„I boję się snów” Wandy Półtawskiej czytałam ze ściśniętym gardłem i szybszym biciem serca. Autorka opowiada o tym, co przeżyła w latach 1941-1945. Najpierw aresztowanie, później przesłuchania, pobyt w lubelskim więzieniu. Następnie gehenna w obozie w Ravensbrück, gdzie poddano ją eksperymentom medycznym.
Pani Półtawska w oszczędny, ale i obrazowy sposób opisała obozową rzeczywistość. Czytałam zaskoczona, przerażona tym, do czego mogą posunąć się ludzie w ekstremalnej sytuacji. Jeśli ktoś myślał, że po wyzwoleniu obozu nastał czas spokoju i bezpieczeństwa, to głęboko się pomylił. To, co przeszły byłe więźniarki w czasie powrotu do domu, wołało o pomstę do nieba.
Bardzo ciekawy jest również tekst zamieszczony na końcu książki „Historia tablicy pamiątkowej dla Ravensbrück”. Oj, napsuł mi krwi ten fragment, a właściwie wydarzenia, które opisała autorka. Głupota ludzka nie zna granic, podobnie jak bezmyślność i brak empatii.
Warto przeczytać tę książkę. Warto znać historię. Warto pamiętać.

„I boję się snów” Wandy Półtawskiej czytałam ze ściśniętym gardłem i szybszym biciem serca. Autorka opowiada o tym, co przeżyła w latach 1941-1945. Najpierw aresztowanie, później przesłuchania, pobyt w lubelskim więzieniu. Następnie gehenna w obozie w Ravensbrück, gdzie poddano ją eksperymentom medycznym.
Pani Półtawska w oszczędny, ale i obrazowy sposób opisała obozową...