Fantastyczna panorama postkolonialnej, migranckiej społeczności w Londynie. Autorka wplata we wciągającą fabułę spektrum postaw wobec metropolii, pokazując jak złożone i trudne są to relacje. Czytałam w oryginale z zapartym tchem.

Fantastyczna panorama postkolonialnej, migranckiej społeczności w Londynie. Autorka wplata we wciągającą fabułę spektrum postaw wobec metropolii, pokazując jak złożone i trudne są to relacje. Czytałam w oryginale z zapartym tchem.

Wciągająca historia, kobiece losy, postawy i charaktery. Każdy moment jest dobry na wzięcie życia we własne ręce, nie ważne jak długo płynęło się z nurtem.

Wciągająca historia, kobiece losy, postawy i charaktery. Każdy moment jest dobry na wzięcie życia we własne ręce, nie ważne jak długo płynęło się z nurtem.

Przeczytana ale na przyszłość nic w głowie nie zostało. Można sobie darować.

Przeczytana ale na przyszłość nic w głowie nie zostało. Można sobie darować.

Nazneen, dziewczyna z bengalskiej wioski zostaje przez ojca wydana za mąż za starszego o dwadzieścia lat Indusa, żyjącego w Londynie.
Zamknięta w czterech ścianach, nie znająca ani słowa po angielsku Nazneen czuje się w Londynie zagubiona. Tęskni za Hasiną, siostrą, która uciekłszy z domu z mężczyzną, nie radzi sobie w stolicy Bangladeszu Dhakce.

Mąż - w jej oczach wiekowy grubas, który lubi ją pouczać - budzi w niej obrzydzenie. Czas i narodziny córek - Shahany i Bibi - pomagają jej oswoić się z Anglią, znaleźć swoje miejsce i pracę w muzułmańskiej dzielnicy Londynu. Rosnący w niej spokój burzy pojawienie się młodziutkiego Karima...


W swoim czasie w studyjnym kinie (tylko trzy osoby na widowni) poruszona obejrzałam historię Nazneen na ekranie. Stąd zaciekawienie powieścią.
Monica Ali napisała ją zabawnym, obrazowym językiem. Widzę przed sobą to chwytające za serce piękno ziemi bengalskiej - zieleń ryżowisk, brąz bawołów, klucze ptaków na niebie - to to brzydotę obłupanych, obdrapanych z farby mieszkań bagladeskiej dzielnicy Londynu. Podobnie przed moimi oczyma przesuwa się sugestywnie odmalowana plejada bohaterów: dojrzewająca w swej kobiecości Nazveen, jej mąż filozof-nieudacznik Chanu, nieszczęśliwy w małżeństwie dr...wyzwolona dzięki śmierci męża przyjaciółka Razia i dzieci Nazveen: synek Ruku i córki Shahana i Bibi.
Tę opowieść przeżywa się w dwóch płaszczyznach czasowych: obecnego życia emigrantów w Londynie i Bangladeszu wyłanianego z przeszłości mocą wspomnień bohaterki. Często dramatycznych jak historia Makku Pagle, człowieka z parasolem i nosem w książce wyłowionego pewnego dnia ze studni. Ale i zabawnych w obrazach np golibrody pod figowcem, którego miejsce pracy staje się rodzajem klubu dyskusyjnego dla mężczyzn ze wsi. Przyjmują oni jego werdykt w spornych sprawach jako decyzję ostateczną. Bohaterka najbardziej przeżywa historię małżeństwa swoich rodziców, w postaci matki szuka klucza do swojej tożsamości,siebie jako kobiety, matki i zony. Mierząc się z głoszona przez matkę postawą świętej pokory, przyjmowania cierpienia z fatalizmem iw milczeniu. Ale i stawiając przed sobą znak zapytania, jakim jest dla niej ostatni wybór matki - jej pierwszy akt wolności.
Czytając tę książkę jesteśmy w Londynie, w zamkniętym świecie muzułmańskich emigrantów - może jak ja znacie go z "Map dla zagubionych kochanków" Nadeema Aslama? - jak i w Bangladesz, poznawanym z niegramatycznych listów ukochanej siostry bohaterki, Hasiny. Ten jawi nam się pod postacią brutalnego świata, w którym przeznaczeniem kobiety niewykształconej i niechronionej przez męża często bywa prostytucja.

