Cala seria mi się podobała, tu jednak mi się coś nie klei, jak rozumiem okazuje się na koniec Mazoreck zabił Jana Fishofa i żył pod jego nazwiskiem, ale przecież świadkowie i ich przyjaciele sprzed lat pokazywali ich na zdjęciach, więc to raczej niemożliwe, czy ktoś to zrozumiał?

Cala seria mi się podobała, tu jednak mi się coś nie klei, jak rozumiem okazuje się na koniec Mazoreck zabił Jana Fishofa i żył pod jego nazwiskiem, ale przecież świadkowie i ich przyjaciele sprzed lat pokazywali ich na zdjęciach, więc to raczej niemożliwe, czy ktoś to zrozumiał?

Interesująca fabuła. Zbrodnie z przeszłości, które zostają rozwiązane. Zaskakujące zakończenie.

Interesująca fabuła. Zbrodnie z przeszłości, które zostają rozwiązane. Zaskakujące zakończenie.

Bardzo dobre, jak cała seria. Nie widzę wad.

Bardzo dobre, jak cała seria. Nie widzę wad.

Cała seria jest bardzo dobra. Czytając opinie, że ta część jest najlepsza, miałam wątpliwości… ale doczytałam do końca. I tak – jest to najlepsza część, powiem więcej jest to jeden z lepszych kryminałów jakie czytałam. Początek jest trudny, jest wiele nazwisk – obco brzmiących – i miałam problem z połapaniem się kto jest kim; zapewniam jednak, że warto, warto się skupić by potem płynąć z fabułą i na końcu krzyczeć wraz z jedną z postaci. W mojej głowie był krzyk i złość na konformizm, pójście na łatwiznę i odpuszczanie.
Rzadko powieści z tak zwanej literatury lekkiej dają tak dużo do myślenia, pozostawiają po sobie tyle do rozważenia i to w sferze etyki, a nie tylko przestępstw i przemocy.

Cała seria jest bardzo dobra. Czytając opinie, że ta część jest najlepsza, miałam wątpliwości… ale doczytałam do końca. I tak – jest to najlepsza część, powiem więcej jest to jeden z lepszych kryminałów jakie czytałam. Początek jest trudny, jest wiele nazwisk – obco brzmiących – i miałam problem z połapaniem się kto jest kim; zapewniam jednak, że warto, warto się skupić by...

Takie samo dobre jak poprzednie części.. czekać teraz tylko na 4 tom pozostało!

Takie samo dobre jak poprzednie części.. czekać teraz tylko na 4 tom pozostało!

Strasznie męczyłem tą książkę. Ale nie dlatego że jest kiepska, tylko dlatego że jakoś nie mogłem się zebrać by ją czytać w dłuższych odcinkach. I tak, czytałem po 20-30 stron raptem. Mało komfortowo.
Tak czy owak, zasługuje na docenienie, tym bardziej trzeba ją przeczytać, że jest ostatnią częścią trylogii.

Strasznie męczyłem tą książkę. Ale nie dlatego że jest kiepska, tylko dlatego że jakoś nie mogłem się zebrać by ją czytać w dłuższych odcinkach. I tak, czytałem po 20-30 stron raptem. Mało komfortowo.
Tak czy owak, zasługuje na docenienie, tym bardziej trzeba ją przeczytać, że jest ostatnią częścią trylogii.

[...]Tak, świat gwiżdże na mnie. Prawem odwetu powinnam gwizdać na świat. Ale ujmując rzecz handlowo, ja wyszłabym na tym gorzej. Społeczeństwo poradzi sobie beze mnie, ale ja bez społeczeństwa?[...]
- Halina Snopkiewicz


Zmowa milczenia jest łańcuchem powiązanych ze sobą osób, prawdę którą skrzętnie utrzymują pod parasolem ochrony, stanowi broń przed ujawnieniem tajemniczych sekretów, ochłapy rzucone dają nikłą poświatę tej prawdy jaką chcielibyśmy usłyszeć i uwierzyć, po co brnąć w ślepy zaułek, skoro zawsze prawda wyjdzie na jaw?

