Zarzekałam się, że poważnie kryminalnej Rudnickiej nie tknę, dobrze, że sobie tej obietnicy nie dotrzymałam, bo Lilith była wyjątkowym wypadkiem przy pracy.
Martwe jezioro to TA Rudnicka którą lubię, z jeszcze niewprawione pióro, jeszcze dość początkująca, ale to już ta autorka którą polubiłam.

Książka jest mroczna. Nie ma tu tego ciepełka i lekkości jak np w Nataliach. Trupów ludzkich nie ma, ale trupy w szafie siedzą stadem, licznie i wystarczy lekko tknąć drzwi żeby się posypały.
Beata nie tylko tknęła ale otworzyła te drzwi na oścież, a my czytamy o tym z zaciekawieniem.
Jedyny minus tego wszystkiego to fakt, że na rozwiązanie całego zamieszania trzeba czekać do drugiego tomu. Tu wyjaśnia się tylko część, ale część na tyle duża, że jest w stanie nas wbić lekko w siedzenie i zachęcić do czytania.

Nie jest to powieść od której nie mogłam się oderwać. Czytało się lekko i szybko, czytać się chciało, ale też nie miałam problemów by odłożyć książkę i iść spać, albo zrobić cokolwiek innego. To chyba jedyny zarzut. No może jeden z dwóch, drugi to lekko jeszcze kulejące sceny 'zabawne' za które autorkę w jej pozostałej twórczości bardzo lubię.

Bohaterowie są przyjemni, zwłaszcza Beata i Jacek, jest między nimi fajna chemia. Natomiast ci negatywni są źli do szpiku. Niestety, początkowo czarne charaktery Olgi nie miały wcale odcieni szarości ;)

Cieszę się, że po Martwe jezioro sięgnęłam nie na początku przygody z Rudnicką, bo mogłabym inaczej odebrać, teraz wiedząc że potrafi ona lepiej, na te małe niedociągnięcia patrzę z przymrużeniem oka.
Miła lektura ;)

Zarzekałam się, że poważnie kryminalnej Rudnickiej nie tknę, dobrze, że sobie tej obietnicy nie dotrzymałam, bo Lilith była wyjątkowym wypadkiem przy pracy.
Martwe jezioro to TA Rudnicka którą lubię, z jeszcze niewprawione pióro, jeszcze dość początkująca, ale to już ta autorka którą polubiłam.

Książka jest mroczna. Nie ma tu tego ciepełka i lekkości jak np w Nataliach....