Zaskakujące jest to, że pisarka z Argentyny pisze książkę, która jest obroną wartości w duchu japońskiego buddyzmu Zen przed cywilizacją zachodnią. Szkoła dojo miała kształcić dobrych Japończyków w duchu cierpliwości i hierarchii. Okazało się, że ci, którzy nie cenili sobie kształcenia w duchu nauk w dojo zostali potem Japończykami uwiedzonymi przez wartości świata zachodniego (samochody, ubrania, styl dorabiania się). Tylko cierpliwy osiąga oświecenie. Autorka Flavia Company jest joginką, stąd pewnie pomysł na tę książkę, choć początek opowieści to słowa: "Opowiem wam historię tylko pod jednym warunkiem: nie zapytacie, skąd ją wzięłam, i pogodzicie się z tym, że pewnych szczegółów nie znam, a dla innych nie znajduję wytłumaczenia". Wychodzi na to, że miała to być relacja mówiona, a jest pisana. Narracja w stylu Flauberta trochę razi. Pisarka z Argentyny napisała swoją "baśń o Haru" dla dorosłych i dla młodych odbiorców. Dorośli, którzy czytali "Trzy filary Zen" Philipa Kapleau mogą być znudzeni mądrościami, które już znają. Młodym czytelnikom może się ta opowieść podobać. Tytułową bohaterkę można polubić, inne postacie podziwiać (mistrz szewc, koleżanki mistrzynie ze szkoły dojo),a inne osoby tej powieści potępiać (Fuyuku i Itachi). Dobra książka na weekend.

Zaskakujące jest to, że pisarka z Argentyny pisze książkę, która jest obroną wartości w duchu japońskiego buddyzmu Zen przed cywilizacją zachodnią. Szkoła dojo miała kształcić dobrych Japończyków w duchu cierpliwości i hierarchii. Okazało się, że ci, którzy nie cenili sobie kształcenia w duchu nauk w dojo zostali potem Japończykami uwiedzonymi przez wartości świata...

Naprawdę kocham takie minimalistyczne opowieści z niszowych wydawnictw. Coś wspaniałego. Książka zawiera w swojej fabule mnóstwo przypowieści niemal filozoficznych, mówi o tym na co powinniśmy zwracać uwagę w ciągu życia. Mówi o tym w sposób prosty i zrozumiały. Główną bohaterkę o imieniu Haru poznajemy, gdy ma piętnaście lat i towarzyszymy jej aż do późnej starości. Uwielbiam Haru. Jest taka ludzka i szczera w tym, co robi. Książka zawiera wzruszające, piękne momenty, zwłaszcza, gdy Haru zdaje sobie sprawę z błędów, które popełniła. Odnajduje ukojenie, gdy ktoś uzmysławia jej, że wcale nie postąpiła niewłaściwie. Książka jest tak niesamowita, że właściwie każdemu polecam sięgnięcie po nią. Żałuję, że jest taka krótka, czytanie jej zajęło mi mało czasu i po chwili było już po wszystkim, po lekturze. Mogłabym przeczytać dziesiątki takich książek. Japońskie widzenie świata jest znakomite w swej prostocie. Odnośnie do fabuły, jest ona również prosta. Poznajemy główną bohaterkę podczas kryzysu egzystencjalnego - jej umierająca matka podejmuje decyzję skierować córkę do szkoły w dojo. Nauka w systemie zamkniętym trwa pięć lat, w tym czasie młodzież musi całkowicie poddać się dyscyplinie panującej w szkole. Kiedy Haru kończy edukację, jest mistrzynią strzelania z łuku. Niektórzy ludzie podziwiają te zdolności, zwłaszcza dzieci, które proszą dziewczynę o pokaz strzelania z łuku i jest to moment przełomowy dla Haru, bo poznaje w ten sposób ważną osobę, którą spotyka jeszcze później w ciągu swojego życia. Haru musi nauczyć się samodzielności i cierpliwości, początkowo po szkole mieszka na ulicy i wyciąga ją z tego staruszek nazywający siebie szewskim mistrzem. Dziewczyna mieszka u mężczyzny i pomaga mu w zakładzie szewskim, w zamian za ciepły posiłek i ubranie. Szewc jest ubogi i Haru nie może liczyć na wiele. Dalsze losy dziewczyny są już o wiele bardziej dramatyczne. Polecam książkę.

Naprawdę kocham takie minimalistyczne opowieści z niszowych wydawnictw. Coś wspaniałego. Książka zawiera w swojej fabule mnóstwo przypowieści niemal filozoficznych, mówi o tym na co powinniśmy zwracać uwagę w ciągu życia. Mówi o tym w sposób prosty i zrozumiały. Główną bohaterkę o imieniu Haru poznajemy, gdy ma piętnaście lat i towarzyszymy jej aż do późnej starości....

Odnoszę wrażenie, że autorka miała problem z formą przedstawienia całej historii. Trochę widać tu aspiracje do filozoficznej powiastki w stylu Małego Księcia z przypadkową domieszką bardziej rozbudowanej fabuły. Może dlatego bardzo tu brakuje osobowości postaci. Ukazane ich relacje są powierzchowne. Trudy życiowe, które ukształtowały Haru są spłaszczone lub pominięte. Książka skupia się na przekazaniu zbyt wielu uniwersalnych mądrości, na które doświadczony czytelnik z pewnością już wielokrotnie trafił.

