Niegrzeszny Mag nie był zaplanowaną lekturą. Sięgnałem po niego, gdyż szukałem czegoś krótkiego - odskoczni od wielotomowych utworów. W bibliotece na półce kusił ładną okładką, a o Eugeniuszu Dębskim czytałem wiele dobrego. Jednak nie był to trafiony wybór.

Już sam początek nie nastroił mnie zbyt pozytywnie. Główny bohater, siedząc na łące i delektując się piwem, prowadzi rozmowę ze swym przyjacielem smokiem. Temat w pewnym momencie schodzi na gry fabularne, i po krótkiej wymianie zdań postanawiają wypróbować ten sposób na nudę. Pech chciał, że przez głupią grę przenoszą się do obcego im świata, gdzie nasz bohater postawiony zostaje w roli najpotężniejszego maga, a smok staje się gadającym mieczem. Już sam fakt przenoszenia bohaterów miedzy różnymi uniwersami powoduje u mnie niechęć (jednak krucjat z tego powodu prowadzić nie zamierzam). Ale prywatne pobudki nie powinny mną kierować, więc czytałem dalej.

Jednak dalsza lektura jakoś nie chciała zbytnio poprawić swojego pierwszego złego wrażenia. Mag Cheinekken, bo tak też nazywa się nasz główny bohater, zostaje wysłany z misją naprawienia zła, które panoszy się gdzieś w prowincji królestwa. I tak przez całą książkę czytamy o jego postępach. Dosyć powolnych, liniowych, pozbawionych wątków pobocznych. Rozumiem, że nie każde dzieło musi powalać ogromem świata przedstawionego, w którym mieszają nam się niezliczone wątki, ale jeśli już chcemy skupić się na jednym, to niech przynajmniej porywa i zachęca do dalszego czytania. Niestety w Niegrzesznym Magu tak nie jest. To może chociaż zaskoczy nas zakończenie? Też pudło. Cała fabuła jak po sznurku dąrzy do przewidywalnego finału.

O Eugeniuszu Dębskim czytałem, że dużo w jego powieściach humoru. W recenzjonowanej książce owszem, również go znajdziemy, w ilości wcale nie małej. Jednak w tym przypadku ilość nie idzie w parze z jakością. Nie przypominam sobie ani jednego fragmentu, który spowodowałby u mnie przysłowiowy uśmiech od ucha do ucha.

Pod wględem językowym za to nie ma się o co przyczepić. Całość napisana jest dobrze, bez zbędnych fajerwerków. Ciekawe opisy (ot chociażby obraz kopalni, który mocno zapada w pamięć), niewymuszone dialogi. Widać, że Dębski nie ma najmniejszych problemów w przelewaniu swoich pomysłów na papier w sposób łatwy i przyjemny w odbiorze. Do tego całkiem nieźle nakreślone postacie bohaterów.

Nie twierdzę, że Niegrzeszny Mag nie znajdzie cytelników, którym się spodoba. Jednak osobiście przyznać się muszę, że historię Cheinekkena przeczytałem do końca tylko dlatego, że nie lubię zostawiać niedoczytanych książek. Jedyne co podnosi mnie na duchu to fakt, że wielu recenzentów uznaje Niegrzesznego Maga za jeden ze słabszych utwór Eugeniusza Dębskiego. Stąd mam nadzieję, że kolejnego jego utwory dla odmiany zaskoczą mnie bardzo pozytywnie.

Niegrzeszny Mag nie był zaplanowaną lekturą. Sięgnałem po niego, gdyż szukałem czegoś krótkiego - odskoczni od wielotomowych utworów. W bibliotece na półce kusił ładną okładką, a o Eugeniuszu Dębskim czytałem wiele dobrego. Jednak nie był to trafiony wybór.

Już sam początek nie nastroił mnie zbyt pozytywnie. Główny bohater, siedząc na łące i delektując się piwem, prowadzi...