziej świadomie- wplątują się w narzucane schematy, które nie tylko ich ograniczają, lecz również paraliżują ich zdolność do działania. Bohaterowie Bublanovej jednocześnie pragną i boją się wolności, pewne decyzje wolą wciąż odsuwać, zostawiając wybór przypadkom, biegowi losu.

Niesamowite ileż fundamentalnych kwestii udało się tutaj pomieścić- pytania o moc przeznaczenia, o wpływie dzieciństwa, wychowania, wzorców na życie kolejnych pokoleń, i o tym co tak naprawdę się liczy, o ludzkich marzeniach, pragnieniach. Opowieść o mierzeniu się z oczekiwaniami, o akceptacji siebie, własnych ograniczeń, i o tym, że każdy z nas ma tylko jedno i aż jedno życie. Mocne zaskoczenie na plus. Polecam!

#bookafternoon!

Bardzo się cieszę, że miałam okazję poznać powieść Alžbety Bublanovej "Im przeznaczone", ta niewielka objętościowo książka oscyluje wokół najważniejszych zagadnień codzienności, tej niby najzwyklejszej, pełnej zmęczenia i rutyny, ale to właśnie ona składa się przecież na obraz naszego życia, nas samych, naszych radości, dramatów, potknięć, upadków i...

„Gdzieś tam na mnie czekają wielkie rzeczy i będzie mi dobrze. Po prostu to wiem”.

Każdy w swoim życiu usłyszał kilka tanich frazesów, tych całkiem pustych truizmów i tych jednak dających nadzieję banałów.
Paradoks życia balansującego na granicy wiary w przypadek i przekonania o istnieniu przeznaczenia, czyni je niezmiennie nieprzewidywalnym..
Alžběta Bublanova w swojej książce „Im przeznaczone” zabiera nas w niezwykłą podróż z olbrzymim ładunkiem prawdy i emocji, nostalgii i szczerości.
Poznasz tu ludzi z wrodzonym poczuciem wolności i tych żyjących w ramach, w które wciśnięto ich w dzieciństwie. Tych dzielących świat na uporządkowany i nieuporządkowany. Mających marzenia i plany, i tych którym pokładane nadzieje zweryfikował czas. Poczujesz jak to jest być ważnym, winnym, innym. Jak to jest bardziej czuć, niż wiedzieć. I jak ważne jest stawianie granic.
Poznasz trzy historie połączone węzłem przeznaczenia. Każda z nich prezentuje inny punkt widzenia. Pierwsza porusza, urzeka, bawi i wzrusza. Druga rozwarstwia życiowe zależności, prowadzi przez ostre zakręty nieprzewidywalnego losu, określa cienie i blaski ludzkich wyborów. Trzecia skupia uwagę, wyostrza czujność i zaspokaja głód braku ignorancji.
Trudno i nie trudno odkryć wspólny mianownik tych trzech kompletnych opowieści, a jak się dobrze przypatrzy, to i coś więcej.. o wiele więcej.
Minimalizm formy nie odbiera tu niczego, nie pozostawia niedosytu, tworzy za to ogromną przestrzeń do własnych analiz, tych logicznych i nielogicznych. Proste słowa, nienachalny, wiarygodny i zaangażowany przekaz pełen trudnych treści, złożonych relacji, otwartych pytań oraz nieoczywistych i bardzo indywidualnych odpowiedzi – dają odczuć niecodzienną wrażliwość autorki. Wszystko tworzy urzekający i szczery balans tych uświadomionych i nieuświadomionych obecnych w naszym życiu epizodów powodujących drżenie ludzkich serc.
Przytuliła mnie ta książka i poczęstowała przede wszystkim spokojem.
Polecam.

„Gdzieś tam na mnie czekają wielkie rzeczy i będzie mi dobrze. Po prostu to wiem”.

Każdy w swoim życiu usłyszał kilka tanich frazesów, tych całkiem pustych truizmów i tych jednak dających nadzieję banałów.
Paradoks życia balansującego na granicy wiary w przypadek i przekonania o istnieniu przeznaczenia, czyni je niezmiennie nieprzewidywalnym..
Alžběta Bublanova w swojej...

