Diuna Franka Herberta, to moje pierwsze doświadczenie z twórczością Pana Herberta, jak i pierwsze zetkniecie się z szeroko rozumianym gatunkiem fantastyki naukowej w wersji książkowej.
Co ważne, po sięgniecie za tę serie nie odpowiada bezpośrednio ekranizacja filmowa w reżyserii Denisa Villeneuve, która bije obecnie rekordy popularności w światowym box officie. A piękne Ilustracje, zdobiące książkę w wykonaniu Wojciecha Siudmaka, łudząco przypominające malarstwo Zdzisława Beksińskiego, jeśli czujne oczy nie wyłapią różnic.
O Diunie Franka Herberta nie możemy mówić w kontekście jedno tomowej powieści, to zaledwie ziarenko pisaku na pustyni Arrakis. Diuna to cały złożony cykl, kronika pełna Herbertowskich „planów w planach”, „ fint wewnątrz fint w fintach’’ Książka na każdym kroku stara się rzucić czytelnikowi wyzwanie, i traktuje nas jako współpracowników w tych intrygach. Pisana w latach 60 XX wieku, była mocno inspirowana francuzką wojna w Algierii, która była wtedy w żywej pamięci Herberta.
Paul Atryda, główny protagonista powieści to Mahdi przywódca powstania sudańskiego. Człowiek prowadzony przez Boga; Mesjasz. Nie możemy tutaj mówić o żadnych domysłach, właśnie takim mianem zostaje okrzyknięty przez fremenów – pustynny lud, mocno inspirowany kulturą arabską.
Prorok, mesjasz, Lisan – al Gaib (‘’Głos spoza świata’’)
Stoję w twardej opozycji, jako by Diuna miała zostać klasyfikowana jako generyczne Science fiction.
Diuna to cała złożona gra polityczna, z kulturami, biotopami, religią sunnicko-buddyjską, która staje się kośćcem w zarządzaniu społeczeństwem. Kreuje fanatyzm religijny, mający przygotować wiernych na nadejście księcia obiecanego, który wcale nie musi okazać się zbawicielem a ciemiężycielem.
Należy również zwrócić uwagę, iż Frank Herbert staje się bardzo aktualnym myślicielem. Jego wizja terraformacji planet, zagrożenie ze strony myślących maszyn, które w uniwersum diuny zostały całkowicie zabronione, objęte prawem – ‘’ Nie będziesz czynił machiny na obraz i podobieństwo umysłu ludzkiego’’ zmusza nas do pewnych refleksji …
Frank Herbert nie miał lekkiego pióra, jednak Diuna to produkt umysłu, który nie ma żadnych ograniczeń jeśli chodzi o światotwórstwo. Herbert jest dla fantastyki naukowej, tym samym czym dla fantastyki J.R.R.Tolkien, niepowtarzalnym umysłem i wybitnym światotwórcą.

Diuna Franka Herberta, to moje pierwsze doświadczenie z twórczością Pana Herberta, jak i pierwsze zetkniecie się z szeroko rozumianym gatunkiem fantastyki naukowej w wersji książkowej.
Co ważne, po sięgniecie za tę serie nie odpowiada bezpośrednio ekranizacja filmowa w reżyserii Denisa Villeneuve, która bije obecnie rekordy popularności w światowym box officie. A piękne...

+Lady Jessika (dobrze napisana postać kobieca miażdży dzisiejsze woke popkulturę, a to było w latach 50-60 XX wieku, kiedy książka była wydawana)
+Arrakis/Diuna setting na pustyni
- wizje i przejścia między nimi a światem przedstawionym
-momentami przegadana
-słabo się zestarzała, a nagrody otrzymała chyba z braku konkurencji
Ważne są zapiski Irulany
Na pewno 3 filmy na podstawie tego pierwszego tomu obejrzę.

+Lady Jessika (dobrze napisana postać kobieca miażdży dzisiejsze woke popkulturę, a to było w latach 50-60 XX wieku, kiedy książka była wydawana)
+Arrakis/Diuna setting na pustyni
- wizje i przejścia między nimi a światem przedstawionym
-momentami przegadana
-słabo się zestarzała, a nagrody otrzymała chyba z braku konkurencji
Ważne są zapiski Irulany
Na pewno 3 filmy na...

