To chyba pierwsza polska powieść historyczna dla młodzieży. I całkiem nieźle się trzyma, w zgrabny sposób przybliżając mało znaną postać z polskiej historii, z różnymi obyczajowymi smaczkami. Zabawne jest to, że czasem utwór Hoffmanowej uważany jest za autentyczny dziennik pisany przez Franciszkę - gdzieś czytałam, że jako taki nawet go przetłumaczono na jakiś język obcy...
Polecam, zwłaszcza że książka jest dostępna na Wolnych Lekturach.

To chyba pierwsza polska powieść historyczna dla młodzieży. I całkiem nieźle się trzyma, w zgrabny sposób przybliżając mało znaną postać z polskiej historii, z różnymi obyczajowymi smaczkami. Zabawne jest to, że czasem utwór Hoffmanowej uważany jest za autentyczny dziennik pisany przez Franciszkę - gdzieś czytałam, że jako taki nawet go przetłumaczono na jakiś język...

Pamiętnik i wspomnienia Franciszki, to niesamowita podróż na salony XVIII wieku.
Z tej początkowo niewinnej historii dowiadujemy się, że życie tej młodej damy wcale nie było usłane różami...

Interesujące były opisy obyczajów, o tym jak dziewczęta spędzały dzień, od pobudki, po fryzowanie włosów, które zajmowało bardzo dużo czasu(!),jednocześnie nauka, ubieranie i potem można było udać się do pokoju dziennego.

Szczerze współczułam Franciszce Krasińskiej, bo rzeczywiście dużo w życiu przeżyła. Dzięki tej książce poznałam trochę historii. Polecam.

Pamiętnik i wspomnienia Franciszki, to niesamowita podróż na salony XVIII wieku.
Z tej początkowo niewinnej historii dowiadujemy się, że życie tej młodej damy wcale nie było usłane różami...

Interesujące były opisy obyczajów, o tym jak dziewczęta spędzały dzień, od pobudki, po fryzowanie włosów, które zajmowało bardzo dużo czasu(!),jednocześnie nauka, ubieranie i potem...

Pamiętnik żony królewicza z końca XVIII wieku.

Pamiętnik żony królewicza z końca XVIII wieku.

Książka napisana przepięknym językiem, który wciąga od pierwszego zdania. Z pozoru usłane różami życie nastoletniej Franciszki, z czasem zamieniając się w ciernistą drogę.

Książka napisana przepięknym językiem, który wciąga od pierwszego zdania. Z pozoru usłane różami życie nastoletniej Franciszki, z czasem zamieniając się w ciernistą drogę.

Przeczytałam kilka pierwszych stron „Dziennika Franciszki Krasińskiej”…i mogłam tylko westchnąć: „Ojej, jakie to ładne”. Oczarowały mnie te zapiski szesnastoletniego dziewczątka. I rozczuliły. Bo choć Franciszka opisuje osiemnastowieczną rzeczywistość polskiej szlachcianki, stara się nie pisać o pustotach, to przecież co i raz myśli uciekają jej w kierunkach dobrze znanych wszystkim szesnastolatkom niezależnie od miejsca i czasu. I myślałam, że właśnie taki sielski-anielski będzie ten dziennik, a jednak wkrada się w to fałszywy ton, który burzy dobre samopoczucie…Cóż, czytelnik, który ma chociażby nikłe pojęcie o historii Polski, ma przewagę nad narratorką, wie, które jej rojenia szansy na powodzenie nie mają. I przykro czytać o tych wszystkich nadziejach bohaterki…

Szczerze mówiąc, jakoś szczególnie nie kojarzyłam Franciszki Krasińskiej, funkcjonowała gdzieś na obrzeżach mojej świadomości na zasadzie „coś, kiedyś, gdzieś było…” Klementyna Hoffmanowa przybliżyła mi ją w szczególny sposób. Widać, że autorkę fascynowała postać Franciszki i jej losy. Widać, że miała dla niej dużo sympatii i ciepła. Pisarka musiała włożyć wiele pracy w zapoznanie się z życiem swojej bohaterki. Świadczą o tym najdobitniej załączone na końcu książki fragmenty listów pisanych do bliskich przez Franciszkę – nietrudno uwierzyć, że ich autorka mogła napisać „Dziennik”.

