Jest to powieść typowa dla Emmanuela Schmitta, nie zaskakuje ani typową dla tego autora formą powiastki filozoficznej ani objętością (niewielką). Jak zawsze, jego książkę czyta się w jeden wieczór (choć jest to jak na razie chyba najgrubsza pozycja tego autora).
W "Kiedy byłem dziełem sztuki" autor przedstawia groteskową wizję współczesnej sztuki i zastanawia się nad granicami artystycznych eksperymentów. Bohaterem tej przypowieści (bo tak trzeba określać kolejne książki tego współczesnego moralisty) jest młody człowiek, który zniechęcony do życia, na skraju samobójstwa, za cenę sławy zaprzedaje duszę znanemu artyście... Ciekawa fabuła prowadzi do końcowego morału - że nie liczy się zewnętrzna powierzchowność, a jedynie to, co mamy w swoim wnętrzu.
Książka jest interesująca, zawiera ciekawe, czasem szokujące pomysły, ale - w mojej ocenie - brak w niej elementów zaskoczenia, a zakończenie jest przewidywalne na długo przed dotarciem do ostatniej strony.

Jest to powieść typowa dla Emmanuela Schmitta, nie zaskakuje ani typową dla tego autora formą powiastki filozoficznej ani objętością (niewielką). Jak zawsze, jego książkę czyta się w jeden wieczór (choć jest to jak na razie chyba najgrubsza pozycja tego autora).
W "Kiedy byłem dziełem sztuki" autor przedstawia groteskową wizję współczesnej sztuki i zastanawia się nad...