Uzależnienie.

Pierwsze słowo, które się pojawia na myśl o tej książce to totalnie, nieposkromione i nie do poskromienia uzależnienie. Jest to książka, która (dosłownie) zyskała kontrolę nade mną. Tak bardzo, że co chwilę do niej wracałam myślami, w pracy nie mogłam się skupić, każdą wolną chwilę chciałam czytać, choć jedno zdanko. Sięgałam do niej z niecierpliwością, a odkładałam z niechęcią.

Od pierwszych stron czuć było, że to będzie epicka przygoda. A bardzo daleko mi do tego gatunku książek jak i filmów, oj bardzo daleko. Polecam, polecam! I na samą myśl, że muszę czekać, aż ktoś odda drugą część do biblioteki, żebym ja mogła ją wypożyczyć, robi mi się smutno.

Uzależnienie.

Pierwsze słowo, które się pojawia na myśl o tej książce to totalnie, nieposkromione i nie do poskromienia uzależnienie. Jest to książka, która (dosłownie) zyskała kontrolę nade mną. Tak bardzo, że co chwilę do niej wracałam myślami, w pracy nie mogłam się skupić, każdą wolną chwilę chciałam czytać, choć jedno zdanko. Sięgałam do niej z niecierpliwością, a...

5/5

5/5

"Nie wolno się bać, strach zabija duszę. Strach to mała śmierć, a wielkie unicestwienie. Stawię mu czoło. Niechaj przejdzie po mnie i przeze mnie, a kiedy przejdzie, obrócę oko swej jaźni na jego drogę. Którędy przeszedł strach, tam nie ma nic. Jestem tylko ja".
Dusza nie ma wieku.

Trudno się pisze o książce, którą każdy fan fantastyki NA PEWNO zna. A kiedy dochodzi do tego kasowa ekranizacja, robi się jeszcze trudniej. Wyzwaniowo wręcz.
A gdyby tak podejść do tej opowieści w ten sposób: gdyby przyjąć, że to nie "ta" Diuna, ta legendarna historia i znana adaptacja?
Odrzeć ją z powłoki popularności i ogólnie przyjętego zachwytu. To co wtedy pozostaje? Co tu mamy? Co zachwyca?
Czy może jednak nie?

I z takim nastawieniem zaczęłam ją czytać...

Arrakis - Diuna - Pustynna Planeta.
I jej najcenniejszy dar - przyprawa, która daje ogromną władzę temu, kto ją pozyskuje.
Polityczne rozgrywki i roszady, zmiana użytkownika lenna, intrygi i układy wśród rządzących na długie stronice, przestworza i eony czasu. Podwójne dna.
Nie są to wątki, które by mnie bardzo zajmowały. Nie jest to moim czytelniczym słuchem - rozważania na temat przejęcia władzy i jakim sposobem to zrobić, aby jak najwięcej zyskać, a jak najmniej stracić. Bez tego jednak książka nie miałaby tła - dlatego trzeba oddać autorowi, że choć temat panowania nad terytoriami i ludźmi, stary jak świat - nasz i ich - został podany w sposób imponujących i z dużym rozmachem.

Kwestia ekologii, odrodzenia planety, stworzenie jej zielonym rajem, istota wody - to niezwykle ważne wątki powieści. Czym ta natura i żywioł są, i jaką trzeba płacić cenę, kiedy tego brakuje. Tutaj łzy to zbyt duża fanaberia, na którą rzadko można sobie pozwolić a jeśli już, to jest to duży dar.

Mnie jednak porwało coś innego. Całe drugie dno tej książki: filozoficzne rozważania i metafizyczne doznania bohaterów.
A może to właśnie podstawowa i główna treść tej powieści?

">>Straszliwe przeznaczenie!<< Wyczuwał je. (...) Wizja przyszłości, wizja teraźniejszości i wizja przeszłości - wszystko łączyło się w trójokularową wizję, pozwalająca mu patrzeć, jak czas staje się przestrzenią".

