Bardzo długo nie sięgałam po beletrystykę prawie wcale. Czytanie fikcji wydawało mi się jedynie stratą czasu, dokładnie tak jak uważa główny bohater tej powieści.
I może przekornie właśnie dlatego autor postarał się napisać coś z czego jednak można wyciągnąć naukę, chociażby z dziedziny filozofii i teologii. Mamy tu również lekcje logiki. Oraz sporo rozrywki.
Gdyby nie zakończenie, dałabym 10 gwiazdek. Moją ocenę zmieniło kilkanaście stron, które sprawiły, że poczułam się potraktowana jak niewymagający czytelnik.
Nie wiem czy to chwyt zamierzony i przemyślany. To co p. Miłkowski osiągnął w moim przypadku, to że znów pomyślałam, że sięganie po powieści to strata czasu.

Jednak po ochłonięciu mogę powiedzieć, że lektura Systemu Sulta sprawiła mi dużo przyjemności, mimo rozczarowującej końcówki. Więc w ostatecznym rozrachunku polecam. Pomaga poukładać sobie w głowie argumenty za oraz przeciw istnieniu Boga, a może ...boga. Oraz zrozumieć czemu instytucja kościoła katolickiego wciąż ma się dobrze, pomimo że wielokrotnie całkowicie się skompromitowała.

Bardzo długo nie sięgałam po beletrystykę prawie wcale. Czytanie fikcji wydawało mi się jedynie stratą czasu, dokładnie tak jak uważa główny bohater tej powieści.
I może przekornie właśnie dlatego autor postarał się napisać coś z czego jednak można wyciągnąć naukę, chociażby z dziedziny filozofii i teologii. Mamy tu również lekcje logiki. Oraz sporo rozrywki.
Gdyby nie...

Świetne dialogi (szczególnie że niemal połowa książki to stricte wywiady),duża doza humoru, masa filozoficznych rozważań o bogu. Powieść w pięknym stylu, choć postaci oczywiście mocno stereotypowe.
Co prawda po fascynującej pierwszej części, druga część, najbardziej chyba dotykająca sedna książki, ale pełna sprawozdań, trochę nuży. Na szczęście wraz z początkiem części trzeciej nagle wszystko ulega wywróceniu i strony znów przewracają się same.

Świetne dialogi (szczególnie że niemal połowa książki to stricte wywiady),duża doza humoru, masa filozoficznych rozważań o bogu. Powieść w pięknym stylu, choć postaci oczywiście mocno stereotypowe.
Co prawda po fascynującej pierwszej części, druga część, najbardziej chyba dotykająca sedna książki, ale pełna sprawozdań, trochę nuży. Na szczęście wraz z początkiem części...

Powracam z przyjemnością na odtrutkę podczas podróży po najnowszej polskiej prozie gatunkowej.

Powracam z przyjemnością na odtrutkę podczas podróży po najnowszej polskiej prozie gatunkowej.

Bardzo inteligentna filipika przeciw wszechmogącemu Kościołowi Polskokatolickiemu - instytucji przez bardzo duże I (jak Inkwizycja),która jest – by użyć słów Poety- "jak ogromna depresja rozciągnięta nad krajem”.

Choć pod koniec rzecz zamienia się w marny thriller klasy „D”, to niekwestionowaną wartością jest dostarczenie coraz bardziej ogłupiałemu społeczeństwu paru klasycznych - a mało powszechnie znanych - argumentów przeciwko tej absurdalnej kaście wyposażonej w realną władzę - zarówno rzeczywistą, jak i symboliczną - nad tym nieszczęsnym krajem.

A finał tytułowego dylematu nie był trudny do odgadnięcia. Ta Instytucja jest rzeczywiście - co sam nie bez smutku wyznaję - Polakom do życia absolutnie niezbędna. Oczywiście nie z żadnych tam powodów doktrynalnych , soteriologicznych czy innych uduchowionych ale rzecz jasna: socjologicznych. „Chodzę do kościoła, bo chodzą inni”.

Truizmem zalatuje teza, że ukochana religia Polaków to nie żadna etyka, a tylko i wyłącznie rytuał , mocno osadzony w tzw. uświęconej tradycji, bez żadnego przełożenia na codzienne - że się tak wyrażę - rodaków wybory w jakiejkolwiek sferze życia.

Trwa, bo trwa mać - mimo pedofilii, agentów SB, zblatowania z każdą władzą i tego kraju, i zaborczą, bizantynizmu, wystawności, obskurantyzmu, nienawiści do Innych, nacjonalizmu, tępoty, zdzierstwa i arogancji. Ite, missa est.

PS Kto by pomyślał, że protokoły posiedzeń jakiejkolwiek komisji mogą być tak pasjonujące?

Bardzo inteligentna filipika przeciw wszechmogącemu Kościołowi Polskokatolickiemu - instytucji przez bardzo duże I (jak Inkwizycja),która jest – by użyć słów Poety- "jak ogromna depresja rozciągnięta nad krajem”.

