Rzeczywistość z perspektywy osoby niepełnosprawnej.
Agnieszka ma czterokończynowe porażenie mózgowe. Jej siostra bliźniaczka urodziła się zdrowa, Agnieszka natomiast całe życie walczy o polepszenie swojego zdrowa fizycznego. Nigdy nie będzie chodzić ale rehabiltacje, ćwiczenia logopedyczne w jej przypadku są konieczne. Natomiast od zawsze jej umysł jest dobrze rozwinięty. Potrafi wspaniale analizować świat zewnętrzny.
W książce z niesamowitą szczerością opisuje swoje zmagania począwszy od tych najwcześniejszych: przedszkole, szkoła, gdzie na początku jej obecność, inność, wzbudzały sensację. Opisuje też wcześniejsze pobyty w sanatoriach, które miały ulepszyć jej funkcjonowanie. Jak sama autorka pisze: "wykonywanie przez całe życie ćwiczeń fizycznych rozwija mój mózg, przez co mogę podejmować nowe, kiedyś niewykonalne dla mnie zadania, jak choćby pisanie tej autobiografii". Zatem rehabilitacja jest dla Agnieszki priorytetem.
W jej życiu jest dużo barier, przeszkód. Jest przy tym bardzo dzielna i konsekwentnie prze do przodu, nie poddając się. Myślę, że niejedna zdrowa osoba, która nie ma żadnych ograniczeń, a jeżeli już to tylko w swojej głowie, dużo by się od niej nauczyła.
Autorka dotyka też tematu tolerancji. Jedynie trzeba współczuć tym, którzy poprzez brak empatii, nie są skłonni akceptować faktu istnienia osób niepełnosprawnych.
Nie tylko temat samej Agnieszki pojawia się w książce, chociażby rozdział poświęcony tacie, który pochodzi z przedwojennego Lwowa, a po jakimś czasie wraz z rodzicami opuszcza wschodnie tereny.

Dobrze napisany dziennik, który równie dobrze się czyta.
Był to przyjemnie spędzony czas wśród wielotematycznych wspomnień.

Rzeczywistość z perspektywy osoby niepełnosprawnej.
Agnieszka ma czterokończynowe porażenie mózgowe. Jej siostra bliźniaczka urodziła się zdrowa, Agnieszka natomiast całe życie walczy o polepszenie swojego zdrowa fizycznego. Nigdy nie będzie chodzić ale rehabiltacje, ćwiczenia logopedyczne w jej przypadku są konieczne. Natomiast od zawsze jej umysł jest dobrze rozwinięty....

Również jestem osobą niepełnosprawną i całkowicie rozumiem uczucia, które czuła od samego początku życia Agnieszka. Ta historia skradła me serce w pełni. Wiem co to znaczy być niezauważalnym przez innych.

Rodzeństwo Agnieszki zachowało się bardzo źle, ponieważ każdy człowiek zasługuje na akceptację i miłość. Moja mama poświęca swoje życie mnie tak samo jak mama bohaterki książki. Opieka nad niepełnosprawną osobą to wielka odpowiedzialność. Podziwiam wszystkie osoby, które mimo nieuleczalnej choroby swoich dzieci, nie zostawiają ich.

Zaintrygował mnie wątek z Anną Dymną. Myślę, że osoby chore nie powinny być olewane. Niepełnosprawność nie powinna być tematem tabu. Ludzie na wózkach inwalidzkich czy też zmagające się z innymi chorobami są tacy sami jak zdrowi ludzie. Kiedy czytałam o wywiadzie Anny Dymnej, uroniłam wiele łez. Wzruszyłam się jak jeszcze chyba nigdy.

Uważam, że tę książkę powinien przeczytać każdy. A szczególnie Ci, którzy nie rozumieją niepełnosprawnych. Książka ta jest najlepszym dziełem, jaki czytałam w życiu.

Na zakończenie powiem, że czytając wcieliłam się w Agę. Zimne i upokarzające stosunki rodzeństwa do Agi bardzo mnie zabolały. Zadziwia mnie to, że bohaterka pisała wiersze.

Fundacje pomagające osobom dotkniętym jakimś schorzeniem są bardzo ważne. Umożliwiają polepszenie życia wielu ludziom.

Polecam wszystkim tę lekturę, bo naprawdę warto poświęcić czas i pomyśleć nad tym, jak my spostrzegamy takie osoby.

Również jestem osobą niepełnosprawną i całkowicie rozumiem uczucia, które czuła od samego początku życia Agnieszka. Ta historia skradła me serce w pełni. Wiem co to znaczy być niezauważalnym przez innych.

Rodzeństwo Agnieszki zachowało się bardzo źle, ponieważ każdy człowiek zasługuje na akceptację i miłość. Moja mama poświęca swoje życie mnie tak samo jak mama bohaterki...

Piękna, wzruszająca opowieść o dojrzewaniu w ekstremalnie trudnych warunkach. U schyłku poprzedniego systemu mała Agnieszka, wespół z jej dzielną Mamą, uczy małe dzieci (kolegów ze szkolnej ławy, rówieśników, swoje rodzeństwo) oraz nauczycieli, a także wszystkich, którzy mieli szansę spotkać ją osobiście choćby na chwilę, tolerancji, "oswaja" z widokiem niszczącej choroby i stara się normalnie żyć na tyle, na ile pozwala jest na to jej własne ciało.
Zawarta na kartach książki treść, jest autentyczna, bezkompromisowa dla głupoty ludzi wszelkiej maści, którzy mają jedną wspólną cechę (choć wszystko inne może ich dzielić) - całkowity brak zrozumienia dla zjawiska niepełnosprawności.
Książka to literatura faktu na wysokim poziomie. Autorka jest tak ciepła i prawdziwa, że aż chciałoby się z nią zaprzyjaźnić.
Chcesz wybrać się w podróż po meandrach ludzkiego bólu? Koniecznie rozsiądź się wygodnie w fotelu, Agnieszka Cię poprowadzi. Zaręczam Ci, że po tej wycieczce będziesz zupełnie innym człowiekiem.
Masz odwagę?

Piękna, wzruszająca opowieść o dojrzewaniu w ekstremalnie trudnych warunkach. U schyłku poprzedniego systemu mała Agnieszka, wespół z jej dzielną Mamą, uczy małe dzieci (kolegów ze szkolnej ławy, rówieśników, swoje rodzeństwo) oraz nauczycieli, a także wszystkich, którzy mieli szansę spotkać ją osobiście choćby na chwilę, tolerancji, "oswaja" z widokiem niszczącej choroby i...