Książka, która zapada w pamięć.

Książka, która zapada w pamięć.

Nie ośmielę się ocenić tej książki, bo nie sposób jest ocenić cudzych emocji, bólu i rozpaczy

Jest to dwanaście bolesnych rozmów, dwunastu pogrążonych w bólu i załobie kobiet

Od siebie mam jedynie dwa zastrzeżenia

Po pierwsze ta książka powstała za wcześnie. Rok to bardzo mało na pełne przeżycie żałoby i opowiedzeniu o niej na spokojnie. Gdyby ta książka powstała pięć lat po katastrofie, myślę, ze byłaby bardziej wyważona, spójna, dużo łatwiejsza w odbiorze

Po drugie, myślę, ze to akurat nie Pani Joanna Racewicz powinna ją napisać. Zbyt często daje się odczuć, ze daje się ponieść emocjom, narzuca odpowiedź, bądź interpretuje na własny sposób. Zbyt często miałam wrażenie, ze Pani Joanna jest przekonana, ze ta tragedia to był zamach i stara się przekonać o tym te rozmówczynie, które uważały inaczej

Książka ta powinna wyjść od kogoś bezstronnego, stojącego z boku, kto bezpośrednio nie był dotknięty tą tragedią

Nie będę ani polecać, ani odradzać, każdy musi sam zdecydować, czy chce ją przeczytać

Nie ośmielę się ocenić tej książki, bo nie sposób jest ocenić cudzych emocji, bólu i rozpaczy

Jest to dwanaście bolesnych rozmów, dwunastu pogrążonych w bólu i załobie kobiet

Od siebie mam jedynie dwa zastrzeżenia

Po pierwsze ta książka powstała za wcześnie. Rok to bardzo mało na pełne przeżycie żałoby i opowiedzeniu o niej na spokojnie. Gdyby ta książka powstała pięć...

Szkoda oczu i czasu na czytanie.

Szkoda oczu i czasu na czytanie.

Wspomnieniowa książka-wywiad, autorstwa Joanny Racewicz, dziennikarki TVP i żony oficera BOR, Pawła Janeczka, który zginął w katastrofie lotniczej pod Smoleńskiem, została napisana 4 lata temu, w 1 rocznicę katastrofy.
Dwanaście wywiadów z dwunastoma różnymi kobietami, które łączy wspólny pierwiastek. Wszystkie straciły najbliższe sercu osoby jednego dnia, w tym samym miejscu. Autorka rozmawia z nimi jak z przyjaciółkami, bo wspólnota nieszczęścia dała im poczucie więzi. Kilkanaście urzekających historii, w której miłość jest alfą i omegą. Kilkanaście żyć brutalnie zatrzymanych w miejscu i prób poskładania świata na nowo. Książka tak szczera, że aż intymna; trzeba obok niej przechodzić na palcach, by nie spłoszyć ciszy, by nie zranić złym słowem. A potem rozważyć w swoim sercu to, co dla nas ważne.
... "Spieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą"...

Wspomnieniowa książka-wywiad, autorstwa Joanny Racewicz, dziennikarki TVP i żony oficera BOR, Pawła Janeczka, który zginął w katastrofie lotniczej pod Smoleńskiem, została napisana 4 lata temu, w 1 rocznicę katastrofy.
Dwanaście wywiadów z dwunastoma różnymi kobietami, które łączy wspólny pierwiastek. Wszystkie straciły najbliższe sercu osoby jednego dnia, w tym samym...

Wypowiedzi osób które straciły bliskich w katastrofie pod Smoleńskiem. Joanna Racewicz zadaje rozmówcom, wyważone i bardzo ważne pytania. Sama też przeżyła utratę męża, wyczuwa emocje rozmówców. Wspomnienia o mężach, żonach, rodzicach, rodzeństwu bardzo czułe i wzruszające. Przeżywanie trudnych chwil i wzajemne wspieranie się. Książka jest Hołdem Pamięci
o ludziach którzy zginęli.