"Im przeznaczone"- trzy krótkie "epizody" z życia rodziny, ulokowane w trzech różnych przestrzeniach czasowych, połączone jednak w pewien sposób za pomocą bohaterek. Nieważne, czy rzecz dzieje się "teraz", "19 lat później", czy też "25 lat wcześniej"- fundamentalne pytania dotyczące kreślenia własnych życiorysów pozostają te same. Pogoń za marzeniami? Czy jednak zgoda na taką rzeczywistość, w której piękna rama (nazywana "rodziną") odciąga spojrzenie od obrazu namalowanego w ciemnych i pesymistycznych barwach?
.
Każda z tych trzech perspektyw jest inna również ze względu na to, że w każdej z nich występuje inny pierwszoosobowy narrator. Najbardziej wyrazista jest tam, gdzie jest nim niemowlę. Czuć nieco dziecięcą naiwność w postrzeganiu świata, a jednocześnie dosadność i trafność niektórych spostrzeżeń. Okazuje się, że niemowlę jest bacznym i bezkompromisowym obserwatorem rzeczywistości, która daleka jest od ideału...
.
Pomimo niewielkiej objętości- ta książka to pełnowymiarowa powieść. Refleksja goni refleksję. To również próba pokazania tego, jak łatwo zacząć żyć takim życiem, jakim nigdy żyć się jednak nie chciało. Powielać te same schematy, rezygnować ze swoich marzeń, by trwać w swojej życiowej bańce frustracji i rozgoryczenia. Widać to szczególnie na przykładzie sylwetek bohaterek, które po urodzeniu dziecka rezygnują z siebie, odgrywając określoną społecznie rolę (tutaj matki),udając przy tym, że "wszystko jest okej". "Okej" jest więc poczucie stłamszenie w momencie poświęcenia się rodzicielstwu. "Okej" jest praca, która nie daje satysfakcji, ale zapewnia źródło utrzymania. W końcu "okej" jest partner życiowy, który od dawna żyje już w odległej od naszej rzeczywistości - ale JEST. I nie jest tylko EPIZODEM...
.
Czy dorosłe życie polega na tym, żeby wybudzić się z letargu marzeń, ocknąć się, wysiąść z pociągu utopii i iluzji, a wsiąść do pociągu "życie", by udowodnić swoją dojrzałość? Niezwykle melancholijna to proza, ale bije od niej światło i ciepło. Pomimo pesymistycznego wydźwięku w odniesieniu do kluczowych kwestii- jak miłość, czy samoakceptacja, jest tutaj nuta nadziei. Jest nawet odrobina humoru. Subtelnie, z wrażliwością i dystansem. Polecam.

"Im przeznaczone"- trzy krótkie "epizody" z życia rodziny, ulokowane w trzech różnych przestrzeniach czasowych, połączone jednak w pewien sposób za pomocą bohaterek. Nieważne, czy rzecz dzieje się "teraz", "19 lat później", czy też "25 lat wcześniej"- fundamentalne pytania dotyczące kreślenia własnych życiorysów pozostają te same. Pogoń za marzeniami? Czy jednak zgoda na...

Czy nasze dorosłe życie to pasmo rozczarowań i porażek? Czy jesteśmy w stanie żyć po swojemu? Na te pytania muszą odpowiedzieć bohaterowie najnowszej książki A. Bublanovej "Im przeznaczone".
W trzech splatających się historiach zaakcentowany zostaje rozdźwięk między naszymi wyobrażeniami o życiu a akceptacją codziennej rutyny. Nie każdy czuje się spełniony, nie każdy jest w stanie iść na ustępstwa a droga do samorealizacji nie jest prosta. 
W pierwszej części oglądamy świat z pozycji płodu i noworodka. Zabawne a miejscami gorzkie komentarze demaskują świat dorosłych. Między wyobrażeniem na temat świata, na który ma przyjść a rzeczywistością jest rozdźwięk. To pierwsze rozczarowanie wyznaczy kierunek opowieści. Pierwsza lekcja, świat i życie często bywają dalekie od naszych wyobrażeń. Malutką bohaterkę charakteryzuje niezwykła mądrość. Zdarza jej się akcentować swoje niezadowolenie, ale jej płacz dorośli mylnie interpretują, jako wyraz dziecięcych  słabości.
Drugi głos należy do zakochanego mężczyzny. Poznaje niesamowitą dziewczynę. Jest niezależna i świadoma swoich decyzji. Imponuje mu zarówno ona jak i jej mama, która odważyła się rozpocząć nowe życie u boku innego mężczyzny.
Trzeci głos należy do nastolatki. Opisuje rodzinne relacje i młodzieńcze miłości. Każdy z partnerów próbował narzucić jej swoje zdanie. Jednak z czasem odnalazła swój własny głos i zyskała samoświadomość. Dziewczyna przedstawia swoją rodzinę, mamę która pod wpływem apodyktycznego męża rezygnuje z potrzeby zmiany. Podkreśla, że często sposób wychowania wpływa na to, czy mamy udane życie.
Losy tych postaci nieoczekiwanie się skrzyżują. Te trzy głosy pozwalają nam zobaczyć różne relacje jakie nawiązujemy ze światem. 
Bublanová stworzyła wiarygodne postaci, które stają się nam bliskie. Akcentuje relacje rodzice-dzieci, opowiada o poszukiwaniu własnego głosu, ukazuje ludzi uwikłanych w realizowanie cudzych marzeń a także pokazuje proces weryfikacji marzeń nt. naszej przyszłości.
Sprawdźcie sami, co jest przeznaczone bohaterom Bublanovej!
Tłum. J. Pokorska.

