Podobała mi się konstrukcja tych opowiadań, tzn. przeważnie autor wychodzi od jakiegoś uogólnienia (jego sens wyjaśnia się w trakcie czytania). Byłam pod wrażeniem również ich nieoczywistości, gubienia tropów przez autora i wyprowadzenie na manowce czytelnika. A może tylko ja się dałam tak nabrać? Nieoczywistość była na poziomie nie tylko fabularnym, ale także konstrukcyjnym. Opowiadanie prześmiewcze następowało po dramatycznym, szokującym, kontrowersyjnym. Tonacja niektórych opowiadań też nie zawsze była jasna, a przedstawione treści oczywiste w wymowie. Wynikający z tego zestawienia dysonans wytrącał z pewnej strefy komfortu, przyzwyczajeń, co uważam za dodatkowy atut tej książki.

Podobała mi się konstrukcja tych opowiadań, tzn. przeważnie autor wychodzi od jakiegoś uogólnienia (jego sens wyjaśnia się w trakcie czytania). Byłam pod wrażeniem również ich nieoczywistości, gubienia tropów przez autora i wyprowadzenie na manowce czytelnika. A może tylko ja się dałam tak nabrać? Nieoczywistość była na poziomie nie tylko fabularnym, ale także...

Jednego możemy być pewni, gdy sięgamy po jakikolwiek tekst Macieja Miłkowskiego, dostaniemy precyzyjnie skonstruowany literacki mechanizm, gdzie każde zdanie ma z góry upatrzone swoje miejsce. Dotychczas zapoznawałem się z twórczością autora na łamach Czasu literatury i rubryki anatomia opowiadania. W której każda historia jest rozkładana na części pierwsze bądź łopatki oraz z najazdem światła, aby uwypuklić zabiegi pisarskie.
Wszystkie opowiadania łączy lapidarny styl niczym kombinacja szybkich i celnych ciosów. Trafiają, lecz osobiście odczuwam niedosyt ładnego języka czy kwiecistych fraz.
Przy pierwszym, może pojawić się lekkie zniechęcenie, jeśli zostawiliśmy daleko za sobą niedojrzałe miłości. Jednak warto brnąć dalej.
Autorowi nie brakuje autoironii, pisania sobą czy burzenia czwartej ściany, może się podobać, lecz wedle mnie występują nadużycia w tych tematach.
Do najbardziej przejmującego i najlepszego opowiadania należy tytułowe Trzeci dzień świąt. Główny bohater żyje nadzieją na kontakt z córką, stara się odwlekać nieuniknione czarne scenariusze, lecz telefon milczy bądź otrzymuje wiadomość sorry tato, dzisiaj nie mogę.
Opowieści do trawienia w przerwach od spoglądania ku opasłym powieściom.

Jednego możemy być pewni, gdy sięgamy po jakikolwiek tekst Macieja Miłkowskiego, dostaniemy precyzyjnie skonstruowany literacki mechanizm, gdzie każde zdanie ma z góry upatrzone swoje miejsce. Dotychczas zapoznawałem się z twórczością autora na łamach Czasu literatury i rubryki anatomia opowiadania. W której każda historia jest rozkładana na części pierwsze bądź łopatki...

Pozorna lakoniczność opowiadań Macieja Miłkowskiego zawartych w tomie „Trzeci dzień świąt” dodają im literackiego wigoru, bo w środku nich aż żarzy. I choć asekuruje się często ironią, to jednak da się w tych opowiadaniach wychwycić prawdziwy dramat. Choć faktycznie forma może wydać się ku temu niesprzyjająca, ale to może kwestia wrażliwości czytelnika, co już jest szalenie indywidualne.

Mnie w każdym razie te opowiadania mocno dotknęły. Zarówno to co w nich jest, jak i to czego nie ma, a – tu już przypuszczam – Miłkowski ufa inteligencji czytelnika, który może sobie dopowiedzieć to, co z literackiego punktu widzenia obciążałby opowiadanie.

Sporo tu o miłości w wielu formach, nawet tych pokrętnych. Choć pierwsze zdania mogą nas naprowadzać, to z autora jest zbyt wielki spryciarz, żeby spełniać nasze oczekiwania. One raczą mają mu posłużyć, żeby nas wciągnąć w historię, a potem odmienić nasz punkt widzenia, a na końcu – niczym gwóźdź – wbić nas fantastyczną puentą. Zresztą te jego puenty powinny mieć osobną kategorię, bo wagę literacką mają dużą.

Opowiadania wybitne. Zaleca się ostrożność.

Pozorna lakoniczność opowiadań Macieja Miłkowskiego zawartych w tomie „Trzeci dzień świąt” dodają im literackiego wigoru, bo w środku nich aż żarzy. I choć asekuruje się często ironią, to jednak da się w tych opowiadaniach wychwycić prawdziwy dramat. Choć faktycznie forma może wydać się ku temu niesprzyjająca, ale to może kwestia wrażliwości czytelnika, co już jest szalenie...

Miłkowski po raz kolejny udowadnia, że jest mistrzem opowiadań.

Miłkowski po raz kolejny udowadnia, że jest mistrzem opowiadań.

Opowiadania zaskakują puentą, niektóre konstrukcją. Powiew literackiej świeżości.

Opowiadania zaskakują puentą, niektóre konstrukcją. Powiew literackiej świeżości.