Druga część jest zasadniczo inna od piewrszej - autor zakończył wszak opowiadaną w cz. 1 historię swojego pobytu seminarium i kapłaństwa.

Tym razem otrzymujemy tak wstrząsającą, że aż niewiarygodną historię Grażyny Karamary (pomimo tego, że autor zarzeka się, że jest zupełnie prawdziwa, nie we wszystko w niej jestem gotów uwierzyć), następnie garść ciekawostek m.in. na temat tego, z czego spowiadają się ludzie, jak wygląda życie w zakonie, wzajemnych relacji między kapłanami itp.

Najgorsza jest moim zdaniem ostatnia część, w której autor snuje różne refleksje na temat prawd wiary oraz polemizuje z papieżami - po pierwsze, nie lubiane przeze mnie zapędy reformatorskie, zaakcentowane w pierwszej książce, tutaj dają o sobie znać z całą mocą. Po drugie, dla osoby niewierzącej (za jaką ja się uważam) nie mają znaczenia teologiczne rozkminy, z którymi próbuje mierzyć się autor, bo wszystko i tak bzdura.

Moim zdaniem nieznacznie słabiej od pierwszej części, myślę, że w pewnej części nastawiona na szokowanie i podkolorowana (co nie znaczy, że zupełnie nieprawdziwa), ale i tak polecam - historia Grażyny Karamary, rozdział o zakonnicach oraz "Z czego spowiadają się ludzie" na tyle podciągają poziom, że książkę jako całość śmiało można uznać za udaną.

Druga część jest zasadniczo inna od piewrszej - autor zakończył wszak opowiadaną w cz. 1 historię swojego pobytu seminarium i kapłaństwa.

Tym razem otrzymujemy tak wstrząsającą, że aż niewiarygodną historię Grażyny Karamary (pomimo tego, że autor zarzeka się, że jest zupełnie prawdziwa, nie we wszystko w niej jestem gotów uwierzyć), następnie garść ciekawostek m.in. na...