Czy nasze dorosłe życie to pasmo rozczarowań i porażek? Czy jesteśmy w stanie żyć po swojemu? Na te pytania muszą odpowiedzieć bohaterowie najnowszej książki A. Bublanovej "Im przeznaczone".
W trzech splatających się historiach zaakcentowany zostaje rozdźwięk między naszymi wyobrażeniami o życiu a akceptacją codziennej rutyny. Nie każdy czuje się spełniony, nie każdy jest w...

Żyć po swojemu to być sobą. To radość z samorealizacji. Poczucie satysfakcji z życia. To zgoda na uznanie mocy, która drzemie w nas. Życie w zgodzie ze sobą i wiara we własne możliwości.

Żyć po swojemu to kreować własny i unikatowy scenariusz na życie. To pokazywać, że świat może być inny, że wokół nas jest coś więcej.

Jako dzieci jesteśmy przekonani, że dorośli wiedzą jak żyć i że od nich możemy nauczyć się właściwego życia, a potem powielamy ich błędy i oczekiwania. Wszystko, co myślisz o sobie i o życiu nie jest obiektywną prawdą, a jedynie prawdą rodziców, w którą wierzyłeś. Subiektywne przekonanie.

Świat jest dokładnie taki, jaki ma być i my też jesteśmy tacy jacy mieliśmy być. Jeśli można być czegoś pewnym to tylko chwili, w której właśnie jesteśmy.

Przyjemna historia o miłości, wolności, przemijaniu. O relacjach, wyborach, pragnieniach. O życiu. Opowieść o ludziach sobie obcych, których losy w pewnym momencie życia połączą się, by wybrzmieć. Trzy historie z perspektywy trzech osób, wywołujące wachlarz emocji. Otuli Was wrażliwością. Nieoczywista i ciepła, z nutą humoru. Zmusza do zatrzymania się i refleksji nad własną drogą. W swej prostocie zawiera magnetyzm. Przyciąga.

Autorka bardzo sugestywnie pokazuje jak narzucone normy potrafią wpłynąć na życie i na ograniczenia wolności i myśli człowieka. Jak wpadają w schematy i oczekiwania, zupełnie nieświadomie. Porzucają plany, marzenia. Gubią się.

Niepozorna powieść, która, zaskoczy Was ogromnym ładunkiem emocji. Gorąco polecam.

Żyć po swojemu to być sobą. To radość z samorealizacji. Poczucie satysfakcji z życia. To zgoda na uznanie mocy, która drzemie w nas. Życie w zgodzie ze sobą i wiara we własne możliwości.

Żyć po swojemu to kreować własny i unikatowy scenariusz na życie. To pokazywać, że świat może być inny, że wokół nas jest coś więcej.

Jako dzieci jesteśmy przekonani, że dorośli wiedzą...

"Marne są ludzkie nadzieje wobec porządku świata" - przekonuje mnie od lat Prus, widząc w ludziach marionetki poruszane przez tajemniczego reżysera w teatrze świata. Od kiedy pamiętam, czuję w sobie bunt, czytając te słowa. Bo przecież to my sami chcemy decydować i pisać scenariusz swojego życia! Wierzymy, że wolna wola jest niezbywalnym atrybutem każdego człowieka.

