Na swój sposób przerażający wgląd w życie brytyjskiego establishmentu. Nie ma czego zazdrościć.

Na swój sposób przerażający wgląd w życie brytyjskiego establishmentu. Nie ma czego zazdrościć.

Szkoła z internatem jest regularnie pojawiającym się motywem w brytyjskich filmach i książkach, począwszy od Jane Eyre po Harry'ego Pottera. Zazwyczaj przyjmowałam to bez głębszej refleksji, ot, taka kultura, jednak nieraz byłam zaskoczona obyczajową "normalnością" zjawiska wysyłania dziecka z dala od domu na całe miesiące i lata, zwłaszcza, jak rodzina mieszkała na przykład w Indiach. Tym bardziej, że szkoły wręcz zniechęcały do kontaktu listownego, a później telefonicznego, co już w ogóle zakrawa na absurd z pozabrytyjskiego punktu widzenia.

Rzeczywistość jak się okazuje zupełnie nie jest normalna, żeby nie powiedzieć, że jest po prostu patologiczna. Nie chodzi tylko o tak zwany zimny chów i dystans, który tak kojarzy się z Brytyjczykami, a który może prowadzić do poważnych zaniedbań emocjonalnych. Przede wszystkim chodzi o niesamowitą, zinstytucjonalizowaną skalę przemocy, zwłaszcza seksualnej. I to na tym skupia się ta książka - na regularnym łamaniu żyć tysięcy dzieci na przestrzeni stuleci.

Mimo pewnej zrozumiałej, acz męczącej powtarzalności wątków jest to pozycja, z którą warto się zapoznać. Autor stara się przedstawić temat obiektywnie i rzetelnie, trafił do wielu ofiar brytyjskiego szkolnictwa. Zresztą, sam jest jedną z nich.

Szkoła z internatem jest regularnie pojawiającym się motywem w brytyjskich filmach i książkach, począwszy od Jane Eyre po Harry'ego Pottera. Zazwyczaj przyjmowałam to bez głębszej refleksji, ot, taka kultura, jednak nieraz byłam zaskoczona obyczajową "normalnością" zjawiska wysyłania dziecka z dala od domu na całe miesiące i lata, zwłaszcza, jak rodzina mieszkała na...

No powiedzmy. Można przeczytać:)

No powiedzmy. Można przeczytać:)

Tę podróż przez angielski system edukacji odbywałam kilka miesięcy . Po lekturze pozostało tylko przerażenie i powtarzające się pytanie : dlaczego ludzie robią to swoim dzieciom , dlaczego ludzie którzy byli w tym systemie ( szkoła z internatem ) robią to swoim dzieciom.
A oto kilka prób odpowiedzi :
- wychowanie poza domem chroniło je ( dziecko) przed niekompetencją i moralną nieodpowiedzialnością , które charakteryzowały współczesne rodziny ,
- często całe dobro , jakie chłopiec dostaje pochodzi ze szkoły ,
albo może
- dziecko w takiej szkole to korzyść społeczna .
A jak tam było ( to tylko kilka wyjątków ) :
Szkoła musiała być najmodniejsza i najdroższa . Była formą pozbycia się dzieci z domu ( nawet od 6 roku życia).
W XVIII w. kładziono naciska na tzw. wymagającą miłość ( dyscyplinowano już niemowlęta).
Dzieci stojące w drzwiach szkoły z internatem zdawały sobie sprawę , że miłość rodziców jednak ma granice .....
Stres , atmosfera zdominowana przez strach i zupełny brak intymności - to jak początki pobytu w więzieniu . Brak personelu powodował większą brutalność i przemoc.
Trauma separacji dawała emocjonalną odporność.
Ewidentnie kary cielesne były tak samo istotną częścią pełnego doświadczenia szkoły publicznej jak internat i sport .
A zorganizowany sport miał być odpowiedzią na horror intelektualizmu i deficyt męstwa.
Bo to co było intelektualne , było i wciąż jest ( 1960) nielubiane i lekceważone.
Wielu nauczycieli okazywało się pedofilami lub / i maniakalnymi sadystami .
Dzieci wiedziały.
Lektura bardzo trudna i czasami nie do uwierzenia .
Korzyść - wytoczono sporo spraw , które zakończyły się ukaraniem oprawców .
Obecnie zaszły w tym systemie bardzo duże i pozytywne zmiany .

Tę podróż przez angielski system edukacji odbywałam kilka miesięcy . Po lekturze pozostało tylko przerażenie i powtarzające się pytanie : dlaczego ludzie robią to swoim dzieciom , dlaczego ludzie którzy byli w tym systemie ( szkoła z internatem ) robią to swoim dzieciom.
A oto kilka prób odpowiedzi :
- wychowanie poza domem chroniło je ( dziecko) przed niekompetencją i...

