Niby wesołe staruszki, niby przyjaciółki a jednak smutek mnie ogarniał jak to czytałam. Z pewnością inaczej będę patrzyła na wszystkie starsze ciotki.

Niby wesołe staruszki, niby przyjaciółki a jednak smutek mnie ogarniał jak to czytałam. Z pewnością inaczej będę patrzyła na wszystkie starsze ciotki.

Książka mnie nie zachwyciła.
Jest to opowieść o trzech przyjaciołkach od 40 lat, o życiu po siedemdziesiątce. Jude to perfekcjonalistka, Wendy to pisarka i feministka, a Adele artystka. Kobiety spotykają się w domu zmarłej przyjaciółki Sylvie, by przygotować go do sprzedaży.Mamy tu jeszcze 17-letniego Finna -psa,który w tej książce odgrywa niezwykle ważną rolę w swej drugoplanowej obecności.
To powieść nostalgiczna,gdzie wszystko toczy sie pomału i wszystko ma swój czas. To historia o dojrzałości, przemijaniu, tęsknotą za przeszłością i obawami o przyszłość…
Może i książka jest świetnie napisana ,gdzie autorka pokazuje przyjażń kobiet po 70-tce ,"z brutalnumi "opisami starości ,z narosłymi żalami i nierozwiązanymi konfliktami ,ale mnie ta powieśc nie urzekła.Choć nie jest zła..

Książka mnie nie zachwyciła.
Jest to opowieść o trzech przyjaciołkach od 40 lat, o życiu po siedemdziesiątce. Jude to perfekcjonalistka, Wendy to pisarka i feministka, a Adele artystka. Kobiety spotykają się w domu zmarłej przyjaciółki Sylvie, by przygotować go do sprzedaży.Mamy tu jeszcze 17-letniego Finna -psa,który w tej książce odgrywa niezwykle ważną rolę w swej...

Świetna książka. Jak wiadomo w każdej powieści współczesnej musi być czarnoskóry i homoseksualista i lesbijka. I z tego powodu autor, który pisze to musi, bo tego wymaga lewactwo nigdy nie będzie wielki. Dziełem wybitnym dla mnie zostanie wspólczesna powieść której autor nie podda się temu terrorowi. Gdyby nie dostosowanie się autorki do obowiązujących trendów (wrzucony sztucznie homoseksualista i lesbijka , czarnoskórego brak) książka byłaby wybitna. Plus za dużą czcionkę dla czytelniczek seniorek.
A teraz sedno. Cztery starsze panie z problemami swojego wieku, z obciążeniami, dramatami, brakiem nadzieji. A jednak. Życie po siedemdziesiątce ma smak. Ból nie jest tak porażający jak u nastolatek, wszystko ma swoje proporcje , co ma związek z doświadczeniem i mimo strachu towarzyszącego na co dzień pozwala trwać w pewnym "komforcie". Dostajemy niespodziewanie dość dawkę optymizmu. I tego się mam zamiar trzymać.
Polecam książkę bardzo.

Świetna książka. Jak wiadomo w każdej powieści współczesnej musi być czarnoskóry i homoseksualista i lesbijka. I z tego powodu autor, który pisze to musi, bo tego wymaga lewactwo nigdy nie będzie wielki. Dziełem wybitnym dla mnie zostanie wspólczesna powieść której autor nie podda się temu terrorowi. Gdyby nie dostosowanie się autorki do obowiązujących trendów (wrzucony...

Starość trudno zaakceptować i się z nią pogodzić. O ile starożytni widzieli w starcach uosobienie mądrości, czego dowód dawali w konstrukcji sztuk teatralnych, w których ważną rolę odgrywał właśnie chór starców, o tyle we współczesnej kulturze jest to okres życia spychany na margines społecznej świadomości. Niby wiemy, że nas dotyczy, ale mamy nadzieję, że jednak nie. Bo starzenie się to ciało odmawiające posłuszeństwa, stępione zmysły, płowiejąca uroda i przede wszystkim widmo zbliżającej się śmierci.
Charlotte Wood stworzyła melancholijną opowieść o przyjaźni trzech, a właściwie czterech kobiet po siedemdziesiątce, spotykających się w czasie Bożego Narodzenia w domu jednej z nich (Sylvie),by przygotować go do sprzedaży. Ich przyjacielska równowaga została naruszona z powodu śmierci Sylvie, która była katalizatorem wielu konfliktów, ale i powodowała, że nie mówiono głośno o bolesnych prawdach. Brak tej jakże ważnej osoby spowodował, że podczas tego weekendu na jaw wychodzą długo skrywane tajemnice, a z dojrzałych kobiet wychodzą ich prawdziwe charaktery. Okazuje się, że każda z nich przyjechała z poczuciem jakiejś straty lub chwiejności życia. Zagłębianie się w czeluście szaf, bieliźniarek i spiżarni zmarłej przyjaciółki jest okazją do rozliczeń, wspomnień i oswajania się z odsuwanymi przez lata prawdami.
„Każda z nich” to książka zbudowana przede wszystkim ze znakomicie wykreowanych bohaterek. Trzy silne osobowości, które lata świetności mają za sobą, ale jeszcze się z tym nie pogodziły. Metaforą ich zmagania się ze starością jest pies Wendy, który traci już kontakt z rzeczywistością, nie panuje nad własną fizjologią, ale jego właścicielka nie może się zdobyć na skrócenie mąk zwierzęcia, bo bardzo go kocha.
Cała powieść z pozoru wydaje się opowiadać o zwykłych sprawach, ale punkt kulminacyjny, który autorka umieściła na końcu jest naprawdę mocny i powoduje, że zwykła obyczajowa historia staje się bolesną dla wszystkich psychodramą. Paradoksalnie bardzo dojrzałe wiekowo bohaterki dzięki jednemu spotkaniu mają okazję nareszcie dojrzeć i zobaczyć niełatwą do zaakceptowania prawdę o sobie.
Podobała mi się wnikliwość, z jaką autorka wnika w głąb swoich bohaterek i to, że buduje postaci z wielkim znawstwem psychiki kobiet. Są one nieco zabawne, ale i wzbudzają współczucie, irytują, ale i wzruszają. Myślę, że gdyby zrobić z tej powieści sztukę teatralną ( a nadaje się do tego wyjątkowo),to byłaby to okazja dla kilku aktorek na pokazanie szerokiego wachlarza artystycznych umiejętności.
Polecam tym, którzy lubią się zadumać nad lekturą.