Utwory tego typu co „Dziennik Franciszki Krasińskiej” są bardziej projekcją wyobrażeń i życzeń pisarzy niż rzetelnym przedstawieniem prawdy historycznej. Ale w tym konkretnym przypadku chcę wierzyć, że fakty i fascynacje Hoffmanowej mają ze sobą wiele punktów wspólnych.

W życiu nie pomyślałabym, że zachwyci mnie taki nieznośnie sentymentalny, trącający o naiwność utwór. A jednak jestem pod wrażeniem książki Klementyny Hoffmanowej i szczerze polecam wszystkim ten jej pewnego rodzaju hołd dla Franciszki. Co prawda, muszę ostrzec przed specyficznym stylem i wieloma archaizmami. Ale język ten ma wiele uroku i wcale nie trudno złapać odpowiedni rytm czytania. I myślę, że sama Franciszka na uwagę zasługuje i dobrze, że pani Hoffmanowa dała jej głos.

Przeczytałam kilka pierwszych stron „Dziennika Franciszki Krasińskiej”…i mogłam tylko westchnąć: „Ojej, jakie to ładne”. Oczarowały mnie te zapiski szesnastoletniego dziewczątka. I rozczuliły. Bo choć Franciszka opisuje osiemnastowieczną rzeczywistość polskiej szlachcianki, stara się nie pisać o pustotach, to przecież co i raz myśli uciekają jej w kierunkach dobrze znanych...

Piękna polszczyzna, prawda, ale jeśli ktoś nie jest nawykły do oświeceniowego języka, będzie chciał odłożyć książkę więcej niż raz podczas czytania.
Sama fabuła bez szału. Życie Franciszki Krasińskiej nie było zbyt ciekawe, a każdy kto myśli inaczej gorzko się rozczaruje. Początek bardzo nudny i tak naprawdę dopiero gdzieś w połowie zaczyna się coś dziać. Raczej nie polecam.

Piękna polszczyzna, prawda, ale jeśli ktoś nie jest nawykły do oświeceniowego języka, będzie chciał odłożyć książkę więcej niż raz podczas czytania.
Sama fabuła bez szału. Życie Franciszki Krasińskiej nie było zbyt ciekawe, a każdy kto myśli inaczej gorzko się rozczaruje. Początek bardzo nudny i tak naprawdę dopiero gdzieś w połowie zaczyna się coś dziać. Raczej nie polecam.

Chociaż napisana piórem niewieścim z czasów powszechnej egzaltacji powieściowej:> trzyma fason;) i jest przyjemna w odbiorze. Szlacheckość ukazana na tle skandalu obyczajowego i dramatu młodej dziewczyny.

Chociaż napisana piórem niewieścim z czasów powszechnej egzaltacji powieściowej:> trzyma fason;) i jest przyjemna w odbiorze. Szlacheckość ukazana na tle skandalu obyczajowego i dramatu młodej dziewczyny.

Polecam wszystkim wielbicielom pięknej literatury polskiej oraz fanom historii społecznej :)

Polecam wszystkim wielbicielom pięknej literatury polskiej oraz fanom historii społecznej :)

Najpierw urzekł mnie styl, ta czarująca dawna polszczyzna pełna archaizmów. Potem zachwyciłam się opisem dnia panienki, jej "zatrudnień", pobieranych nauk, stosunku do rodziców i sióstr - żadnego zadęcia, żadnej pretensjonalnej słodyczy, aż mi się wierzyć nie chciało... i w ten sposób ani się obejrzałam, a pochłaniałam opis wesela starszej siostry z nieodzownym przygotowaniem wyprawy, potem edukację Franciszki na pensji, wreszcie dzieje jej mało udanego związku z księciem Karolem. Akcji tu niewiele i chyba też nie o samą akcję chodzi, tym bardziej, że opisy życia codziennego, koligacji rodzinnych, stosunków społecznych w żadnym wypadku nie nudzą i nie męczą. Spodziewałam się słodkiej naiwności i natrętnego moralizatorstwa, a to nadspodziewanie gładko, równo napisany pamiętniczek.

Najpierw urzekł mnie styl, ta czarująca dawna polszczyzna pełna archaizmów. Potem zachwyciłam się opisem dnia panienki, jej "zatrudnień", pobieranych nauk, stosunku do rodziców i sióstr - żadnego zadęcia, żadnej pretensjonalnej słodyczy, aż mi się wierzyć nie chciało... i w ten sposób ani się obejrzałam, a pochłaniałam opis wesela starszej siostry z nieodzownym...