Trudno się dziwić, ze córki bohaterki wzbraniają się przed wyjazdem do Bangladeszu. To, co dla ich ojca jest powrotem, dla nich jest opuszczeniem tego, co swojskie i wyprawa w obcość, straszącą je perspektywą wczesnego zamążpójścia i brakiem np papieru toaletowego. Decyzja emigracji oznacza jednocześnie decyzje wykorzenienia dzieci z kultury przodków. By żyć w Anglii muszą tu zapuścić korzenie. Pozostając jednocześnie rozdartym, bo nie należąc już do Azji, żyją w Londynie w bangladeskim getcie w dzielnicy, której główną ulicą jest tytułowy Brick Lane.
Życie w azjatyckim getcie okazuje się jednak dla głównej bohaterki szansą na zmianę, na niezależność, której brakowałoby jej w ojczyźnie.

Książka budzi we mnie refleksje nad tym, skąd przychodzimy, jakie są nasze korzenie, jaki wpływ na nasze związki ma małżeństwo rodziców, w czym chcemy się, jako kobiety upodabniać do naszych, matek, w czym chcemy inaczej wybierać. Uwagę zwraca też zmienność, z jaką możemy widzieć ludzi. Czasem być może nie zauważając zmiany. Z początku mąż budzi w bohaterce obrzydzenie. Pokazywany jest w ten sposób,że dzielimy z nią te uczucia. Z czasem powoli pojawia się w niej zrozumienie dla niego, a wraz ze zrozumieniem, nawet czułość i pewien podziw. Pokrzepiająca zmiana.

Inną sprawą jest los emigranta. Jeśli nie znamy tego z własnych doświadczeń, to przeżywamy rozdarcie naszych przyjaciół. Widzimy ich w lecie, w święta, czujemy, jak tęsknią, jak my tęsknimy za nimi. Widzimy ból zostawionych tu czasem rodziców, czasem dzieci, w przypadku bohaterki – siostry. Rozumiejąc, że tam brakuje im tu, a tu tam. I gdzie jest tu, a gdzie tam?

Kopia postu na mojej stronie nietylkoindie.pl

Nazneen, dziewczyna z bengalskiej wioski zostaje przez ojca wydana za mąż za starszego o dwadzieścia lat Indusa, żyjącego w Londynie.
Zamknięta w czterech ścianach, nie znająca ani słowa po angielsku Nazneen czuje się w Londynie zagubiona. Tęskni za Hasiną, siostrą, która uciekłszy z domu z mężczyzną, nie radzi sobie w stolicy Bangladeszu Dhakce.

Mąż - w jej oczach...

W swojej debiutanckiej powieści, która ukazała się w Wielkiej Brytanii w 2002 roku, Monica Ali zaprasza nas do świata zupełnie nam, Polakom, nieznanego. Główna bohaterka Nazneen urodziła się w biednej bangladeskiej wiosce. I tylko cud, albo i niezwykła wola przeżycia, sprawiły, że jej maleńkie serce zaczęło bić.

