Debiutancka powieść Wiesława Myśliwskiego zawiera w sobie wiele z tego, co zwykliśmy kojarzyć z wielką literaturą, i choć to jeszcze nie "Traktat o łuskaniu fasoli" czy "Ostatnie rozdanie" (a więc powieści w doskonałości swej nieomal skończone), to przecież lektura "Nagiego sadu" może przyprawić o całkiem spory wstrząs metafizyczny. Nic tu nie jest oczywiste, niczego do końca tu nie wyjaśniono. Książkę czytać należy niejako "między wierszami", czy też może z lotu jaskółek, które nad owymi wierszami się unoszą (ten względnie znany cytat z Bruno Schulza prezentuję na miarę niedoskonałych możliwości mojej pamięci). Fabułą rządzi tu prawo ściśle indywidualnej perspektywy. Historię złożonych relacji ojca i syna opowiedziano z punktu widzenia tego ostatniego, a skoro rzecz do takiego ujęcia się sprowadza, to musi być to narracja płynna i zmienna, niespójna i niedoskonała. To właśnie na tak pomyślanej, ściśle wsobnej, a więc z konieczności niepełnej i wadliwej perspektywie, zasadza się cała magia, niezwykła atmosfera powieści Myśliwskiego. Niewątpliwe barbarzyństwo ojca, jego życiowa nieudolność, nieokrzesanie, a nawet skłonność do przemocy wyglądają inaczej z punktu widzenia syna, inaczej postrzegane są przez brata matki, i zapewne odmiennie wyglądać muszą z jej perspektywy, przy czym w tej ostatniej materii skazani jesteśmy tylko na domysły. Właściwa tkanka rodzicielskiej relacji pozostaje jakby za mgłą, jest czymś co sam autor zdaje się tu odkrywać w procesie pisania. Kreowanie losu syna przez ojca, także ten pierwszy postrzega siebie tak, jakby był dziełem wyobraźni drugiego, to jeszcze nic nowego. Istotnym novum jest swego rodzaju sprzężenie zwrotne, kiedy to syn zaczyna "wymyślać" ojca, tworzyć sobie wyobrażenia i projekcje kluczowej osoby swojego życia tak, by zrozumieć, na ile życie to jest jego "własne", a więc na swój przeżyte rachunek i na wyłączną swoją odpowiedzialność, na ile zaś zaważyły na nim wybory dokonane przez innych. Obrazem prawdziwego życia wydaje się być tytułowy "nagi sad", miejsce zaniedbane i z pozoru odpychające, w którym bądź to nie ma już ojca, bądź też z trudem pozwala się on odnaleźć. Jakichkolwiek więc wyborów dokonywali nasi rodzice i jakkolwiek będziemy je osądzać, i tak zawsze przychodzi ten czas, gdy w zimnym i nieprzyjaznym świecie "nagiego sadu" pozostaniemy tylko my sami i nasze wspomnienia.

Debiutancka powieść Wiesława Myśliwskiego zawiera w sobie wiele z tego, co zwykliśmy kojarzyć z wielką literaturą, i choć to jeszcze nie "Traktat o łuskaniu fasoli" czy "Ostatnie rozdanie" (a więc powieści w doskonałości swej nieomal skończone), to przecież lektura "Nagiego sadu" może przyprawić o całkiem spory wstrząs metafizyczny. Nic tu nie jest oczywiste, niczego do...