Podobnie myślą bohaterowie powieści "Im przeznaczone" Alžbety Bublanovej. Niezależnie od tego, czy dopiero pojawili się na świecie, czy żyją już na nim 60 lat, głośno manifestują swoją wolę. Nie chcą, by ktoś im "przyprawiał gęby" i dyktował życie. A jednak mimowolnie, zupełnie mimochodem, jakby niechcący wpadają w sieć ludzkich zależności i powinności. Mniej lub bardziej świadomie zaczynają przeglądać się w oczach innych ludzi. Krępowani ich oczekiwaniami rezygnują z siebie. Powielają odwieczne schematy i wzorce zachowań. I sami już nie wiedzą, kim są i czego chcą...

Gorzka to refleksja, ale muszę zaznaczyć, że Alžbeta Bublanova nie zadręcza nas goryczą. W stworzonej przez siebie historii błyskotliwie łączy losy obcych sobie, wydawać by się mogło, ludzi, którzy szukają w życiu spełnienia i prawdy. Zręcznie wykorzystuje różne perspektywy czasowe i narracyjne. Nie dopowiada i nie podsumowuje. Sugeruje raczej, że każdy z nas jest malutką niteczką w wielkim gobelinie ludzkości. Każdy ma swoją historię, banalną i powtarzalną, choć ze wszystkich sił stara się, żeby była absolutnie wyjątkowa.

Ujęło mnie to spojrzenie na "człowieczy los". Odnalazłam w nim prawdę i poczułam wewnętrzną zgodę na to, żeby być "piasku ziarenkiem w klepsydrze". Ziarenkiem, które czasem musi ustąpić miejsca innym i zrezygnować ze swoich pretensji do zrewolucjonizowania świata. Bez żalu, a z pokorą i zrozumieniem odgrywać swoją rolę.

Mądra i dająca do myślenia książka!
Szczerze polecam!

"Marne są ludzkie nadzieje wobec porządku świata" - przekonuje mnie od lat Prus, widząc w ludziach marionetki poruszane przez tajemniczego reżysera w teatrze świata. Od kiedy pamiętam, czuję w sobie bunt, czytając te słowa. Bo przecież to my sami chcemy decydować i pisać scenariusz swojego życia! Wierzymy, że wolna wola jest niezbywalnym atrybutem każdego człowieka....

Czytam zwykłe zdania, z których nic nie wynika. Czytam o życiu, które toczy się swoim torem. Czytam, a moje ciało ogarnia znajome uczucie. I już wiem. Już wiem, że będzie to "moja" książka. Czuję to.
- Trafiłaś w czerwcu na książkę, która Cię całkowicie, bezgranicznie zachwyciła?
- Tak, trafiłam.
- A za co ją pokochałaś?
- Ja... Ja nie wiem.
Bo czasami po prostu brakuje słów.

🌷"Im przeznaczone"🌷

Tak mało stron, a tak wiele treści. I jeszcze więcej emocji.
Nie poczułam niedosytu, nie poczułam, że czegoś tutaj brakuje. Była pełna, idealnie taka, jaka miała być. Napawałam się każdą pojedynczą stroną, zwracałam uwagę na każde słowo. I po prostu zachwycałam się. Bez żadnego konkretnego powodu.

Była podzielona na trzy części. Części, które - wydawałoby się - nie mają ze sobą nic wspólnego. Ale jednak coś je łączyło. Coś, czego wciąż nie umiem nazwać.

Tam, gdzie wszystko się zaczęło...
Pierwsza część była tak inna od wszystkiego, co do tej pory czytałam. Poznawanie historii z takiej perspektywy było niesamowicie ciekawym doświadczeniem.
19 lat później...
Druga część przypominała mi moich ukochanych "Normalnych ludzi". Książkę, która tak samo zachwyciła mnie swoją normalną nienormalnością.
25 lat wcześniej...
A trzecia część zrobiła na mnie największe wrażenie. Wyrwana z kontekstu, przeczytana jako osobne opowiadanie nie miałaby sensu. Ale ja wiedziałam, jak to wszystko się skończy. Wiedziałam, do czego to doprowadzi. Dlatego kończąc czytać, nie mogłam wyjść ze zdumienia.

Trafiła prosto do ulubieńców roku.
Może po prostu... byłyśmy sobie przeznaczone.

Czytam zwykłe zdania, z których nic nie wynika. Czytam o życiu, które toczy się swoim torem. Czytam, a moje ciało ogarnia znajome uczucie. I już wiem. Już wiem, że będzie to "moja" książka. Czuję to.
- Trafiłaś w czerwcu na książkę, która Cię całkowicie, bezgranicznie zachwyciła?
- Tak, trafiłam.
- A za co ją pokochałaś?
- Ja... Ja nie wiem.
Bo czasami po prostu brakuje...