W 1985 roku, w wieku osiemnastu lat, Nazneen została żoną obcego, starszego od siebie ponad dwukrotnie mężczyzny i wyjechała z nim do Londynu. Od tego momentu zmieniło się całe jej życie. Jej codzienność ograniczona została ścianami niewielkiego mieszkania socjalnego z widokiem na pozbawione zieleni podwórko i, taki sam jak jej, blok naprzeciwko. Każdy dzień jest podobny do poprzedniego: wypełniają go obowiązki domowe, polegające na obsługiwaniu wymagającego męża oraz wysłychiwaniu jego niekończących się przemówień. Chanu ma mianowicie niezwykle wysokie mniemanie o sobie i własnych umiejętnościach, co przejawia się w snuciu ambitnych planów na przyszłość. Nazneen nie zna angielskiego, bardzo rzadko wychodzi na ulicę, a jeśli już, to zawsze w towarzystwie męża, nigdy sama. Jedną z niewielu rozrywek stanowią dla niej listy od siostry Hasiny. Po kilku latach małżeństwa Nazneen zachodzi w ciążę i rodzi syna. Macierzyństwo dodaje jej odwagi, pomaga poradzić sobie z ogromną tęsknotą za ojczyzną, za siostrą i wszystkim, co kojarzy jej się ze szczęśliwym dzieciństwem.
Niestety szczęście Nazneen nie trwa długo. Jej synek umiera. A czytelnik przenosi się do Bangladeszu i poznaje losy młodszej siostry Nazneen. Hasina złamała islamskie tradycje, dobrowolnie opuściłą najpierw dom rodzinny, a później męża, przez co skazana została na samotne, pełne niebezpieczeństw życie w Dakce, stolicy Bangladeszu.

Mijają lata. Nazneen rodzi dwie córki. Jej mąż Chanu porzuciwszy marzenia o karierze, snuje plany o powrocie do kraju. Nazneen zmieniła się, dojrzała. Podjęła pracę zarobkową, nauczyła się podstaw angielskiego, poznała Karima. Niepostrzeżenie z młodej, zahukanej, wiejskiej, bangladeskiej dziewczyny wyrosła silna kobieta, która w decydującym momencie zawalczy o przyszłość swoją i swoich córek.

Brick Lane to wyjątkowa książka o potrzebie zrozumienia, o różnicach kulturowych, o życiu na obczyźnie. Jej akcja toczy się powoli, przepełniona jest egzotycznymi smakami i dźwiękami towarzyszącymi Nazneen na każdym kroku. Czasem zachowanie głównej bohaterki wydawało mi się niezrozumiałe, jej decyzje trudne do wytłumaczenia. Ale zawsze okazywało się, że w jej wyborach kryje się mądrość i pewność, że cierpliwością i uporem można osiągnąć nawet najbardziej odległe cele. Jest to powieść o sile i solidarności kobiet, które z dala od ojczyzny, w obcej kulturze, nie znając języka, potrafią zatroszczyć się o siebie i dzieci, nie tracąc przy tym poczucia humoru i optymizmu. Monica Ali w swojej powieści stworzyła wiele interesujących kobiecych postaci. Nie każda z nich jest sympatyczna, ale każda w swoim uporze i wytrwałości godna podziwu.
Polecam!

Więcej recenzji na moim blogu: www.katalog-tytulowy.blogspot.com
Zapraszam!

W swojej debiutanckiej powieści, która ukazała się w Wielkiej Brytanii w 2002 roku, Monica Ali zaprasza nas do świata zupełnie nam, Polakom, nieznanego. Główna bohaterka Nazneen urodziła się w biednej bangladeskiej wiosce. I tylko cud, albo i niezwykła wola przeżycia, sprawiły, że jej maleńkie serce zaczęło bić.

W 1985 roku, w wieku osiemnastu lat, Nazneen została żoną...

piękna opowieść o kobietach,które nie przestają się poddawać i walczą o własne szczęście

piękna opowieść o kobietach,które nie przestają się poddawać i walczą o własne szczęście

Choć to nie mój typ literatury, to muszę powiedzieć, że to pięknie napisana, mądra, nieco egzotyczna opowieść. Można ją nazwać kobiecą, a nawet feministyczną.
Historia Nazneen, która z rodzinnego Bangladeszu przenosi się z mężem do Londynu. Od najmłodszych lat uczoną ją, że los trzeba brać takim jaki jest, bez protestów i niezadowolenia. Nazneen żyje pokornie, mimo że w głębi duszy jest samotna i spragniona szczęścia. Wszystko zmienia się gdy do jej uporządkowanego świata wkracza Karim...

