Siedemset stron przeczytałam szybko, nie dlatego, że szybko czytam, ale ponieważ książka jest tak ciekawie napisana. Pamiętniki Stefana Kieniewicza (rocznik 1907),wybitnego historyka, autora monumentalnego „Powstania styczniowego” rozciągają się na przestrzeni czterech epok: sielskie dzieciństwo w rodowym majątku na dzisiejszej Białorusi, budowanie przez rodzinę Kieniewiczów nowego życia w Warszawie lat 20-tych po utracie tegoż (bolszewicy),ciężkie przejścia wojenne, wreszcie budowanie wszystkiego od nowa w PRLu.
Wychowany w środowisku ziemiańskim, Kieniewicz pokazuje, jak bardzo zamknięta była ta społeczność. Dopiero na studiach miał okazję bliżej poznać ludzi z innych warstw społecznych. Trochę mnie męczyło czytanie o niezliczonych ciotkach i kuzynach: Lala, Dzidzia, Dziunia... Nawet nie starałam się zapamiętać tych paranteli.
Ciekawiła mnie natomiast bardzo organizacja życia naukowego w przedwojennej Polsce, kompletnie odmienna od obecnej.
Kieniewicz opisuje mordęgę wojennej rzeczywistości. Sam był zaprzysiężony w konspiracji (Biuro Informacji i Propagandy),ale nie pozuje na bohatera, wręcz przeciwnie, otwarcie pisze, że nie zdobyłby się na bycie partyzantem, walkę z bronią w ręku.
Specyficzna szczerość to zresztą najbardziej uderzająca cecha tych pamiętników (wydanych przez syna autora). Z osłupieniem przeczytałam spokojne wyznanie: „Z usposobienia jestem konformistą”. Szczerość jest specyficzna, bo z jednej strony Kieniewicz przyznaje się do braku odwagi, z drugiej chyba nie pisze wszystkiego o mrocznych latach stalinowskich. Nie żeby robił jakieś świństwa, ale skoro ze swoim „obszarniczym” pochodzeniem i religijnością bez zakłóceń funkcjonował w świecie akademickim, to po pierwsze, na pewno nie nadstawiał karku (o czym wspomina),po drugie musiał chyba być postrzegany jako „oswojony”. Tego jednak nie wiem. Na pewno dostosował zakres badań do wymogów chwili, zajmując się sprawą włościańską w XIX. Jak pisze, część rodziny miała mu za złe to, co publikował na ten temat.
Z wielkim oddaniem pisze o swojej rodzinie, w tych historiach znajdujemy mnóstwo smaczków, zabawnych historii, ale i opisów istnej mordęgi, biedy i niewygód, ciągnących się przez ponad 20 lat, od początku wojny do stabilizacji na początku lat 60.
Dla wielu czytelników wspomnienia Kieniewicza nie będą ciekawą lekturą z powodu szczegółowych opisów środowiska historyków akademickich. Za to dla historyków mogą okazać się bardzo interesujące.

Siedemset stron przeczytałam szybko, nie dlatego, że szybko czytam, ale ponieważ książka jest tak ciekawie napisana. Pamiętniki Stefana Kieniewicza (rocznik 1907),wybitnego historyka, autora monumentalnego „Powstania styczniowego” rozciągają się na przestrzeni czterech epok: sielskie dzieciństwo w rodowym majątku na dzisiejszej Białorusi, budowanie przez rodzinę...

Obszerna, ponad ośmiuset stronicowa pozycja pełna wspomnień i refleksji niezwykle ciekawego człowieka. Rzecz dziwna: zabierając się do czytania spodziewałem się bardziej wspomnień powojennych – szczególnie opisów pracy nad monografią Powstania Styczniowego. Tymczasem najciekawsze okazały się memuary sprzed wojny, pełne historycznego „mięsa”, nazwisk i wydarzeń przedstawionych bardzo oryginalnie, zupełnie inaczej niż czynili to inni, może bardziej znani pamiętnikarze. Wspomnienia z lat 1950 – 1980 rozczarowały mnie nieco swoją suchą, kronikarską formą. Niemniej polecenia godna lektura, ukazująca, jak powinno się podchodzić do pisania wspomnień - rzeczowo, metodycznie, z żelazną konsekwencją dla ciągłości opowieści, ze ścisłym podziałem na okresy (cóż się dziwić, to był w końcu dokonały specjalista!).

Obszerna, ponad ośmiuset stronicowa pozycja pełna wspomnień i refleksji niezwykle ciekawego człowieka. Rzecz dziwna: zabierając się do czytania spodziewałem się bardziej wspomnień powojennych – szczególnie opisów pracy nad monografią Powstania Styczniowego. Tymczasem najciekawsze okazały się memuary sprzed wojny, pełne historycznego „mięsa”, nazwisk i wydarzeń...

Lektura obowiązkowa dla wszystkich, którzy szukają odtrutki na tzw. politykę historyczną. Ależ Profesor - pisząc o stalinowskich czasach - punktuje teraźniejszość!...

Lektura obowiązkowa dla wszystkich, którzy szukają odtrutki na tzw. politykę historyczną. Ależ Profesor - pisząc o stalinowskich czasach - punktuje teraźniejszość!...

To ciekawe świadectwo, którego punktem węzłowym jest Powstanie Warszawskie. Obecność Kieniewicza w środowisku historycznym była dobrym uzupełnieniem radykałów - głos rozsądku, którym sie autor kierował pozwolił przetrwać i poświęcić się nauce.

To ciekawe świadectwo, którego punktem węzłowym jest Powstanie Warszawskie. Obecność Kieniewicza w środowisku historycznym była dobrym uzupełnieniem radykałów - głos rozsądku, którym sie autor kierował pozwolił przetrwać i poświęcić się nauce.

Momentami ciekawe wspomnienia. Liczyłem jednak na coś więcej. Wspomnienia pisane z perspektywy lat, a nie na bieżąco. Kilka ciekawych obserwacji o środowisku historyków jednak jest. Autor jednak mocno się pilnował. Warte przeczytania jeśli ktoś interesuje się historia historiografii.

Momentami ciekawe wspomnienia. Liczyłem jednak na coś więcej. Wspomnienia pisane z perspektywy lat, a nie na bieżąco. Kilka ciekawych obserwacji o środowisku historyków jednak jest. Autor jednak mocno się pilnował. Warte przeczytania jeśli ktoś interesuje się historia historiografii.