Podobała mi się ta książka. Czytając ją, czułam się trochę jak we śnie. Klimat powieści jest totalnie oniryczny: fantastyka wymieszana z rzeczywistością, surrealizm poplątany z nauką, wydarzenia w jednej chwili zabawne a w kolejnej straszne, niby ułożone logiczne, a jednak irracjonalne.
To specyficzny rodzaj narracji, bo nie pozwala tak naprawdę uwierzyć w wydarzenia, ani wczuć się w bohaterów.
Dla mnie cała ta historia była przede wszystkim pretekstem do zadania sobie kilku pytań (mniej lub bardziej filozoficznych) i przeprowadzenia w głowie różnych łamigłówek z czasem w roli głównej.
Na pewno pomysły fabularne są oryginalne, a ilość różnych wątków oszałamiająca. Szczególnie urzekły mnie wkręty miejsc czy postaci prawdziwie istniejących (Stephen Hawking!) i klisze z baśni (zbieranie przez bohaterkę przypadkowych przedmiotów, które później ratują jej życie w podróży).
Kończąc, nie sądzę żeby była to książka dla dzieci. Co najmniej dla nastolatków, a najlepiej dla dorosłych, którzy lubią puścić czasem wodze fantazji.

Podobała mi się ta książka. Czytając ją, czułam się trochę jak we śnie. Klimat powieści jest totalnie oniryczny: fantastyka wymieszana z rzeczywistością, surrealizm poplątany z nauką, wydarzenia w jednej chwili zabawne a w kolejnej straszne, niby ułożone logiczne, a jednak irracjonalne.
To specyficzny rodzaj narracji, bo nie pozwala tak naprawdę uwierzyć w wydarzenia, ani...