Wypowiedzi osób które straciły bliskich w katastrofie pod Smoleńskiem. Joanna Racewicz zadaje rozmówcom, wyważone i bardzo ważne pytania. Sama też przeżyła utratę męża, wyczuwa emocje rozmówców. Wspomnienia o mężach, żonach, rodzicach, rodzeństwu bardzo czułe i wzruszające. Przeżywanie trudnych chwil i wzajemne wspieranie się. Książka jest Hołdem Pamięci
o ludziach którzy...

Dla mnie nie ten czas.

Dla mnie nie ten czas.

mysle ze ksiazka nie wymaga komantarza.... przeczytac ja warto
gdyz kryje w sobie losy ludzi ktorych nawet nie znalismy, a ktorych juz nie ma
jest pieknym dowodem milosci

mysle ze ksiazka nie wymaga komantarza.... przeczytac ja warto
gdyz kryje w sobie losy ludzi ktorych nawet nie znalismy, a ktorych juz nie ma
jest pieknym dowodem milosci

Ta tragedia wstrząsnęła całą Polską – prezydencki Tupolew z 96 osobami na pokładzie rozbija się w drodze na uroczystości upamiętniające 70-cio lecie zbrodni dokonanej przez NKWD na polskich oficerach w lasku Katyńskim. Długo się o niej mówiło w madiach, rozpisywało w gazetach, rozmawiano przy okazji spotkań w gronie towarzyskim.
Wśród tych, którzy nie dolecieli do Smoleńska był porucznik Biura Ochrony Rządu, dowódca zmiany obrony, szef ochrony Prezydenta RP – Paweł Janeczek. Osierocił niespełna 2 letniego synka, Igorka. W rok po tych tragicznych przeżyciach jego żona, dziennikarka Joanna Racewicz, postanowiła przeprowadzić wywiady z najbliższymi mężczyzn, którzy straciły życie w tej samej katastrofie co jej mąż. Zrobiła to, aby nie tylko dowiedzieć się, jak sobie radzą z nieobecnością tych, których kochali, ale też dowiedzieć się czegoś więcej na ich temat. Bo przecież na własne oczy oglądaliśmy ich życie, ale czy zdawaliśmy sobie sprawę z tego, jakimi ludźmi byli po przyjściu do domu, jakimi byli mężami, ojcami, synami, braćmi?
Do rozmowy zostało wybranych 13 niezwykłych, chociaż nie niezłomnych kobiet: Lucyna Gągor, Halina Jankowska z Elżbietą Łuczyńską, Barbara Kazana, Joanna Krupska, Beata Lubińska, Małgorzata Michalak, Magdalena Protasiuk, Jolanta Przewoźnik, Izabella Sariusz-Skąpska, Krystyna Łuczak-Surówka, Barbara Stasiak oraz Małgorzata Sekuła-Szmajdzińska. Dla wszystkich tych kobiet 10 kwietnia miał być zwyczajnym dniem. Ich najbliżsi co prawda lecieli do Smoleńska prezydenckim Tupolewem, zwanym pieszczotliwie „Tutką”, ale to tylko na jeden dzień. Wieczorem już mieli być w domu, by z najbliższymi cieszyć się trwającym weekendem.
Chociaż każdy z przeprowadzonych wywiadów dotyczy przemyśleń kobiet na temat tego, co się stało rok wcześniej, to jednak poszczególne rozmów są nacechowane innymi emocjami. Tak naprawdę jedyne co je łączy to, to że żadna z nich nie chciała uwierzyć w to, co miało miejsce kilka tysięcy kilometrów na wschód od ojczystego kraju. Każda z nich miała też nadzieję, że w trzech karetkach odjeżdżających na sygnale z miejsca tragedii będzie ich mężczyzna. Każda z rozmówczyń przeżyła szok tego dnia i każda zadawała sobie to samo pytanie: „Jak ja teraz będę żyć bez niego”. Każda z rozmówczyń przeżywała żałobę na swój sposób – jedne uporządkowały rzeczy swoich zmarłych najbliższych, inne zostawiły wszystko tak, jakby oni mieli za chwilę wrócić. A małe osierocone dzieci? One przecież na swój sposób przeżywały utratę swoich ojców i dziadków.
Ale „12 rozmów o miłości. Rok po katastrofie” to nie tylko opowieść o śmierci i żałobie. To również opowieść o czasie spędzonym z nieobecnymi, o troskach i radościach, które dane osoby dzieliły z prawdziwymi bohaterami tej publikacji: Franciszku Gągorze, Dariuszu Jankowskim, Mariuszu Kazanie, Januszu Krupskim, Wojciechu Lubińskim, Andrzeju Michalaku, Arkadiuszu Protasiuku, Andrzeju Przewoźniku, Andrzeju Sariuszu-Skąpskim, Jacka Surówki, Władysławie Stasiaku oraz Jerzego Szmajdzińskiego. Wzruszające zdjęcia z rodzinnych albumów pozwalają czytelnikowi zrozumieć, że nawet najbardziej sztywny oficjel potrafi przybrać inną twarz podczas rodzinnych spotkań, wakacji, czy też zabaw z dziećmi.
Joanna Racewicz okazała się świetną rozmówczynią. W jej przemyślanych pytaniach i wypowiedziach widać takt oraz błyskawiczną reakcję na uzyskaną odpowiedź. Nigdy nie wymusza na rozmówcy odpowiedzi na niewygodne pytanie, nie wymusza trzymania się odgórnych teorii dotyczących przyczyn katastrofy, wręcz przeciwnie, pozwala na przemilczenie pewnych rzeczy. Przecież sama rok wcześniej przeżyła to co jej rozmówczynie – straciła najbliższą osobę w swoim życiu, małżonka Pawła.

