Urocza opowieść o tym, czego szukamy w życiu. Tak to interpretuję, bo bohaterowie ruszają w drogę przekonani, że to coś w ich życiu zmieni. I na pewno zmienia, ale to nie jest takie proste i oczywiste. Pies i kot zaczynają wędrówkę, bo czegoś im brakuje w ich wygodnym życiu w przytulnym domku. Czy znajdują to coś po drodze? Niekoniecznie, bardziej sama droga jest tym czymś, zdobywanie nowych doświadczeń, poznawanie nowych osób. Ale ich wątek nie sprowadza się do prostego "Wszędzie dobrze, ale...", jest bardziej niejednoznaczny i ciekawy. Kapryśna księżniczka, której wydaje się, że najważniejsze jest czekanie na księcia, bo to od zawsze robiła i nawet zdobycie okularów długo nie pozwala jej dostrzec tego, czego sama naprawdę chce i co da jej szczęście. Widzę to trochę w kontekście tego, co urodzenie i wychowanie nam narzuca i schematów, w których na co dzień funkcjonujemy, a które trudno przełamać, by skupić się na sobie samym a nie stawianych nam zewnętrznych wymaganiach. Słoń i kucyk po prostu wyruszają w drogę, bo spotkali do tego odpowiednie towarzystwo i trudno powiedzieć, czy podczas wędrówki znaleźli coś dla siebie istotnego, co według mnie paradoksalnie jest bardzo życiowe, bo życie często nie jest fabułą obfitującą w zwroty akcji. Dla słonia i kucyka wędrówka to po prostu przygoda. I wreszcie Jan, postać bardziej doświadczona od innych, człowiek, który sporo już przeżył, ale czuje się w tym wszystkim zagubiony, nie tylko dlatego, że właśnie stracił swój cenny (również emocjonalnie) żaglowiec. Myślę, że finalnie zyskał o wiele więcej i chyba najszybciej zorientował się, czego mu do szczęścia potrzeba.
Podoba mi się nienachalny dydaktyzm tej książki ("Wędrowali teraz aleją między wysokimi kasztanowcami. Wiedzieli już, że niedługo przetną - ostrożnie! - tory kolejowe, a potem wieś, brzozowy lasek i łąkę", s. 64). Myślę, że ta opowieść może inspirować do różnych przemyśleń i budzić ciekawe skojarzenia. Pomocne przy tym z pewnością będą przepiękne i bardzo pomysłowe ilustracje.

Urocza opowieść o tym, czego szukamy w życiu. Tak to interpretuję, bo bohaterowie ruszają w drogę przekonani, że to coś w ich życiu zmieni. I na pewno zmienia, ale to nie jest takie proste i oczywiste. Pies i kot zaczynają wędrówkę, bo czegoś im brakuje w ich wygodnym życiu w przytulnym domku. Czy znajdują to coś po drodze? Niekoniecznie, bardziej sama droga jest tym czymś,...

Książka nie jest, powiedzmy, zła. Mamy motyw podróży, otwartość obyczajową bohaterów, są oni uczynni dla innych, postępują zgodnie z prawem, ale to za mało, żeby książka była dobra. Nowe postacie pojawiają się znikąd i tak samo bez związku z fabułą znikają, przedstawione wątki nie są ze sobą szczególnie powiązane, niektórzy bohaterowie nie pełnią żadnej roli, a użyty język zawiera mnóstwo potocznych zwrotów. Wierzę w inteligencję i wrażliwość najmniejszych czytelników i w to, że należy pozwalać im stykać się z czymś więcej.
Posłużę się tutaj słowami Janusza Korczaka, bo tego moim zdaniem właśnie zabrakło: "Dla dzieci trzeba pisać tak, jak dla dorosłych, tylko lepiej."

Książka nie jest, powiedzmy, zła. Mamy motyw podróży, otwartość obyczajową bohaterów, są oni uczynni dla innych, postępują zgodnie z prawem, ale to za mało, żeby książka była dobra. Nowe postacie pojawiają się znikąd i tak samo bez związku z fabułą znikają, przedstawione wątki nie są ze sobą szczególnie powiązane, niektórzy bohaterowie nie pełnią żadnej roli, a użyty język...