Angielskie szkoły z internatem są jednym z najbardziej rozpoznawalnych symboli tego kraju. Szkoły mylnie zwane "publicznymi" mają kilkusetletnią tradycję, a uczęszczają do nich rzecz jasna dzieci elit. Alex Renton sam był takim dzieckiem, więc jego opowieść jest w dużej mierze oparta na faktach. Okazuje się, że tym, co jest ważne w tego typu edukacji to wcale nie wiedza, ale "honor", "dyscyplina" czy "posłuszeństwo". Wszak przez lata szkoły te kształciły dżentelmenów, a oni nie muszą błyszczeć wiedzą. Inna sprawa, że owi dżentelmeni rządzili krajem, zatem posyłanie dzieci do tego typu szkół było w dużej mierze podyktowane i tradycją, i praktyką, bo było to miejsce, gdzie nawiązywało się znajomości z odpowiednimi ludźmi - w ten sposób elity trzymały się razem.

Alex Renton niestety opowiada o wielu patologiach związanych ze szkołami publicznymi, które często przypominały raczej koszary, czy więzienie, niż szkołę. Przemoc, molestowanie, cenzurowanie listów do rodziny - nade wszystko wychowywanie ludzi całkowicie odciętych od swoich emocji, skoro mówiono im cały czas, że muszą być twardzi i nie okazywać tego, co czują. Autor zastanawia się, dlaczego u licha, rodzice, wiedząc z autopsji jak tam jest, posyłali tam swoje dzieci. Nijak się ma to do rodzicielskiej miłości. Cóż, odpowiedź jak wyżej. Często pada tu też argument podobny do "ojciec mnie bił i wyszedłem na ludzi": absolwenci tych szkół zostali potem ministrami, ambasadorami, pisarzami, etc. Powstaje pytanie: czy nie zostaliby nimi, gdyby uczyli się w normalnej szkole (skoro w szkołach publicznych najbardziej cenili sporty zespołowe, a nie matematykę czy biologię). Innym argumentem jest "hartowanie", gdyż życie, jak wiadomo, jest ciężkie. Tak, życie jest ciężkie i dobrze byłoby swoje potomstwo do tego przygotować, zamiast chować pod kloszem, jednak po co samemu tworzyć owe ciężkie warunki, generując sztucznie problemy, których można by uniknąć. Moim zdaniem wszystko to wskazuje na relikt przeszłości, kiedy ludzie naprawdę bywali dla siebie okrutni, wliczając w to rodziców, jako że dzieci nie były kiedyś tak uświęcone jak dziś...

W "Jak wytresować lorda" Renton często podróżuje wstecz w czasie, przytaczając historyczne fakty, przez co książka momentami jest bardziej esejem, niż reportażem. Nie wiem, czy to skutek owego brytyjskiego opanowania, nabytego w szkole z internatem, ale relacja Rentona wydała mi się nazbyt zdystansowana, spokojna. Mowa wszak o rzeczach, które bulwersują, o których chciałoby się krzyczeć, że jak tak można, tymczasem Renton, owszem sprawia wrażenie złego, ale nie nazbyt tym wszystkim poruszonego. Może dlatego, że to już wszystko za nim.

Angielskie szkoły z internatem są jednym z najbardziej rozpoznawalnych symboli tego kraju. Szkoły mylnie zwane "publicznymi" mają kilkusetletnią tradycję, a uczęszczają do nich rzecz jasna dzieci elit. Alex Renton sam był takim dzieckiem, więc jego opowieść jest w dużej mierze oparta na faktach. Okazuje się, że tym, co jest ważne w tego typu edukacji to wcale nie wiedza,...

Wstrzasajacy reportaż. Dla mnie nie do zrozumienia, jak można tak traktować wlasne dzieci, zwłaszcza, że sami przechodzili to piekło. Już wiem skąd te kamienne twarze i oziębłość w tym narodzie.

Wstrzasajacy reportaż. Dla mnie nie do zrozumienia, jak można tak traktować wlasne dzieci, zwłaszcza, że sami przechodzili to piekło. Już wiem skąd te kamienne twarze i oziębłość w tym narodzie.

Temat ważny, ale miałam wrażenie, że autor w każdym prawie rozdziale powtarza to, co już wcześniej powiedział. Cieszę się, że ją przeczytałam, ale raczej nie będę wracać.

Temat ważny, ale miałam wrażenie, że autor w każdym prawie rozdziale powtarza to, co już wcześniej powiedział. Cieszę się, że ją przeczytałam, ale raczej nie będę wracać.

Powiedzieć, że treścią książki Alexa Rentona jestem wstrząśnięta i zmieszana to za mało.

