Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rzeczywistość z perspektywy osoby niepełnosprawnej. Agnieszka ma czterokończynowe porażenie mózgowe. Jej siostra bliźniaczka urodziła się zdrowa, Agnieszka natomiast całe życie walczy o polepszenie swojego zdrowa fizycznego. Nigdy nie będzie chodzić ale rehabiltacje, ćwiczenia logopedyczne w jej przypadku są konieczne. Natomiast od zawsze jej umysł jest dobrze rozwinięty. Potrafi wspaniale analizować świat zewnętrzny. W książce z niesamowitą szczerością opisuje swoje zmagania począwszy od tych najwcześniejszych: przedszkole, szkoła, gdzie na początku jej obecność, inność, wzbudzały sensację. Opisuje też wcześniejsze pobyty w sanatoriach, które miały ulepszyć jej funkcjonowanie. Jak sama autorka pisze: "wykonywanie przez całe życie ćwiczeń fizycznych rozwija mój mózg, przez co mogę podejmować nowe, kiedyś niewykonalne dla mnie zadania, jak choćby pisanie tej autobiografii". Zatem rehabilitacja jest dla Agnieszki priorytetem. W jej życiu jest dużo barier, przeszkód. Jest przy tym bardzo dzielna i konsekwentnie prze do przodu, nie poddając się. Myślę, że niejedna zdrowa osoba, która nie ma żadnych ograniczeń, a jeżeli już to tylko w swojej głowie, dużo by się od niej nauczyła. Autorka dotyka też tematu tolerancji. Jedynie trzeba współczuć tym, którzy poprzez brak empatii, nie są skłonni akceptować faktu istnienia osób niepełnosprawnych. Nie tylko temat samej Agnieszki pojawia się w książce, chociażby rozdział poświęcony tacie, który pochodzi z przedwojennego Lwowa, a po jakimś czasie wraz z rodzicami opuszcza wschodnie tereny. Dobrze napisany dziennik, który równie dobrze się czyta. Był to przyjemnie spędzony czas wśród wielotematycznych wspomnień.