Choć pod koniec rzecz zamienia się w marny thriller klasy „D”, to niekwestionowaną wartością jest dostarczenie coraz bardziej ogłupiałemu społeczeństwu paru...

przyznam ze nie doczytałam tej książki do końca... nie powiem ze znudzialam się (może trochę) - za dużo gadania (czy raczej niekonczacego się monologu) głównego bohatera, który nieustannie stara się udowodnić (komu? czytelnikom? sobie?) jaki jest genialny....ale ten geniusz jakoś się nie przejawia niczym innym niż jego cytowaniem filozofów, i ciągłym podkreślaniem jaki on jest wybitny i radykalny (poszedł na kilka demonstracji),ale trzeba uwierzyć mu na słowo... niech będzie ze się czepiam... ale bohatera zupełnie ale to zupełnie nie da się polubić czy z nim zidentyfikować, nadęty profesorek żyjący na wieży z kości słoniowej... chociażby opowieść o wygraniu olimpiady na poziomie szkoły średniej ch z zakresu filozofii na podstawie przeczytania spisu z treści jakiego kompendium... ręce opadają...
podziwiam prace i wysiłek autora, bo to jest duże osiągnięcie... mam nadzieje ze następne książki będą lepsze! ale na razie tylko 5 gwiazdek ode mnie.
dodatkowy plusik za opisy Krakowa... niestety autor i jego bohater nigdy nie wychodzą poza Śródmieście

przyznam ze nie doczytałam tej książki do końca... nie powiem ze znudzialam się (może trochę) - za dużo gadania (czy raczej niekonczacego się monologu) głównego bohatera, który nieustannie stara się udowodnić (komu? czytelnikom? sobie?) jaki jest genialny....ale ten geniusz jakoś się nie przejawia niczym innym niż jego cytowaniem filozofów, i ciągłym podkreślaniem jaki on...

Śmieszna, filozoficzna, inteligentna - w pierwszych dwóch częściach. Trzecia w klimacie thrillera trochę rozczarowała. Ale ogólnie pomysł i sama treść bardzo fajne.

Śmieszna, filozoficzna, inteligentna - w pierwszych dwóch częściach. Trzecia w klimacie thrillera trochę rozczarowała. Ale ogólnie pomysł i sama treść bardzo fajne.

Jestem pod wrażeniem erudycji autora i lekkości jego pióra. Wspaniale się czyta, treść znakomicie podana, w lekkiej z pozoru formie, ale diablo inteligentna.

Jestem pod wrażeniem erudycji autora i lekkości jego pióra. Wspaniale się czyta, treść znakomicie podana, w lekkiej z pozoru formie, ale diablo inteligentna.

Ta książka do innych jest niepodobna. Przewrotna i inteligentna. Otóż chodzi o to, że pewien krakowski profesor, Michał Sult, najinteligentniejszy człowiek w Polsce, dostaje osobliwe zlecenie. Ma orzec, na potrzeby procesu sądowego, w którym 70-letni wyznawca kościoła rzymsko-katolickiego ubiega się o zwrot pieniędzy rzucanych na tacę przez całe życie, czy Bóg istnieje. No bo jeśli nie istnieje wyjdzie na to, że kościół katolicki cynicznie wyłudzał pieniądze. A jeśli istnieje... no właśnie. Sult powołuje komisję, która ma kwestię istnienia lub nieistnienia Boga rozstrzygnąć. Już brzmi nieźle, prawda? Autora, Macieja Miłkowskiego do tej pory nie znałam. I bardzo się cieszę z tej nowej znajomości. "System Sulta" nie ma wprawdzie lekkości "Fabryki absolutu" Capka, jest raczej połączeniem dyskursu filozoficzno-teologicznego i powieści detektywistycznej (kto kogo zamierza wyprowadzić w pole i w jakim celu),a końcówka jest godna rasowego thrillera. Sam finał niestety rozczarowuje. Autor niepotrzebnie, według mnie, stawia kropkę nad i. Tak czy siak "System Sulta" to książka wyjątkowa na tle polskiej współczesnej literatury. Oryginalna. Inteligentna, może nawet inteligencka. Ciekawa formalnie. No i w końcu, jak myślicie? Czy Bóg istnieje? A jeśli nawet nie istnieje, czy to przeszkadza w niego wierzyć? Równie dobrze można wierzyć w nieistniejącego Boga jak nie wierzyć w istniejącego? A co z konsekwencjami? Doprawdy ciekawie było towarzyszyć profesorowi Sultowi w tej przygodzie.

Ta książka do innych jest niepodobna. Przewrotna i inteligentna. Otóż chodzi o to, że pewien krakowski profesor, Michał Sult, najinteligentniejszy człowiek w Polsce, dostaje osobliwe zlecenie. Ma orzec, na potrzeby procesu sądowego, w którym 70-letni wyznawca kościoła rzymsko-katolickiego ubiega się o zwrot pieniędzy rzucanych na tacę przez całe życie, czy Bóg istnieje. No...

Przypuszczam, że pomysł został zaczerpnięty z debaty "God under the microscope". Został mi jakiś niesmak po przeczytaniu tej książki. Zakończenie totalnie oderwane od reszty. Takie moje odczucia :)

Przypuszczam, że pomysł został zaczerpnięty z debaty "God under the microscope". Został mi jakiś niesmak po przeczytaniu tej książki. Zakończenie totalnie oderwane od reszty. Takie moje odczucia :)

Sprawnie napisana opowiastka ale zachwyty w Tygodniku Kulturalnym, że to niby wydarzenie literackie? - bez przesady

Sprawnie napisana opowiastka ale zachwyty w Tygodniku Kulturalnym, że to niby wydarzenie literackie? - bez przesady