Jestem zaskoczona, zasmucona, zniesmaczona, ale przede wszystkim uświadomiona, ponieważ do tej pory zupełnie nie zdawałam sobie sprawy z realiów życia i mechanizmów edukowania dzieci w angielskich publicznych szkołach z internatem. Tradycje i "zwyczaje" praktykowane w nich od wieków, a akceptowane przez angielskie wyższe sfery są dla mnie niepojęte. Autor, wychowanek m.in. Eton, poświęcił trzy lata pracy na to, by w swojej książce przedstawić kulisy działania tych wynaturzonych i skostniałych instytucji. Przy okazji pokazał (i objaśnił) specyficzny świat angielskich wyższych sfer, dzięki czemu pomógł zrozumieć niewtajemniczonym sposób bycia i myślenia brytyjskich elit oraz genezę kształtowania niektórych typowych dla nich cech.

Tradycja posyłania chłopców do oddalonych od domu męskich szkół z internatem sięga XVI wieku i jest żywa do dzisiaj - na szczęście od jakichś trzydziestu lat w bardziej cywilizowanej formie. Z czasem pojawiły się takie szkoły również dla dziewcząt, a zupełnie niedawno także szkoły koedukacyjne.

To co zaskakuje, to fakt, że edukacja w tych szkołach wcale nie stała na pierwszym miejscu. Zadaniem szkoły było wychować, a nie wykształcić. Od wieków pokutowało przekonanie, że rodzina nie bardzo się do tego nadaje i w związku z tym "edukację" rozpoczynały zwykle ośmioletnie dzieci, a nierzadko nawet pięcio- czy sześcioletnie. Tylko szkoła mogła sprawić by z chłopca wyrósł w przyszłości "odważny, pomocny, prawdomówny Anglik, do tego dżentelmen i chrześcijan." (str. 141) Jednym słowem superprzydatny facet przyczyniający się do sukcesu imperialnego Wielkiej Brytanii. I dopiero pod koniec XX wieku zauważono, że Wielka Brytania nie jest już kolonialnym imperium i najbardziej tępych uczniów zaczęto wykluczać ze szkół - i to tylko ze względu na rankingi. Wcześniej zainteresowania intelektualne uczniów zwykle były bez znaczenia, a niechęć do nauki była elementem kultu. Z końcem XIX wieku najważniejszym elementem systemu edukacjnego stał się sport zespołowy, głównie krykiet i rugby. Najlepsi sportowcy wyrastali na sprawnych oficerów armii, a intensywne treningi stanowiły skuteczne antidotum na wszelkie wybuchy "obsceniczności".

Niestety, szkoły z internatem przypominały więzienia. Były to odizolowane "społeczeństwa totalne" oparte o własne struktury i zasady, gdzie przeżycie wcale nie było łatwe ani oczywiste. Zimne instytucje tłumiące w dzieciach wszelkie emocje (często na zawsze) już od momentu przekroczenia ich progu, w których chłosta i pederastia były czymś normalnym. Kamienne mury latami otaczały tajemnicą miejsca cierpień setek tysięcy dzieci i dawały schronienie pedofilom, socjopatom i sadystom.

Autor, jedna z ofiar tego systemu, demaskuje skalę patologii i pokazuje jej długofalowe skutki.

Powiedzieć, że treścią książki Alexa Rentona jestem wstrząśnięta i zmieszana to za mało.

Jestem zaskoczona, zasmucona, zniesmaczona, ale przede wszystkim uświadomiona, ponieważ do tej pory zupełnie nie zdawałam sobie sprawy z realiów życia i mechanizmów edukowania dzieci w angielskich publicznych szkołach z internatem. Tradycje i "zwyczaje" praktykowane w nich od wieków,...

Autor porusza niesamowicie ważny temat, jakim są nadużycia i przemoc w brytyjskich szkołach z internatem, placówkach teoretycznie mających kształcić elity tego kraju a w rzeczywistości produkujących tysiące straumatyzowanych jednostek - przez przemoc, molestowanie, nadużycia i zaniedbania.

Choć uważam, że z takimi pozycjami powinno się zapoznać, nie zmienia to faktu, że książkę czyta się ciężko - jest zdecydowanie za długa a niektóre wątki powtarzają się, co potęguje wrażenie chaotyczności.

Autor porusza niesamowicie ważny temat, jakim są nadużycia i przemoc w brytyjskich szkołach z internatem, placówkach teoretycznie mających kształcić elity tego kraju a w rzeczywistości produkujących tysiące straumatyzowanych jednostek - przez przemoc, molestowanie, nadużycia i zaniedbania.

Choć uważam, że z takimi pozycjami powinno się zapoznać, nie zmienia to faktu, że...

Nieprawdopodobnie ważna, niesamowicie inteligentna, arcyciekawa książka.

Nieprawdopodobnie ważna, niesamowicie inteligentna, arcyciekawa książka.