Starość trudno zaakceptować i się z nią pogodzić. O ile starożytni widzieli w starcach uosobienie mądrości, czego dowód dawali w konstrukcji sztuk teatralnych, w których ważną rolę odgrywał właśnie chór starców, o tyle we współczesnej kulturze jest to okres życia spychany na margines społecznej świadomości. Niby wiemy, że nas dotyczy, ale mamy nadzieję, że jednak nie. Bo...

Nie przepadam za książkami, w których jest mało dialogów. Tutaj właśnie tak jest... Poznajemy trzy przyjaciółki, które podjęły się uporządkowania domu po zmarłej koleżance. Pomimo sędziwego wieku, 70+, kobiety biorą się za porządki. Jednakże pomimo przyjaźni na wierzch wychodzą różne niesnaki.. Czy przyjaciółki, pomimo różnicy charakterów będą wstanie się dogadać, skoro nie ma przy nich już spoiwa jaką była Sylvie?

Nie przepadam za książkami, w których jest mało dialogów. Tutaj właśnie tak jest... Poznajemy trzy przyjaciółki, które podjęły się uporządkowania domu po zmarłej koleżance. Pomimo sędziwego wieku, 70+, kobiety biorą się za porządki. Jednakże pomimo przyjaźni na wierzch wychodzą różne niesnaki.. Czy przyjaciółki, pomimo różnicy charakterów będą wstanie się dogadać, skoro nie...

"Każda z nich" to opowieść o trzech przyjaciołkach od 40 lat, o życiu po siedemdziesiątce. Jude to perfekcjonalistka, Wendy to pisarka i feministka, a Adele artystka. Kobiety spotykają się w domu zmarłej przyjaciółki Sylvie, by przygotować go do sprzedaży.

Historia uświadamia nam jak ważne jest docenianie codziennej przyjaźni.
Warto wspomnieć, że jednym z bohaterów jest Finna - 17-letni schorowany pies jednej z przyjaciółek. Właściciele czworonogów wiedzą, jakie to jest przywiązanie do zwierzęcia przez tyle lat!

Książka zmusza do refleksji nad przemijaniem. Warto przeczytać - gorąco polecam!

"Każda z nich" to opowieść o trzech przyjaciołkach od 40 lat, o życiu po siedemdziesiątce. Jude to perfekcjonalistka, Wendy to pisarka i feministka, a Adele artystka. Kobiety spotykają się w domu zmarłej przyjaciółki Sylvie, by przygotować go do sprzedaży.

Historia uświadamia nam jak ważne jest docenianie codziennej przyjaźni.
Warto wspomnieć, że jednym z bohaterów jest...

W zasadzie fajnie się czytało historię z perspektywy czterech starszych pań. Jedna z nich już martwa. Może i ja tak będę postrzegać świat za 30 lat 😜

W zasadzie fajnie się czytało historię z perspektywy czterech starszych pań. Jedna z nich już martwa. Może i ja tak będę postrzegać świat za 30 lat 😜

Wbrew okładce i pierwszemu wrażeniu nie jest to łatwa obyczajowa historia. Porusza trudny temat, zawierając wiele ciekawych obserwacji i opisu niełatwych relacji międzyludzkich.

Wbrew okładce i pierwszemu wrażeniu nie jest to łatwa obyczajowa historia. Porusza trudny temat, zawierając wiele ciekawych obserwacji i opisu niełatwych relacji międzyludzkich.

Studium wieloletniej przyjaźni trzech (a właściwie czterech) kobiet po 70-tce. Bez upiększeń, z wszystkimi pięknymi chwilami i brzydkimi tajemnicami. Mocno mnie poruszyła. Pięknie napisana.

Studium wieloletniej przyjaźni trzech (a właściwie czterech) kobiet po 70-tce. Bez upiększeń, z wszystkimi pięknymi chwilami i brzydkimi tajemnicami. Mocno mnie poruszyła. Pięknie napisana.

Chaos narracji i jakieś niedopowiedziane myśli. Być może zły czas na tego typu lekturę. Do mnie nie przemówiła. A być może tak wygląda starość? Zagubienie, chaos, brak akceptacji...trudno ocenić

Chaos narracji i jakieś niedopowiedziane myśli. Być może zły czas na tego typu lekturę. Do mnie nie przemówiła. A być może tak wygląda starość? Zagubienie, chaos, brak akceptacji...trudno ocenić