Choć to nie mój typ literatury, to muszę powiedzieć, że to pięknie napisana, mądra, nieco egzotyczna opowieść. Można ją nazwać kobiecą, a nawet feministyczną.
Historia Nazneen, która z rodzinnego Bangladeszu przenosi się z mężem do Londynu. Od najmłodszych lat uczoną ją, że los trzeba brać takim jaki jest, bez protestów i niezadowolenia. Nazneen żyje pokornie, mimo że w...

Książka opowiada o życiu Nazneen, dziewczyny z bangladeskiej wioski. Młodziutka Nazneen zostaje wydana za mąż za mieszkającego w Londynie, wykształconego mężczyznę, o wiele lat starszego od niej, niestety niezbyt poradnego życiowo. W trakcie pobytu w Londynie Nazneen zmienia się z nieśmiałej dziewczyny z wioski, w dorosłą, podejmującą własne decyzje kobietę.

Książka opowiada o życiu Nazneen, dziewczyny z bangladeskiej wioski. Młodziutka Nazneen zostaje wydana za mąż za mieszkającego w Londynie, wykształconego mężczyznę, o wiele lat starszego od niej, niestety niezbyt poradnego życiowo. W trakcie pobytu w Londynie Nazneen zmienia się z nieśmiałej dziewczyny z wioski, w dorosłą, podejmującą własne decyzje kobietę.

Nazneen, dziewczyna z bengalskiej wsi zostaje przez ojca wydana za mąż za starszego o dwadzieścia lat Indusa, żyjącego w Londynie. Zamknięta w czterech ścianach, nie znająca ani słowa po angielsku Nazneen czuje się w Londynie zagubiona. Tęskni za Hasiną, siostrą, która uciekłszy z domu z mężczyzną, nie radzi sobie w stolicy Bangladeszu Dakce. Mąż - w jej oczach wiekowy grubas, który lubi ją pouczać - budzi w niej obrzydzenie. Czas i narodziny córek - Shahany i Bibi - pomagają jej oswoić się z Anglią, znaleźć swoje miejsce i pracę w muzułmańskiej dzielnicy Londynu. Rosnący w niej spokój burzy pojawienie się młodziutkiego Karima...

