Opowieść, mimo że w zamyśle przeznaczona dla młodszych czytelników bardzo mi się podobała. Po pierwsze dlatego, że uwielbiam mitologie i legendy. Po drugie, świat wykreowany na kartach tych opowieści jest tak odmienny od naszego, że niejednokrotnie zadziwia swoją bujnością.
Historie spisane w zbiorze pochodzą z dawnych lat, są zatem obarczone pewną (całkiem sporą) dozą stereotypów. Mężczyźni są silni i waleczni (ale, co nietypowe dla ujęć mitologicznych, zajmują się też w znacznej mierze śpiewaniem),a kobiety pracują w kuchni i mają się żenić. Praktycznie jedyną funkcją, jaką spełniają bohaterki kobiece w Kalewali, jest tkanie, w tym przędzenie tęczy. Mamy też trochę żeńskich duszków przyrody, ale one są jedynie przywoływane z imienia. Są od tego niewielki wyjątki. Matki, które są starsze i często samotnie wychowują dzieci, są źródłem mądrości i dbają o swoją rodzinę za wszelką cenę (matka, która poszła za Ahtim ratować go od śmierci). Drugim wyjątkiem jest Louha, zła czarownica, który cały czas knuje jak uprzykrzyć życie wszystkim naokoło.
Postaci legendarne mają do siebie to, że często są mocno spłaszczane. Uważam, że w tym przypadku jest inaczej. Pierwszoplanowi bohaterowi (Vejno, Ilmarinen, Ahti) są całkiem ciekawie stworzeni i mają dość bogate historie. Same historie są zabawne, trochę pouczające, ale niezbyt nachalne, a przede wszystkim bardzo wciągające.
Podsumowując, uważam, że jest to bardzo dobra książka, na którą warto poświęcić chwilę, nie zależnie od swojego wieku. I żywię cichą nadzieję, że polscy wydawcy postanowią wznowić tę pozycję.

Opowieść, mimo że w zamyśle przeznaczona dla młodszych czytelników bardzo mi się podobała. Po pierwsze dlatego, że uwielbiam mitologie i legendy. Po drugie, świat wykreowany na kartach tych opowieści jest tak odmienny od naszego, że niejednokrotnie zadziwia swoją bujnością.
Historie spisane w zbiorze pochodzą z dawnych lat, są zatem obarczone pewną (całkiem sporą) dozą...

Jedna z najważniejszych książek mojego dzieciństwa. Z dwóch powodów i za nic nie mogę się zdecydować, który z nich jest ważniejszy. A więc po pierwsze, to książka, która nauczyła mnie zupełnie inaczej patrzeć na świat. Otworzyła oczy na magię zwykłych rzeczy, na kolor, dramat ukryty czasem pod niepozornym płaszczykiem. Przemówiła o wiele silniej niż greckie mity. Z "Kalewali" dowiedziałam się, że jestem człowiekiem północy (och, jak ja nie cierpię upałów!). I po pierwsze pierwsze - Janina Porazińska. Stara jestem baba, ale spod uroku jej języka wydostać się nie potrafię i już!

Jedna z najważniejszych książek mojego dzieciństwa. Z dwóch powodów i za nic nie mogę się zdecydować, który z nich jest ważniejszy. A więc po pierwsze, to książka, która nauczyła mnie zupełnie inaczej patrzeć na świat. Otworzyła oczy na magię zwykłych rzeczy, na kolor, dramat ukryty czasem pod niepozornym płaszczykiem. Przemówiła o wiele silniej niż greckie mity. Z...

Postanowiłam uzupełnić nieobecność „Kalewali” w zamierzchłych czasach dzieciństwem zwanych. Autorkę opracowania epopei fińskiej oczywiście kojarzę z innymi tytułami w/w okresu, do lektury przystąpiłam więc z lekkim niepokojem. Niesłusznie, czytało mi się przyjemnie, z zainteresowaniem śledziłam losy mitycznych, „wielowiecznych” bohaterów, np. Aktiego o „urodzie nienapatrzonej i wesołości niemilknącej”, dałam się ponieść „źrebcom dymogrzywym” i wichrom „niedogonnym”, żeglowałam „szybkonośnie” po morzach „nieobeszłych” i oczekiwałam pomocy „chmurowładnego” Ukkiego. Dowiedziałam się również, że pewnego dnia „wszystek lud Kalewali się rozniemógł”, a to za sprawą ohydnej Lowiatar sprowadzonej „ciszkiem, utajonkiem” przez złą Louhi. Czas spędziłam więc nadzwyczaj pożytecznie 😊.