Jessica - matka, i jej syn, Paul, główni bohaterowie i najciekawsi narratorzy tej powieści, głosy z tamtego świata.
On, obarczony ogromnym ciężarem nie tylko jako osierocony syn i dziedzic tronu, ale młody człowiek czujący rodzące się w nim oznaki prastarej przepowiedni. Jego dusza przenika czasy i historii dzieje wzdłuż i wszerz.

"Moja rozpacz jest teraz cięższa od piasku oceanów (...). Ta planeta wyjałowiła mnie że wszystkiego oprócz celu, który jest najstarszy: jutrzejszego życia".

Ona, przeczuwająca z czym przyjdzie się mierzyć jej synowi. Będąca przy nim i za nim, ale obserwująca to wszystko z boku, coraz częściej nie mogąc nic z tym zrobić... Matka, sama z nadprzyrodzonymi mocami, zmaga się też z własnymi demonami.

Gdzie i jak przyjdzie im żyć, walczyć o swój los, o los swojej rodziny, łącząc to wszystko z troską o Arrakis, pustynny dom? Z jakim trudem musi mierzyć się ten wybrany, na którego tyle czekano?

"Głęboko w ludzkiej podświadomości tkwi przemożna potrzeba logicznego, mającego sens wszechświata, ale rzeczywisty wszechświat jest zawsze o krok poza logiką".

Książka zawiera wiele rozważań, zdań o dużej sile rażenia, nie sposób się chwilę nad nimi nie zatrzymać.
Czym jest myśl i jaką może mieć moc. Jakich zmysłów nam brakuje, aby dostrzec to, co dla nas niewidzialne, a... istnieje. Spostrzeżeń o naszych emocjach i uczuciach, naszych obawach i nadziejach, i drodze, jaką każdy z nas podąża - sam.
Jak się okazuje zupełnie nie ma znaczenia, że rzecz dzieje się w kosmosie, czy innej czasoprzestrzeni, a po piaskach pustyni suną nie Beduini a zagrażające życiu ludzi potwory. Chyba ciężko wymyślić w kwestii fabuły coś nowego, co by ogromnie zaskoczyło. Ale tak sobie myślę..., może właściwie wcale nie trzeba, a jedynie wystarczy pochylić się nad tym, co już znamy, ale spojrzeć na to z innej perspektywy. Usłyszeć to samo po raz któryś, ale z innych ust, w niej sytuacji, pod innym słońcem?

Mamy tu powieść z gatunku tych trudniejszych dla mnie do oceny podczas samego jej czytania. Jej język bywa trudny, niektóre sformułowania powodują konieczne zatrzymanie się, wgryzienie w fabulę i jej treść. Diuna to typ powieści, która dojrzewa we mnie i buduje moją opinię o niej warstwami, kolejnymi nakładającymi się na siebie odkryciami.
Uwielbiam te chwile zatrzymania w akcji, uwielbiam inteligentne dialogi, ale też wewnętrzne rozmowy bohaterów z samym sobą, rozważania, podczas których pada nagle jedno zdanie, a ja wtedy myślę tylko: "WOW".
Te efekty WOW składają się na moją ostateczną ocenę danego dzieła.

"Tajemnica życia nie jest problemem do rozwiązania, ale rzeczywistością, której trzeba doświadczyć. Procesem, którego nie da się pojąć, zatrzymując go, musimy podążać z biegiem tego procesu, musimy do niego dołączyć, musimy z nim płynąć".

A więc jednak zachwyt.
Dla mnie ogromny. Stałam się wielką fanką Arrakis, pustynnej przestrzeni, i tego młodego mężczyzny, który został obarczony, i ogromnym darem, i ciężarem jednocześnie. A przede wszystkim fanką tej opowieści o życiu.

"W pierś łapię oddech Czasu,
Za którym opadł piach...".

"Nie wolno się bać, strach zabija duszę. Strach to mała śmierć, a wielkie unicestwienie. Stawię mu czoło. Niechaj przejdzie po mnie i przeze mnie, a kiedy przejdzie, obrócę oko swej jaźni na jego drogę. Którędy przeszedł strach, tam nie ma nic. Jestem tylko ja".
Dusza nie ma wieku.

