Co napisał(-a) Maciej Miłkowski?

Zobacz ostatnio wydane książki autora: Trzeci dzień świąt System Sulta Drugie spotkanie

Szukasz cytatów z książek Maciej Miłkowski?

Cytaty z książek autora Maciej Miłkowski

Maciej Miłkowski

Źródło: fot. Jakub Ociepa

7,2/10

Pisze książki: literatura piękna, czasopisma

Urodzony: 1980 (data przybliżona)

Ur. 1980. Prozaik, tłumacz, krytyk literacki. Na antenie internetowego Radia Studnia prowadzi program o literaturze „Mól książkowy”.

Wszystkie
Książki
Czasopisma

Sortuj od:

2024

Znak nr 824 (1/2024)

Michael Chabon, Wojciech Bonowicz

8,0 z 4 ocen

8 czytelników 0 opinii

2024

Dodaj na półkę

2021

Trzeci dzień świąt

Maciej Miłkowski

7,7 z 23 ocen

47 czytelników 5 opinii

2021

Dodaj na półkę

2021

Czas Literatury nr 1(13) 2021

Wojciech Bonowicz, Anna Nasiłowska

0,0 z ocen

3 czytelników 0 opinii

2021

Dodaj na półkę

2021

Czas literatury nr 3(15) 2021

Marek Bieńczyk, Inga Iwasiów

0,0 z ocen

3 czytelników 0 opinii

2021

Dodaj na półkę

2019

System Sulta

Maciej Miłkowski

7,0 z 58 ocen

167 czytelników 12 opinii

2019

Dodaj na półkę

2018

Zeszyty Literackie nr 144 / 2018

Irena Grudzińska-Gross, Benedetta Craveri

6,5 z 2 ocen

5 czytelników 0 opinii

2018

Dodaj na półkę

2017

Drugie spotkanie

Maciej Miłkowski

7,3 z 29 ocen

123 czytelników 5 opinii

2017

Dodaj na półkę

2013

Zeszyty Literackie nr 122 (2/2013)

Waldemar Siemiński, Zbigniew Herbert

6,0 z 2 ocen

4 czytelników 0 opinii

2013

Dodaj na półkę

Popularne cytaty autora

Cytat dnia

(...) wydaje mi się, że jedno dobre opowiadanie jednak głębiej dotyka istoty życia niż wszystkie powieści świata razem wzięte. Opowiadanie ł...

(...) wydaje mi się, że jedno dobre opowiadanie jednak głębiej dotyka istoty życia niż wszystkie powieści świata razem wzięte. Opowiadanie łączy w sobie zalety poezji, czyli przede wszystkim zwięzłość, odpowiedzialność za słowo, z naczelną zaletą prozy, jaką jest operowanie zwykłymi słowami, no, ludzką mową po prostu. Wiersz jest jak fotografia (...),powieść jest jak tasiemcowy serial, a opowiadanie to jest film pełnometrażowy. Proszę sobie samemu odpowiedzieć, w którym gatunku powstało więcej arcydzieł.

Maciej Miłkowski, Drugie spotkanie

1 osoba to lubi

Gdybym miał pisać książkę o nieprzemijającym dziedzictwie nazizmu, to kolejne rozdziały zbudowałbym wokół modnych kierunków studiów. "Market...
Gdybym miał pisać książkę o nieprzemijającym dziedzictwie nazizmu, to kolejne rozdziały zbudowałbym wokół modnych kierunków studiów. "Marketing i zarządzanie": Goebbels i Himmler. "Public relations": Goebbels. "Human ressources": Himmler. Już samo to sformułowanie: zasoby ludzkie. Zarządzanie zasobami ludzkimi! Wagon węgla, wagon ludzi – te same problemy.
Maciej Miłkowski , Drugie spotkanie
1 osoba to lubi
Oczywiście, że życie jest dla mnie inspiracją, ale niekoniecznie moje własne. Czyli biografizmów jest, owszem, mnóstwo, ale niekoniecznie z ...
Oczywiście, że życie jest dla mnie inspiracją, ale niekoniecznie moje własne. Czyli biografizmów jest, owszem, mnóstwo, ale niekoniecznie z mojej biografii. Pisanie prozy to jest klejenie cudzej autobiografii, że pozwolę sobie na taki ryzykowny aforyzm.
Maciej Miłkowski , Drugie spotkanie
1 osoba to lubi

Zobacz więcej cytatów

Najnowsze opinie o książkach autora

Drugie spotkanie Maciej Miłkowski

Dejw

ocenił(a) na 63 lata temu

Wprawne, fachowe pióro realistycznej prozy z dobrymi, a momentami genialnymi pomysłami. Im dalej w zbiór niestety poziom przestaje być równy, jest kilka opowiadań wyraźnie słabszych, lekko trącących żenadą (trochę personalnych wynurzeń o rozwodach i fantazji o romansach najlepiej z lesbijkami niestety robi swoje). Stąd nie jest to proza olśniewająca, choć nie da się jej odmówić olśniewających momentów.

Przeczytaj

Trzeci dzień świąt Maciej Miłkowski

melissa

ocenił(a) na 84 tyg. temu

Podobała mi się konstrukcja tych opowiadań, tzn. przeważnie autor wychodzi od jakiegoś uogólnienia (jego sens wyjaśnia się w trakcie czytania). Byłam pod wrażeniem również ich nieoczywistości, gubienia tropów przez autora i wyprowadzenie na manowce czytelnika. A może tylko ja się dałam tak nabrać? Nieoczywistość była na poziomie nie tylko fabularnym, ale także konstrukcyjnym. Opowiadanie prześmiewcze następowało po dramatycznym, szokującym, kontrowersyjnym. Tonacja niektórych opowiadań też nie zawsze była jasna, a przedstawione treści oczywiste w wymowie. Wynikający z tego zestawienia dysonans wytrącał z pewnej strefy komfortu, przyzwyczajeń, co uważam za dodatkowy atut tej książki.

Przeczytaj