Ta tragedia wstrząsnęła całą Polską – prezydencki Tupolew z 96 osobami na pokładzie rozbija się w drodze na uroczystości upamiętniające 70-cio lecie zbrodni dokonanej przez NKWD na polskich oficerach w lasku Katyńskim. Długo się o niej mówiło w madiach, rozpisywało w gazetach, rozmawiano przy okazji spotkań w gronie towarzyskim.
Wśród tych, którzy nie dolecieli do...

Bardzo wiele emocji targało mną czytając tę książkę. Wiele wzruszeń i łez wylałam. To przede wszystkim świadectwo olbrzymiej miłości, którą przeżyli Ci ludzie. To obraz silnych kobiet, które muszą pozbierać swoje życie "do kupy" tyle, że brakuje w nim mnóstwa kawałaków. Bo jak żyć dalej bez "nich"? Kiedy zwyczajna kawa czy pozostawiony kask czy zdjęcie przypomina że "oni" nie wrócą. Ujmująca jest każda historia, tym bardziej że pisana przez Panią Joasię, która również jest wdową. Chylę czoła dla Pani odwagi bo musiało to być jak posypywanie rany solą tym bardziej podziwiam.
A książkę polecam !!!

Bardzo wiele emocji targało mną czytając tę książkę. Wiele wzruszeń i łez wylałam. To przede wszystkim świadectwo olbrzymiej miłości, którą przeżyli Ci ludzie. To obraz silnych kobiet, które muszą pozbierać swoje życie "do kupy" tyle, że brakuje w nim mnóstwa kawałaków. Bo jak żyć dalej bez "nich"? Kiedy zwyczajna kawa czy pozostawiony kask czy zdjęcie przypomina że...