"Im przeznaczone" to książka, którą pokochacie od pierwszych stron. Napisana lekko z humorem, mądra i życiowa. Mamy tu dwie perspektywy, dwie styczne, które łączą się w całość.

Pierwsza część książki to relacja z perspektywy dziecka. Dziewczynka obserwuje otaczający ją świat, relacje między rodzicami, słyszy rozmowy i widzi zachowania, analizuje. Autorka opisuje uroki i trudy macierzyństwa, prawdy skrywane a tu wypowiedziane głośno.

"Im przeznaczone" to wachlarz emocji, historia o rezygnacji z marzeń i równocześne ciągłe świadome bądź nie gonienie za nimi, wiara w siebie, naprawianie błędów i uczenie się na nich.

Kolejna część ma miejsce 19 lat później i mamy tu perspektywę chłopaka, który spotyka się z dziewczyną, tą która wszystko wcześniej obserwowała będąc małym dzieckiem. Dzieciństwo wpłynęło na jej życie, zachowanie i wyrażanie uczuć. Opowiada mu o dotychczasowym życiu, wchodzeniu w dorosłość, uczeniu się na błędach.

"Im przeznaczone" to historia bez imion, jednak nie wpływa to na odbiór całej historii. To historia o podejmowaniu decyzji, wkraczaniu w dorosłość, mierzeniu się z nią, z oczekiwaniami i rzeczywistoscią.

"...los to tylko zbieg okoliczności , a wszystko dzieli bardzo cienka linia".

Gorąco polecam.

"Im przeznaczone" to książka, którą pokochacie od pierwszych stron. Napisana lekko z humorem, mądra i życiowa. Mamy tu dwie perspektywy, dwie styczne, które łączą się w całość.

Pierwsza część książki to relacja z perspektywy dziecka. Dziewczynka obserwuje otaczający ją świat, relacje między rodzicami, słyszy rozmowy i widzi zachowania, analizuje. Autorka opisuje uroki i...

Gdy zaczęłam czytać niedawną premierę Alzbety Bublanovej „Im przeznaczone”, automatycznie nasunęło mi się skojarzenie ze słynnym swojego czasu filmem z Johnem Travoltą i Kristie Alley „I kto to mówi”, w którym nowo narodzone dziecko opowiada historię z własnej perspektywy. Dlaczego?

Bo właśnie pierwsza część książki pozwala nam spojrzeć na świat oczami dziecka i to począwszy od zderzenia ciepła i bezpieczeństwa, jakiego zaznało w łonie matki z tym co na zewnątrz, nieznane, zimne i nieprzyjazne, ale też budzące ciekawość. Dziewczynka jest świadkiem zagubienia swoich rodziców i poszukiwania przez nich własnego miejsca w świecie, ich wzajemnych kłamstw, pretensji, zdrad i niespełnionych ambicji.

Ale to tylko część intrygującej i pełnej emocji historii niespodziewanie zataczającej koło i łączącej troje bohaterów, którym autorka oddaje głos. Każde z nich inaczej podchodzi do życia, ma inne marzenia i cele. Inaczej postrzega związki i kieruje się odmiennymi zasadami, ale wszystkich łączy dążenie do bliskości, zrozumienia i miłości, dla której warto żyć.

Czy to zbieg okoliczności, że ich drogi się przecinają, czy może jest im to z góry przeznaczone, zapisane w gwiazdach?

Pierwsza część książki, momentami humorystyczna, ale poruszająca tematykę dość trudnych rodzinnych relacji nie przygotowała mnie na tak emocjonujący ciąg dalszy i budzące uśmiech zakończenie. Ujął mnie prosty i sugestywny styl autorki, płynące z treści emocje, ale też wnikliwość, z jaką kreśli obraz swoich bohaterów.

Ta dość niepozorna objętościowo książka okazała się nie tylko zajmującą lekturą zachęcającą do refleksji, ale również skradła moje serce. Bardzo pozytywne zaskoczenie!

Gdy zaczęłam czytać niedawną premierę Alzbety Bublanovej „Im przeznaczone”, automatycznie nasunęło mi się skojarzenie ze słynnym swojego czasu filmem z Johnem Travoltą i Kristie Alley „I kto to mówi”, w którym nowo narodzone dziecko opowiada historię z własnej perspektywy. Dlaczego?

Bo właśnie pierwsza część książki pozwala nam spojrzeć na świat oczami dziecka i to...