; Pitbul. Mroki Kopenhagi ; są trzecią częścią literatury kryminalnej, napisanej przez Anne Mette Hancock.
Poznana we wcześniejszych częściach Heloise tym razem zbiera materiały o wolontariacie, tym samym opiekuje się Janem Fischhofem, który cierpi na demencje. Ten po czasie otwiera się przed nią, pragnąc przekazać informację o człowieku nazwiskiem Tom Mazoreck. W napadzie delirium zwierza się dziennikarce, że w młodości przyczynił się do czyjejś śmierci i obawia się że Bóg zażąda od niego pokuty. Kobieta wchodzi w sprawę i wyjeżdża do Jutlandii by przyjrzeć się sprawie z bliska. Pomimo iż była z polecenia Schafera, policjanta ze Stołecznej, to spotkany dawny kolega Erika niechętnie opowiada o Tomie, kręci, nadyma sprawę. Podczas szukania informacji Heloise wpada na trop porwania dziewczyny którą ostatnią osobą która była świadkiem był Tom który niestety utonął w zatoce. Coś zaczęło nie dawać jej spokoju, brnąć poszlakami po omacku, natknęła się na kolejne dziwne zniknięcie młodych dziewczyn, co sugerowałoby na handel ludźmi. Im bardziej zaczęła węszyć, tym więcej powstawało dziur, luk a także pytań, czy dziewczyna została uprowadzona, skoro pracowała w barze który miał charakter burdelu, w którym kręcono filmy pornograficzne, a ujawniony ostatni był przykładem celowego nagrania w którym udział wzięli ci których szukała. Powiązane nazwiska ze sprawą jeszcze bardziej spowodowały że Heloise zanurzała się w tajemniczych zniknięciach, odkrywając nowe światło na wiele spraw które były szybko zamknięte jakby z obawy że wiele osób odkryje ich znaczenie, kto zmusił dziewczynę do nagrania filmu pornograficznego, gdzie się dziś znajduje, czy w ogóle żyje? Tym samym stajemy się świadkami napaści na Schafera, dlaczego go zaatakowano, czyżby ktoś w ten sposób chciał go przed czymś ostrzec? Do jakich wniosków dojdzie Heloise i czy w spokoju ducha, pogodzony odejdzie z tego świata Jan? Czy ona ujrzy go po ujawnieniu prawdy takim za jakiego go uważała? I kim jest Thomas w całej tej pogmatwanej sytuacji.

Szybka wartka akcja, zmierzenie się z przeszłością, szukanie śladów, idąc tropem natrafia się na nowe poszlaki, znaki zapytania, wiele wskazuje na konkretną odpowiedź i ma się poczucie że karty zostało ujawnione, odkryte. Jakże się w końcowej fazie powieści mylimy wskazując na istniejące prawdopodobieństwo że to co czytamy jest faktyczne, a jednak autorka wodzi nas za nos i w ostatecznym rozrachunku książka kończy się zwrotem akcji dając światło na wiele innych możliwości. Taka zagwozdka, układanka, puzzle z których chcemy ułożyć obraz, spójny i całościowy, zbudowany na informacjach, kluczach, łączyć kropki by dojść do celu. Tajemnicza, okryta matactwami, intrygą, w której najwyższą notą są spekulacje. Opisany obraz stanowi tło które wprowadza emocje i szarpie za struny napięcia, daje przykład tego co człowiek w obawie i ze strachu jest w stanie zrobić i ile jest wstanie poświecić by zagadka nigdy nie wyszła na światło dzienne. Poplątane wątki, szukanie drogi po omacku, to jak zabawa w ; sztandar ; szukasz, biegasz za strzałkami, po to by dopaść bazy, być pierwszym i odkryć tajemnicę, tutaj mam wrażenie że jedni zacierają ślady skutecznie odpierając atak tych co pragną odkryć i zdobywać informację. Bo sprawiedliwość musi zwyciężyć, jak dobro przeciwko złu. Wciągająca, ciekawa fabuła, pełna zobrazowań, ujmująca, wkraczająca nie tylko na kryminalne ślady ale wkraczające w osobiste pożycia postaci, ich problemów, uniesień, wielowątkowa. Czy zachwyca? jak dla mnie była dopełnieniem wieczorów, aż nie tak mroczna, nie tak brutalna, nie tak zaskakująca, a jednak warta przeczytania.