,,12 rozmów o miłości. Rok po katastrofie” to książka , którą trudno mi ocenić. Warsztat pisarski bardzo dobry, gratuluję Pani Joannie. Jesteśmy jednak , my czytelnicy naznaczeni tym wszystkim co się wokół tej katastrofy działo. Czytaniu towarzyszą przez to różne emocje.
Książka jest świetna jeśli spojrzymy na warsztat i co ważne mimo ogromu nieszczęścia w niej zawartego nie ma się poczucia beznadziejności, choć niektóre z tych kobiet wyraźnie zaznaczyły iż nie czują, że żyją. Swoje życie przed opisują jako ciągłą idyllę czasami aż mdłą. Momentami ma się wrażenie jakiejś nierealności. Życie nie jest tylko białe lub czarne a tak zostało przedstawione. W mniejszym lub większym stopniu, zależnie od bohaterki, ale jednak. Każda z przedstawionych kobiet jest inna ale wszystkim z nich rozpadł się świat. Lepiej lub gorzej próbują go poukładać. Zdecydowanie współczuję, że wszystko to toczy się pod okiem kamer i wywlekane jest w tabloidach , jednak tak jest kiedy jest się osobą publicz ną. Oprócz profitów są również różnego rodzaju niedogodności. Jak wiadomo rozpacz sprzedaje się lepiej……. Dla ścisłości ciekawe czy sama Pani Joanna cieszy się z honorarium za książkę czy zrobiła to dla idei.
Po ostatnim pogrzebie w mojej rodzinie zastanawiałam się jak uregulować powstałe zobowiązania z tym związane bo ZUS daje zbyt małą kwotę. Tutaj każdy z nas Polaków ma świadomość jak wielką opieką w każdym tego słowa znaczeniu zostały te rodziny otoczone. Współczucie miesza się w tym wypadku z innymi odczuciami, niekoniecznie pozytywnymi.
Dla trzech z wymienionych kobiet poczułam największą nić sympatii, dla Pani Małgorzaty Michalak, Pani Magdaleny Protasiuk i Pani Krystyny Łuczak – Surówka. Ich wypowiedzi najbardziej mnie ujęły. Sama nie umiem sprecyzować dlaczego, tak po prostu i już.
Staram się patrzeć na całość z dystansem ale średnio mi się udaje. Może dobrze, że wpadła mi w ręce książka która z całości wyłoniła kilka osób aby stały się człowiekiem z krwi i kości. Którzy kochali i byli kochani, mieli marzenia, nadzieje i plany na przyszłość. Warto stanąć i zauważyć , że byli tam ludzie nieodpowiedzialni za to co się działo i dzieje. Ludzie o których pamięć bywa teraz wykorzystywana w tak podły sposób. Jednak wciąż tylko i tak po prostu ludzie a nie bohaterowie wyidealizowani przez bliskich.
Może jeszcze trzeba ,,zakląć” rzeczywistość i uczłowieczyć tych którzy zostali. Jednak nie dajmy się zwariować i pamiętajmy, że ci których nie ma byli tacy jak my. Mieli zalety ale i wady, nie idealizujmy ich bo byli w tym miejscu i w tym czasie. To zwykły pech, splot nieszczęśliwych wydarzeń, które nie powinny mieć miejsca a nie bohaterstwo, na to również zwraca nam uwagę Pani Joanna. Chciałaby mieć wrażenie, że wreszcie ,,odłożono Ich wszystkich na półkę”, a tam w spokoju mogą wreszcie odpocząć. Myślę, że zasłużyli na to jak każdy nieobecny. Mam również świadomość, że kiedy następnym razem usłyszę o ,,niedouczonej” załodze samolotu będę widziała Panią Magdę Protasiuk i z całego serca jej współczuła. Przecież tak trudno bronić się nieobecnym……..
Za chwilę miną 3 lata, życie nieubłaganie toczy się dalej. Chcę wierzyć, że każda z Pań odnalazła spokój i potrafi się uśmiechać.

,,12 rozmów o miłości. Rok po katastrofie” to książka , którą trudno mi ocenić. Warsztat pisarski bardzo dobry, gratuluję Pani Joannie. Jesteśmy jednak , my czytelnicy naznaczeni tym wszystkim co się wokół tej katastrofy działo. Czytaniu towarzyszą przez to różne emocje.
Książka jest świetna jeśli spojrzymy na warsztat i co...