Odnoszę wrażenie, że autorka miała problem z formą przedstawienia całej historii. Trochę widać tu aspiracje do filozoficznej powiastki w stylu Małego Księcia z przypadkową domieszką bardziej rozbudowanej fabuły. Może dlatego bardzo tu brakuje osobowości postaci. Ukazane ich relacje są powierzchowne. Trudy życiowe, które ukształtowały Haru są spłaszczone lub pominięte....

Piękna przypowieść w japońskim stylu, opisująca drogę życiowego mistrzostwa. Przepełniona prostymi, ale uderzającymi w serce mądrościami. Czyta się ją jednym tchem. Dodatkowo słowa ułożone są w niej rytmicznie, poetycko, pięknie. Warta każdej minuty!

Piękna przypowieść w japońskim stylu, opisująca drogę życiowego mistrzostwa. Przepełniona prostymi, ale uderzającymi w serce mądrościami. Czyta się ją jednym tchem. Dodatkowo słowa ułożone są w niej rytmicznie, poetycko, pięknie. Warta każdej minuty!

Baśń w japońskim stylu. Chociaż napisana przez brazylijską pisarkę, niczym nie ustępuje twórczości japońskich autorów. Ta, oszczędna w słowach historia życia mistrzyni łucznictwa, pełna jest refleksji i mądrości. Uspokaja, daje ukojenie przenosząc w nierzeczywisty świat wypełniony sensem i mądrymi Kobietami. Warto sięgnąć, aby choć przez chwilę pobyć w idealnym świecie, o jakim nie jeden raz marzyliśmy.

Baśń w japońskim stylu. Chociaż napisana przez brazylijską pisarkę, niczym nie ustępuje twórczości japońskich autorów. Ta, oszczędna w słowach historia życia mistrzyni łucznictwa, pełna jest refleksji i mądrości. Uspokaja, daje ukojenie przenosząc w nierzeczywisty świat wypełniony sensem i mądrymi Kobietami. Warto sięgnąć, aby choć przez chwilę pobyć w idealnym świecie, o...

Historia dziewczyny, kobiety zmagającej się z napotkaną rzeczywistością.

Historia dziewczyny, kobiety zmagającej się z napotkaną rzeczywistością.

Refleksja nad sobą i sobą wśród ludzi nie jest tym, co cechuje naszą cywilizację, a zwłaszcza jej polską odmianę. To tylko jeden z powodów, by docenić tę książkę - choć nie jest ona bezpośrednim wytworem dalekowschodniej kultury, która od dawna wie, że "czas istnieje tylko wtedy, gdy cierpimy"...

Rzecz do kontemplacyjnej, spokojnej lektury, koniecznie w oderwaniu od pełnego zgiełku świata.

Refleksja nad sobą i sobą wśród ludzi nie jest tym, co cechuje naszą cywilizację, a zwłaszcza jej polską odmianę. To tylko jeden z powodów, by docenić tę książkę - choć nie jest ona bezpośrednim wytworem dalekowschodniej kultury, która od dawna wie, że "czas istnieje tylko wtedy, gdy cierpimy"...

Rzecz do kontemplacyjnej, spokojnej lektury, koniecznie w oderwaniu od...

To jedna z tych książek, która obnaży nas doszczętnie w momencie, gdy zaczniemy próbować wyrażać o niej opinię lub ją komentować.
Nie ma znaczenia czy jest dla nas odkrywcza czy nie ale nasz stosunek do treści może więcej zdradzić o nas niż o książce.
Dla mnie osobista, intymna lektura mimo pewnych potyczek

To jedna z tych książek, która obnaży nas doszczętnie w momencie, gdy zaczniemy próbować wyrażać o niej opinię lub ją komentować.
Nie ma znaczenia czy jest dla nas odkrywcza czy nie ale nasz stosunek do treści może więcej zdradzić o nas niż o książce.
Dla mnie osobista, intymna lektura mimo pewnych potyczek

Przepiękna.

Przepiękna.

Książka o dojrzewaniu. Główna bohaterka, po śmierci matki, zostaje przez ojca wysłana na nauki do dojo. Dziewczyna źle znosi zmianę, czuje się porzucona, chce odejść i wrócić do domu. Po jakimś czasie akceptuje sytuację i zdobywa mistrzostwo w strzelaniu z łuku. A potem jest jeszcze ciekawiej. Książka jest pięknie i poetycko napisana. Zawiera sporo cytatów nadających się do zachowania. Np. "Ważne jest, kim jesteś, to prawda. Równie ważne jest to, komupozwalasz żyć obok siebie". Polecam!

Książka o dojrzewaniu. Główna bohaterka, po śmierci matki, zostaje przez ojca wysłana na nauki do dojo. Dziewczyna źle znosi zmianę, czuje się porzucona, chce odejść i wrócić do domu. Po jakimś czasie akceptuje sytuację i zdobywa mistrzostwo w strzelaniu z łuku. A potem jest jeszcze ciekawiej. Książka jest pięknie i poetycko napisana. Zawiera sporo cytatów nadających się do...