Oryginalna, dosyć niezwykła poezja. Przyjemna, niosąca spokój.

Czytam jedynie fragmentami i wyrywkowo - kiedy mam nastrój.

Dzieło jest potężne, ale myślę, że nie ma konieczności "połknięcia" za jednym zamachem i niekoniecznie też trzeba czytać kolejno, strona po stronie... Bardzo przyjemne jest takie losowe zaglądanie "na wyrywki". :)

Mimo setek stron i ciężaru... (zarówno tego fizycznego, jak i gatunkowego - bo było nie było, to narodowa epopeja przecież) czyta się - co wydaje się dosyć zaskakujące - całkiem lekko. A może dlatego, że to prawdziwa poezja właśnie...? :)

Polecam, warto spróbować.
Dla miłośników rzeczy oryginalnych i nietypowych.

Oryginalna, dosyć niezwykła poezja. Przyjemna, niosąca spokój.

Czytam jedynie fragmentami i wyrywkowo - kiedy mam nastrój.

Dzieło jest potężne, ale myślę, że nie ma konieczności "połknięcia" za jednym zamachem i niekoniecznie też trzeba czytać kolejno, strona po stronie... Bardzo przyjemne jest takie losowe zaglądanie "na wyrywki". :)

Mimo setek stron i ciężaru......

Jedna z książek czytanych w dzieciństwie. Zapada w pamięć, bo jest tak różna od baśni i podań polskich.

Jedna z książek czytanych w dzieciństwie. Zapada w pamięć, bo jest tak różna od baśni i podań polskich.

Nie jestem Finką. Nigdy nie byłam nawet w Finlandii. Kalevala jednak "wciąż chodzi za mną upartym cieniem...". Pierwszy raz przeczytałam ją w wieku 12 lat i do tej pory wracam i wracam... Polecam!

Nie jestem Finką. Nigdy nie byłam nawet w Finlandii. Kalevala jednak "wciąż chodzi za mną upartym cieniem...". Pierwszy raz przeczytałam ją w wieku 12 lat i do tej pory wracam i wracam... Polecam!

Absolutnie jedna z najlepszych książek, jakie kiedykolwiek czytałem.
[Czytałem przekład Ozgi Michalskiego].

Absolutnie jedna z najlepszych książek, jakie kiedykolwiek czytałem.
[Czytałem przekład Ozgi Michalskiego].

Sięgnąłem po "Kalevalę", gdyż ponoć Tolkien, pisząc "Silmarillion", inspirował się tą książką. Nie spodziewałem się jednak, że będzie to aż tak widoczne. Pomimo, że "Kalevala" pisana jest wierszem, podobieństwo stylów na początku jest spore. Niektóre fragmenty są również podobne treściowo.
Runa są dość różnorodne, jedna są pisane lepiej, inne gorzej, ale nawet te gorsze tworzą bardzo fajny klimat, taki prawdziwy eposowy. Czyta się bardzo przyjemnie, chociaż zadziwia, jak bardzo mało akcji było na przestrzeni siedmiuset stron.

Sięgnąłem po "Kalevalę", gdyż ponoć Tolkien, pisząc "Silmarillion", inspirował się tą książką. Nie spodziewałem się jednak, że będzie to aż tak widoczne. Pomimo, że "Kalevala" pisana jest wierszem, podobieństwo stylów na początku jest spore. Niektóre fragmenty są również podobne treściowo.
Runa są dość różnorodne, jedna są pisane lepiej, inne gorzej, ale nawet te gorsze...

Fińska epopeja narodowa w formie eposu runicznego. To chyba najdziwniejsza rzecz, jaką przeczytałam w życiu, ale nie żałuję ani sekundy spędzonej nad tą książką.

Nie wiem tylko, czy byłabym gotowa na "Kalevalę 2". Raczej nie. Chyba zachwyt pierwszego kontaktu jest nie do powtórzenia.

Fińska epopeja narodowa w formie eposu runicznego. To chyba najdziwniejsza rzecz, jaką przeczytałam w życiu, ale nie żałuję ani sekundy spędzonej nad tą książką.

Nie wiem tylko, czy byłabym gotowa na "Kalevalę 2". Raczej nie. Chyba zachwyt pierwszego kontaktu jest nie do powtórzenia.

Władca pierścieni pisany wierszem, dziękuję

Władca pierścieni pisany wierszem, dziękuję

Fiński epos narodowy, przeczytany w okresie zainteresowania innymi kulturami. Każdy chyba przechodzi przez taki etap w życiu. Czytało się lekko, było ciekawie.

Fiński epos narodowy, przeczytany w okresie zainteresowania innymi kulturami. Każdy chyba przechodzi przez taki etap w życiu. Czytało się lekko, było ciekawie.

Fińska epopeja narodowa, opiewająca nie męża i broń, ale człowieka i jego pracę. Porównywalna z „Mahabharatą” czy dziełami Homera, choć wydaje się, że na wyrost. W przeciwieństwie do słynniejszych tego typu eposów „Kalevala” charakteryzuje się, iż ludzie sami kierują swym postępowaniem, a ich los nie jest zdeterminowany przez wole bogów.

Nie powiem, aby to obszerne dzieło przykuło mnie od deski do deski w czasie lektury, ale bezsprzecznie jest całkiem niemało wartych uwagi fragmentów...

Mamy tu przestrogi małżeńskie:

„Wokół miłości ogrodu
Nie pozwól swoim teściom
Na słowa złe, zły uśmiech
Sąsiadom na podrzucanie
Plotek do sadu małżeństwa”

(...)

„Dziewczyna za mąż chce wyjść
Nawet, gdy w domu ma wszystko
Statek na morze chce płynąć
Chociaż w porcie ma dobrze”

Rozważania o zasadności wszczynania wojen:

„Komu się nie chce pracować
Ten rozpoczyna wojny
Kto toczy wojny bez racji
Ten zginie od broni własnej”

Czy nawet rubaszny humor:

„Nie ma nic tak dobrego
Aby poprawić humor,
Przydać niezbędne siły
Chłopcu w zabawie z dziewczyną
Jak dobre chmielowe piwo”.

Fińska epopeja narodowa, opiewająca nie męża i broń, ale człowieka i jego pracę. Porównywalna z „Mahabharatą” czy dziełami Homera, choć wydaje się, że na wyrost. W przeciwieństwie do słynniejszych tego typu eposów „Kalevala” charakteryzuje się, iż ludzie sami kierują swym postępowaniem, a ich los nie jest zdeterminowany przez wole bogów.

Nie powiem, aby to obszerne dzieło...

Przeszła moje najśmielsze oczekiwania! Zamiast przepoetyzowanej pieśni pochwalnej okazała się być baśniową epopeją łączącą w sobie w idealnych proporcjach cechy Iliady i Baśni Braci Grimm.

Przeszła moje najśmielsze oczekiwania! Zamiast przepoetyzowanej pieśni pochwalnej okazała się być baśniową epopeją łączącą w sobie w idealnych proporcjach cechy Iliady i Baśni Braci Grimm.