Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Opowieść, mimo że w zamyśle przeznaczona dla młodszych czytelników bardzo mi się podobała. Po pierwsze dlatego, że uwielbiam mitologie i legendy. Po drugie, świat wykreowany na kartach tych opowieści jest tak odmienny od naszego, że niejednokrotnie zadziwia swoją bujnością. Historie spisane w zbiorze pochodzą z dawnych lat, są zatem obarczone pewną (całkiem sporą) dozą stereotypów. Mężczyźni są silni i waleczni (ale, co nietypowe dla ujęć mitologicznych, zajmują się też w znacznej mierze śpiewaniem),a kobiety pracują w kuchni i mają się żenić. Praktycznie jedyną funkcją, jaką spełniają bohaterki kobiece w Kalewali, jest tkanie, w tym przędzenie tęczy. Mamy też trochę żeńskich duszków przyrody, ale one są jedynie przywoływane z imienia. Są od tego niewielki wyjątki. Matki, które są starsze i często samotnie wychowują dzieci, są źródłem mądrości i dbają o swoją rodzinę za wszelką cenę (matka, która poszła za Ahtim ratować go od śmierci). Drugim wyjątkiem jest Louha, zła czarownica, który cały czas knuje jak uprzykrzyć życie wszystkim naokoło. Postaci legendarne mają do siebie to, że często są mocno spłaszczane. Uważam, że w tym przypadku jest inaczej. Pierwszoplanowi bohaterowi (Vejno, Ilmarinen, Ahti) są całkiem ciekawie stworzeni i mają dość bogate historie. Same historie są zabawne, trochę pouczające, ale niezbyt nachalne, a przede wszystkim bardzo wciągające. Podsumowując, uważam, że jest to bardzo dobra książka, na którą warto poświęcić chwilę, nie zależnie od swojego wieku. I żywię cichą nadzieję, że polscy wydawcy postanowią wznowić tę pozycję.