W swoim czasie w studyjnym kinie (tylko trzy osoby na widowni) poruszona obejrzałam historię Nazneen na ekranie. Stąd zaciekawienie powieścią.
Monica Ali napisała ją zabawnym, obrazowym językiem. Widzę przed sobą to chwytające za serce piękno ziemi bengalskiej - zieleń ryżowisk, brąz bawołów, klucze ptaków na niebie - to to brzydotę obłupanych, obdrapanych z farby mieszkań bagladeszskiej dzielnicy Londynu. Podobnie przed moimi oczyma przesuwa się sugestywnie odmalowana plejada bohaterów: dojrzewająca w swej kobiecości Nazveen, jej mąż filozof-nieudacznik Chanu, nieszczęśliwy w małżeństwie dr...wyzwolona dzięki śmierci męża przyjaciółka Razia i dzieci Nazveen: synek Ruku i córki Shahana i Bibi.
Tę opowieść przeżywa się w dwóch płaszczyznach czasowych: obecnego życia emigrantów w Londynie i Bangladeszu wyłanianego z przeszłości mocą wspomnień bohaterki. Często dramatycznych jak historia Makku Pagle, człowieka z parasolem i nosem w książce wyłowionego pewnego dnia ze studni. Ale i zabawnych w obrazach np golibrody pod figowcem, którego miejsce pracy staje się rodzajem klubu dyskusyjnego dla mężczyzn ze wsi. Przyjmują oni jego werdykt w spornych sprawach jako decyzję ostateczną. Bohaterka najbardziej przeżywa historię małżeństwa swoich rodziców, w postaci matki szuka klucza do swojej tożsamości, siebie jako kobiety, matki i zony. Mierząc się z głoszona przez matkę postawą świętej pokory, przyjmowania cierpienia z fatalizmem iw milczeniu. Ale i stawiając przed sobą znak zapytania, jakim jest dla niej ostatni wybór matki - jej pierwszy akt wolności.
Czytając tę książkę jesteśmy w Londynie, w zamkniętym świecie muzułmańskich emigrantów - może jak ja znacie go z "Map dla zagubionych kochanków" Nadeema Aslama? - jak i w Bangladesz, poznawanym z niegramatycznych listów ukochanej siostry bohaterki, Hasiny. Ten jawi nam się pod postacią brutalnego świata, w którym przeznaczeniem kobiety niewykształconej i niechronionej przez męża często bywa prostytucja.
Trudno się dziwić, ze córki bohaterki wzbraniają się przed wyjazdem do Bangladeszu. To, co dla ich ojca jest powrotem, dla nich jest opuszczeniem tego, co swojskie i wyprawa w obcość, straszącą je perspektywą wczesnego zamążpójścia i brakiem np papieru toaletowego. Decyzja emigracji oznacza jednocześnie decyzje wykorzenienia dzieci z kultury przodków. By żyć w Anglii muszą tu zapuścić korzenie. Pozostając jednocześnie rozdartym, bo nie należąc już do Azji, żyją w Londynie w bangladeskim getcie w dzielnicy, której główną ulicą jest tytułowy Brick Lane. Życie w azjatyckim getcie okazuje się jednak dla głównej bohaterki szansą na zmianę, na niezależność, której brakowałoby jej w ojczyźnie.
Książka budzi we mnie refleksje nad tym, skąd przychodzimy, jakie są nasze korzenie, jaki wpływ na nasze związki ma małżeństwo rodziców, w czym chcemy się, jako kobiety upodabniać do naszych, matek, w czym chcemy inaczej wybierać. Uwagę zwraca też zmienność, z jaką możemy widzieć ludzi. Czasem być może nie zauważając zmiany. Z początku mąż budzi w bohaterce obrzydzenie. Pokazywany jest w ten sposób,że dzielimy z nią te uczucia. Z czasem powoli pojawia się w niej zrozumienie dla niego, a wraz ze zrozumieniem, nawet czułość i pewien podziw. Pokrzepiająca zmiana.
Inną sprawą jest los emigranta. Jeśli nie znamy tego z własnych doświadczeń, to przeżywamy rozdarcie naszych przyjaciół. Widzimy ich w lecie, w święta, czujemy, jak tęsknią, jak my tęsknimy za nimi. Widzimy ból zostawionych tu czasem rodziców, czasem dzieci, w przypadku bohaterki – siostry. Rozumiejąc, że tam brakuje im tu, a tu tam. I gdzie jest tu, a gdzie tam?

Kopiuję tu opinię z mojej strony nietylkoindie.pl

Nazneen, dziewczyna z bengalskiej wsi zostaje przez ojca wydana za mąż za starszego o dwadzieścia lat Indusa, żyjącego w Londynie. Zamknięta w czterech ścianach, nie znająca ani słowa po angielsku Nazneen czuje się w Londynie zagubiona. Tęskni za Hasiną, siostrą, która uciekłszy z domu z mężczyzną, nie radzi sobie w stolicy Bangladeszu Dakce. Mąż - w jej oczach wiekowy...

Książka oczywiście lepsza niż film, ale i film nie jest najgorszy w porównaniu do książki. Oczywiście parę faktów i rzeczy jest pozmienianych, ale gorąco polecam i książkę i film! W moim przypadku pierwszy był film, a dopiero potem książka, ale lepiej przedtem przeczytać książkę, a następnie obejrzeć film. ;)

Książka oczywiście lepsza niż film, ale i film nie jest najgorszy w porównaniu do książki. Oczywiście parę faktów i rzeczy jest pozmienianych, ale gorąco polecam i książkę i film! W moim przypadku pierwszy był film, a dopiero potem książka, ale lepiej przedtem przeczytać książkę, a następnie obejrzeć film. ;)