Przeciętna fantasy przygodówka.

Przeciętna fantasy przygodówka.

Pierwsze po latach spotkanie z twórczościa Burroughs'a, nie licząc tarzana. Pellucidar pamiętam, że był wydawany w czasopiśmie Fantastyka, ale było to tak dawno temu iż nic nie pamiętam, stąd też pomysł przeczytania całego cyklu. A że rozpoczynam od pellucidaru nie znając cyklu Barsoom, to musze powiedziec iz pierwszy tom mi sie podobał. Pamiętając, że ksiązka ukazała sie pierwotnie w 1915 r. nie miałem zbyt wielkich oczekiwań co do skomplikowania akcji powieści. Książka nie zawiodła mnie, czyta sie lekko, łatwo i przyjemnie, jest przewidywalna w swojej konstrukcji akcji ale przyjemna w czytaniu. teorie naukowe, które pojawiają sie w książce, jak i cała koncepcja wewnętrznego świata odzwierciedla stan wiedzy z czasów, w których autor żył i tworzył. Oczywiście w powieści jest dobry i szlachetny odkrywca, który na swej drodze spotyka złe i okrutne stwory i uciskanych ludzi, którym nasz szlachetny bohater stara sie pomóc. Wojna i masakra są tylko pokłosiem szlachetności bohatera, widać w imie dobra można dokonywać nawet zbrodni. Ciekaw jestem jak w dalszych częściach rozwinie sie akcja.

Pierwsze po latach spotkanie z twórczościa Burroughs'a, nie licząc tarzana. Pellucidar pamiętam, że był wydawany w czasopiśmie Fantastyka, ale było to tak dawno temu iż nic nie pamiętam, stąd też pomysł przeczytania całego cyklu. A że rozpoczynam od pellucidaru nie znając cyklu Barsoom, to musze powiedziec iz pierwszy tom mi sie podobał. Pamiętając, że ksiązka ukazała sie...

Teoria istnienia naturalnych habitatów we wnętrzu Ziemi towarzyszy literaturze fantastycznej od jej początków. Wystarczy wspomnieć Juliusza Verne'a i jego doskonałą „Podróż do wnętrza Ziemi” (1864). Pierwszy tom przygód Davida Innesa w Pellucidarze powstał równo pół wieku później. Niestety, do sposobu i stylu w jakim francuski „ojciec fantastyki” przedstawił temat Burroughsowi i jego protagonistom daleko.

Dzisiaj „We wnętrzu Ziemi” sprawia wrażenie szytej bardzo grubymi nićmi kopii przygód Johna Cartera na Marsie (cykl „Barsoom”). Zarówno wykorzystane postaci jak i opisane rasy i potwory to kalki z wcześniejszych dzieł Amerykanina. Burroughs nie był również w stanie stworzyć świata, który byłby oparty konsekwentnie na ówczesnej wiedzy. Pellucidar jest więc chimerą poprawnego rozumowania naukowego oraz niepohamowanego fantazjowania bez zwracania większej uwagi na takie „detale” jak prawa fizyki.

„We wnętrzu Ziemi” to czysta przygoda a w przedstawionym świecie znakomicie poradziłby sobie... Conan. Niektóre sceny (na przykład ucieczka z warownego miasta w skórach zdartych z zabitych jaszczurowatych panów grodu) wywołują pełne zrozumienie wypowiedzi Rudyarda Kiplinga na temat amerykańskiego kolegi po fachu: „O nim (Burroughsie) mówi się, że chciał sprawdzić, jak zła może być napisana przez niego książka, która mimo wszystko jednak będzie czytana – co jest absolutnie dopuszczalnym zamiarem.”

Ponieważ książka powstała ponad sto lat temu, gdy podlegała innym prawidłom rynkowym, moja ocena nie będzie aż tak zła. Tak, Burroughs pisał przygodową pulp-fiction czystej wody. Ale właśnie takiego typu literatura, dostępna w całych ówczesnych USA dosłownie za grosze (dime novel),rozpaliła umysły wielu młodych ludzi, którzy stali się pierwszą generacją niezwykle wpływowych osobników, nazywanych dzisiaj nieco pogardliwie (ale za to z zazdrością) „nerdami”. I za to należy się autorowi szacunek.

Teoria istnienia naturalnych habitatów we wnętrzu Ziemi towarzyszy literaturze fantastycznej od jej początków. Wystarczy wspomnieć Juliusza Verne'a i jego doskonałą „Podróż do wnętrza Ziemi” (1864). Pierwszy tom przygód Davida Innesa w Pellucidarze powstał równo pół wieku później. Niestety, do sposobu i stylu w jakim francuski „ojciec fantastyki” przedstawił temat...

Przez cały czas miałem wrażenie, że czytam zubożone przygody Johna Cartera :) Było OK, ale czegoś mi tam brakowało!

Przez cały czas miałem wrażenie, że czytam zubożone przygody Johna Cartera :) Było OK, ale czegoś mi tam brakowało!