Trudno się pisze o książce, którą każdy fan fantastyki NA PEWNO zna. A kiedy dochodzi do...

sięgnęłam po książkę nahajpowana po obejrzeniu ekranizacji, która stała się jednym z moich ulubionych i najlepszych filmów SF jakie widziałam do tej pory. niestety z książką było odwrotnie. niesamowicie nudna, pompatyczna i jakoś wypruta z emocji, nie wywołała u mnie żadnej ekscytacji i zainteresowania, a tylko niesamowicie zmęczyła, co było dla mnie ogromnym zaskoczeniem. nie da się ukryć, że autor stworzył genialne uniwersum, ale czegoś zabrakło.

sięgnęłam po książkę nahajpowana po obejrzeniu ekranizacji, która stała się jednym z moich ulubionych i najlepszych filmów SF jakie widziałam do tej pory. niestety z książką było odwrotnie. niesamowicie nudna, pompatyczna i jakoś wypruta z emocji, nie wywołała u mnie żadnej ekscytacji i zainteresowania, a tylko niesamowicie zmęczyła, co było dla mnie ogromnym zaskoczeniem....

Świat i klimat na plus; no i do dziś pamietam cytat o lęku, który jest małą śmiercią. (A czytałam książkę ze 20 lat temu). Ale styl niestety nudny, słabo to się czyta, a najgorsza wada to postacie, które są kompletnie nieciekawe. Nie można się do nikogo przywiązać. :(

Świat i klimat na plus; no i do dziś pamietam cytat o lęku, który jest małą śmiercią. (A czytałam książkę ze 20 lat temu). Ale styl niestety nudny, słabo to się czyta, a najgorsza wada to postacie, które są kompletnie nieciekawe. Nie można się do nikogo przywiązać. :(

To już mój trzeci raz, kiedy czytam Diunę i za każdym razem doceniam ją jeszcze bardziej. Absolutne arcydzieło i jedna z najlepszych książek, jakie istnieją.

To już mój trzeci raz, kiedy czytam Diunę i za każdym razem doceniam ją jeszcze bardziej. Absolutne arcydzieło i jedna z najlepszych książek, jakie istnieją.

"Diuna jest jedyną w swoim rodzaju powieścią prezentującą złożoność i bogactwo wykreowanego świata". Jest to cytat z Arthura C. Clarke'a, który został umieszczony na okładce tego wydania "Diuny", z którym zdecydowanie się zgadzam. W książce jest wiele nietuzinkowych elementów, które zrobiły na mnie wrażenie. Fabuła również jest bardzo złożona, czasami miałam wręcz wrażenie, że coś mi umyka. Powieść zwraca uwagę na to, jak ważna dla ludzi jest woda i myślę, że pod tym względem jest wizjonerska. Poza tym skłania do wielu innych przemyśleń. Jestem bardzo ciekawa jak to wszystko potoczy się w kolejnych tomach.

"Diuna jest jedyną w swoim rodzaju powieścią prezentującą złożoność i bogactwo wykreowanego świata". Jest to cytat z Arthura C. Clarke'a, który został umieszczony na okładce tego wydania "Diuny", z którym zdecydowanie się zgadzam. W książce jest wiele nietuzinkowych elementów, które zrobiły na mnie wrażenie. Fabuła również jest bardzo złożona, czasami miałam wręcz wrażenie,...

Diuna to wybitna powieść SciFi napisana w latach sześćdziesiątych. Świat wykreowany przez Herberta potrafi wciągnąć i sprawić, że zapomina się o świecie. Intrygi dodają smaku, a wykreowane postacie realizmu.
I to wszystko 60 lat temu!
Jestem zauroczony, przytłoczony ogromem i wizją autora.
Polecam pooglądać najnowszą ekranizację, potem przeczytać, a na koniec pooglądać starą ekranizację - jest to wspaniałe przeżycie.

Diuna to wybitna powieść SciFi napisana w latach sześćdziesiątych. Świat wykreowany przez Herberta potrafi wciągnąć i sprawić, że zapomina się o świecie. Intrygi dodają smaku, a wykreowane postacie realizmu.
I to wszystko 60 lat temu!
Jestem zauroczony, przytłoczony ogromem i wizją autora.
Polecam pooglądać najnowszą ekranizację, potem przeczytać, a na koniec pooglądać...