Wydawnictwo: Mova

[...]Tak, świat gwiżdże na mnie. Prawem odwetu powinnam gwizdać na świat. Ale ujmując rzecz handlowo, ja wyszłabym na tym gorzej. Społeczeństwo poradzi sobie beze mnie, ale ja bez społeczeństwa?[...]
- Halina Snopkiewicz


Zmowa milczenia jest łańcuchem powiązanych ze sobą osób, prawdę którą skrzętnie utrzymują pod parasolem ochrony,...

I tak dobrnęliśmy do końca. O, to trzecia część trylogii Anne Mette Hancock Mroki Kopenhagi, Pitbul - bez wątpienia najlepsza książka autorki.


Heloise podczas wolontariatu zaprzyjaźnia się z Janem Fischhofem. Starszy mężczyzna powoli umiera na raka. W napadzie delirium zwierza się jej, że w młodości przyczynił się do czyjeś śmierci. Dziennikarka odkrywa, że śmierć o której mówił w policyjnej kartotece widnieje jako nieszczęśliwy wypadek. Ale jak się okazuje sprawa posiada drugie dno, a Heloise wraz z Szaferem próbują dojść prawdy.


Co, do książek autorstwa Hancock mam mieszane uczucia. Niby ciekawa intryga ale zawsze po drodze coś się psuło. Albo nieznośnie irytująca główna bohaterka, albo fabuła rozciągnięta tak bardzo w czasie, że powieść po prostu stawała się nudna. Z Pitbulem ku mojemu zdziwieniu jest inaczej. Świetny pomysł. Doskonale zbudowana i odpowiednio poprowadzona w czasie fabuła. Dość sporo się dzieje, a zakończenie naprawdę wbija w fotel.


Po tej powieści widać jak długa drogę przebyła Anne Mette Hancock. Jej pierwsza książka Cięcie zawierała dużo podstawowych błędów, jak nie do końca dopracowany pomysł, nie wspominając o współgraniu z fabułą. W Pitbulu autorka mimo swojego nie do końca dynamicznego stylu narracji, stanowczo nie powieliła błędów z pierwszego i drugiego tomu. Widać ogromny progres. Tak trzymać! Jak dotąd najlepsza powieść Hancock. Polecam http://ksiazkinaszapasja.blogspot.com/2023/01/pitbul-mroki-kopebhagi-anne-mette.html

I tak dobrnęliśmy do końca. O, to trzecia część trylogii Anne Mette Hancock Mroki Kopenhagi, Pitbul - bez wątpienia najlepsza książka autorki.


Heloise podczas wolontariatu zaprzyjaźnia się z Janem Fischhofem. Starszy mężczyzna powoli umiera na raka. W napadzie delirium zwierza się jej, że w młodości przyczynił się do czyjeś śmierci. Dziennikarka odkrywa, że śmierć o...

Okładka trzeciego tomu nie różni się zbytnio od poprzednich. Utrzymana w jasnej tonacji, tym razem z fioletowymi wstawkami. Pasuje okładkowo i grzbietowo do poprzednich części. Posiada skrzydełka, które są dodatkową ochroną przed uszkodzeniami mechanicznymi. Na jednym z nich przeczytacie fragment książki, a na drugim kilka słów o autorce. Okładka w dotyku jest matowa z wytłuszczonym tytułem. Stronice są kremowe, czcionka jest wystarczająca dla naszych oczu. Literówek brak, a odstępy między wersami i marginesy zostały zachowane.

