Nikt poza pisarką, która spędziła lata dzieciństwa i młodości na farmie w Rodezji /Zimbabwe/ nie opisałby tak pięknym stylem i z wnikliwą przenikliwością Afryki lat pięćdziesiątych XX wieku. „Opowieści afrykańskie” to zbiór czternastu opowiadań z życia Brytyjczyków, głównie farmerów osiadłych w koloniach brytyjskich i ich relacji z miejscowymi tubylcami. Niezwiązane tematycznie opowiadania , mimo pozornie sielankowej tematyki niosą niepokój i lęk przed odmiennością koloru skóry, nieujarzmioną, dziką przyrodą, odmienną kulturą , osamotnieniem, szczególnie kobiet. Brytyjscy farmerzy i ich rodziny – to ludzie prości, często byli wojskowi , którzy we własnych ojczyznach raczej nie mieliby szans na dostatnie życie. Decydując się na osiedlenie na Czarnym Lądzie z czasem niejednokrotnie odczuwają rozgoryczenie, popadają w depresję , odczuwają silną tęsknotę za ojczystym krajem. Nadużywając władzy , najmując czarną służbę czują się bardziej dowartościowani, kimś odmiennym, lepszym nawet w sytuacjach, kiedy z tubylcami wiążą ich silne nici sympatii. Sytuacje, relacje z tubylcami , w dzisiejszych czasach wręcz nie do pomyślenia przedstawione są w opowiadaniach jako typowe zachowania kolonizatorów , nieakceptowane przez tubylców a jednocześnie z milczącą godnością znoszone.

Nikt poza pisarką, która spędziła lata dzieciństwa i młodości na farmie w Rodezji /Zimbabwe/ nie opisałby tak pięknym stylem i z wnikliwą przenikliwością Afryki lat pięćdziesiątych XX wieku. „Opowieści afrykańskie” to zbiór czternastu opowiadań z życia Brytyjczyków, głównie farmerów osiadłych w koloniach brytyjskich i ich relacji z miejscowymi tubylcami. Niezwiązane...