Postanowiłam uzupełnić nieobecność „Kalewali” w zamierzchłych czasach dzieciństwem zwanych. Autorkę opracowania epopei fińskiej oczywiście kojarzę z innymi tytułami w/w okresu, do lektury przystąpiłam więc z lekkim niepokojem. Niesłusznie, czytało mi się przyjemnie, z zainteresowaniem śledziłam losy mitycznych, „wielowiecznych” bohaterów, np. Aktiego o „urodzie...

Każdy kraj, każda grupa etniczna ma w swej kulturze zbiór legend, mitów opisujących jej powstanie, bogów i bohaterów oraz wydarzenia sprzed początku świata. Jak wyczytałem z epilogu Kalewala to epos fiński, lapoński a tamte ludy zwykle składały się z chłopów, rolników uprawiających swą ziemię, prowadzących pokojowy tryb życia. Dlatego więcej opisanych jest w mitach Kalewali wydarzeń z życia codziennego, jak polowania, połowy, wesela niż bitew, pojedynków i wojen. A jeśli już te się pojawią to nie ma w nich dużego rozlewu krwi, raczej magia powiązana z naturą. Do tego liczne pieśni i przyśpiewki bohaterów eposu.
Jedyną wadą jest raczej archaiczny i czasami trudny do zrozumienia język,młodsi czytelnicy raczej mieliby problemy ze zrozumieniem wielu słów i zwrotów. I jeszcze jedno co mnie irytowało, to bez przerwy powtarzany zabieg związany z wyliczaniem jakichś wydarzeń - np. "przeszedł przez dziewięć lasów, przez dziesięć borów przeszedł" albo "trzy morza przepłynął, sześć mórz pokonał" - to w końcu ile - 9 czy 10, 3 czy 6?
Polecam fanom kultury mroźnej Skandynawii i lubiącym mądrości ludowe.

Każdy kraj, każda grupa etniczna ma w swej kulturze zbiór legend, mitów opisujących jej powstanie, bogów i bohaterów oraz wydarzenia sprzed początku świata. Jak wyczytałem z epilogu Kalewala to epos fiński, lapoński a tamte ludy zwykle składały się z chłopów, rolników uprawiających swą ziemię, prowadzących pokojowy tryb życia. Dlatego więcej opisanych jest w mitach Kalewali...

Całkiem przyjemna epopeja. To właściwie trochę jak mitologia Parandowskiego - zaczynamy od stworzenia świata, a potem podążamy za herosami przez ich przygody. Napisane całkiem przystępnym językiem, pomijając imiona bohaterów :D
http://dla-przyjemnosci.blogspot.com/2015/10/kalewala.html

Całkiem przyjemna epopeja. To właściwie trochę jak mitologia Parandowskiego - zaczynamy od stworzenia świata, a potem podążamy za herosami przez ich przygody. Napisane całkiem przystępnym językiem, pomijając imiona bohaterów :D
http://dla-przyjemnosci.blogspot.com/2015/10/kalewala.html

Piękna książka napisana tak aby zrozumiało ją dziecko (pełna wersja książki jest podobno dłuższa i bardziej zawiła, oraz występują w niej sceny agresji),czytałem ją będąc małym chłopcem i do dzisiaj pamiętam fragmenty pieśni, które są wyśpiewywane przez bohaterów północy.

Sam Tolkien pisząc "Hobbita" i "Władcę pierścieni" czerpał pełnymi garściami z legend i podań nordyckich.

Jeżeli lubisz Mitologię grecką, koniecznie powinieneś przeczytać Kalewalę. Jest równie interesująca.

Piękna książka napisana tak aby zrozumiało ją dziecko (pełna wersja książki jest podobno dłuższa i bardziej zawiła, oraz występują w niej sceny agresji),czytałem ją będąc małym chłopcem i do dzisiaj pamiętam fragmenty pieśni, które są wyśpiewywane przez bohaterów północy.

Sam Tolkien pisząc "Hobbita" i "Władcę pierścieni" czerpał pełnymi garściami z legend i podań...

pozycja konieczna dla fanów Tolkiena

pozycja konieczna dla fanów Tolkiena

Od Mitologii Parandowskiego poprzez Kalewalę do Tolkiena...tak to się zaczęło ;)

Od Mitologii Parandowskiego poprzez Kalewalę do Tolkiena...tak to się zaczęło ;)

Rewelacyjne legendy skandynawskie. Dawno temu czytane, czas do nich wrócić. Do dziś pamiętam, że zawsze znajdzie się większa ryba :D .

Rewelacyjne legendy skandynawskie. Dawno temu czytane, czas do nich wrócić. Do dziś pamiętam, że zawsze znajdzie się większa ryba :D .