Trzecie podejście do pióra autorki wyszło... wyśmienicie! Nie mogłam się doczekać dalszych losów znanych mi bohaterów i podświadomie czułam, że pisarka nie zawiedzie. I nie zawiodła - podała nam kolejną, niezwykle wciągającą historię pełną mrocznych zagadek z przeszłości, tak trudnych do rozwikłania i całkowicie niebezpiecznych... Im mniej wiemy tym lepiej dla nas i naszych bohaterów... Tutaj trafiamy na nieco skomplikowaną historię, na której temat bohaterowie milczą, jakby się umówili. A oni po prostu zdają sobie sprawę z niebezpieczeństwa, jakie im grozi. Czytałam te książkę z rosnącym zaciekawieniem. Lekka i przyjemna w odbiorze, nie posiada jakichkolwiek blokad podczas lektury, wręcz przeciwnie - pochłania się ją w bardzo szybkim czasie.

Spotykamy bohaterów z poprzedniej części - a mowa tutaj o Heloise Kaldan i Eriku Schäfer. Bardzo ich polubiłam i razem tworzą całkiem niezły duet. Tutaj jednak ich przygoda jest bardzo niebezpieczna i naprawdę mogą przypłacić za nią życiem... Jednak dziennikarka jest tak uparta, że pragnie rozwiązać zagadkę, poznać tajemnice i znaleźć winnego... I za tę jej upartość bardzo ją lubię. Sam policjant też jest specyficznym człowiekiem, często pomaga dziennikarce, a razem tworzą zgrany duet. Już za nimi tęsknię, kto wie, może będą dalsze części tej serii? Bardzo bym chciała. :)

Akcja ma odpowiednie tempo, które momentami nabiera prędkości, a w dobrych chwilach zwalnia i pozwala nam na moment odetchnąć. Pomysł na tę książkę jest rewelacyjny, a samo zakończenie...
ZWALA Z NÓG! Tego się kompletnie nie spodziewałam! Po prostu mnie zatkało... I wcale się nie dziwię, że również zatkało to naszą Heloise. Autorce powinni wszyscy bić brawo, za ten nagły zwrot akcji, który wszystko przewraca do góry nogami, co udało się ustalić wcześniej. Jak najbardziej mogę ją nazwać najbardziej zaskakującą częścią w tej trylogii. Zdecydowanie jest warta uwagi, tym bardziej, jeśli czytaliście poprzednie części.

Reasumując uważam, że jeśli znacie poprzednie dwa tomy z serii Mroki Kopenhagi - koniecznie musicie sięgnąć po trzeci! Jest świetnie napisany, niczego mu nie brakuje, a autorka zrobi Was w konia... Czego nikt się nie spodziewał... REWELACJA. Jestem bardzo zadowolona i nie napisze nic więcej jak to, że musicie ją przeczytać. Jedna z lepszych serii z gatunku thriller.

Okładka trzeciego tomu nie różni się zbytnio od poprzednich. Utrzymana w jasnej tonacji, tym razem z fioletowymi wstawkami. Pasuje okładkowo i grzbietowo do poprzednich części. Posiada skrzydełka, które są dodatkową ochroną przed uszkodzeniami mechanicznymi. Na jednym z nich przeczytacie fragment książki, a na drugim kilka słów o autorce. Okładka w dotyku jest matowa z...

Jak narazie trylogia "Mroki Kopenhagi" za mną a czy będzie kolejna część? Hm niewiem ale nie mam nic przeciwko....;) Książkę czytało się szybko i sprawnie, były zwroty akcji i było zaskoczenie, poprostu bardzo solidny kryminał. Tą autorkę dobrze się czyta i czas spędzony nad "Pitbulem" był bardzo przyjemny. Polecam.

Jak narazie trylogia "Mroki Kopenhagi" za mną a czy będzie kolejna część? Hm niewiem ale nie mam nic przeciwko....;) Książkę czytało się szybko i sprawnie, były zwroty akcji i było zaskoczenie, poprostu bardzo solidny kryminał. Tą autorkę dobrze się czyta i czas spędzony nad "Pitbulem" był bardzo przyjemny. Polecam.