Trzeba być nie lada odważnym, aby napisać o tak trudnym czasie i podzielić się nim z innymi. Szacun!

Trzeba być nie lada odważnym, aby napisać o tak trudnym czasie i podzielić się nim z innymi. Szacun!

To niesamowite, ile z tej książki wzięłam dla siebie.

Przede wszystkim dowiedziałam się, że istnieje choroba, o której dobrej pory nawet nie słyszałam.

Następnie pięknie wróciłam z tą książką do czasów swojego pobytu w szpitalu i przepracowałam to, co się wtedy u mnie wydarzyło. Ta książka wsparła mnie też w myśleniu, że nie tylko ja uważam, iż polska służba zdrowia wymaga lekkiej przemiany (szczególnie opieka szpitalna).

Ta książka też pokazała może jak wielka może być siła miłości.

Bardzo polecam.

To niesamowite, ile z tej książki wzięłam dla siebie.

Przede wszystkim dowiedziałam się, że istnieje choroba, o której dobrej pory nawet nie słyszałam.

Następnie pięknie wróciłam z tą książką do czasów swojego pobytu w szpitalu i przepracowałam to, co się wtedy u mnie wydarzyło. Ta książka wsparła mnie też w myśleniu, że nie tylko ja uważam, iż polska służba zdrowia...

Pierwsza książka Joanny Opiat-Bojarskiej, a zarazem jej autobiografia. Nie miałabym pojęcia o jej istnieniu, gdyby nie pani bibliotekarka.

Autorka opowiada historię swojej choroby na którą zapadła w wieku 30 lat, właściwie z dnia na dzień. Mowa o zespole Guillaina-Barrégo. Przykuta do szpitalnego łóżka na wiele tygodni i uwięziona we własnym ciele, niestrudzenie walczy z chorobą. Dla swojej córeczki i męża. Trudna szpitalna rzeczywistość przeplata się ze wspomnieniami z dzieciństwa i młodości pisarki. Znajdziemy tu piękne przyjaźnie, miłości i beztroskie lata. Książka warta przeczytania. Mimo smutku i dramatu, tak naprawdę niesie ze sobą wiarę, nadzieję i optymizm.

Pierwsza książka Joanny Opiat-Bojarskiej, a zarazem jej autobiografia. Nie miałabym pojęcia o jej istnieniu, gdyby nie pani bibliotekarka.

Autorka opowiada historię swojej choroby na którą zapadła w wieku 30 lat, właściwie z dnia na dzień. Mowa o zespole Guillaina-Barrégo. Przykuta do szpitalnego łóżka na wiele tygodni i uwięziona we własnym ciele, niestrudzenie walczy z...

dobra, ale jakoś tak nie udało się dokończyć...

dobra, ale jakoś tak nie udało się dokończyć...

140/2021

140/2021

Ksiażka wstrząsająca. Opowiada o chorobie oczami samej chorej. Czytając można wyczuć upór i determinacje aby wrócić do sprawności i swojego dotychczasowego życia.

Ksiażka wstrząsająca. Opowiada o chorobie oczami samej chorej. Czytając można wyczuć upór i determinacje aby wrócić do sprawności i swojego dotychczasowego życia.

Całkiem ciekawa książka, lecz bez specjalnych rewelacji. Naświetla problem ludzi, którzy zachorowali na GBS czyli Zespół Guillaina-Barrego. Jak się można zarazić? Bardzo prosto – jest to powikłanie zdarzające się po grypie lub przeziębieniu. Dość rzadko, ale jednak. Na czym polega? Najprościej mówiąc na wiotkości mięśni. W najczęstszej postaci prowadzi do tego, że na jakiś czas chory traci możliwość sterowania własnym ciałem. W skrajnych przypadkach nie jest w stanie samodzielnie oddychać. Autorka opisuje drogę przez chorobę, relacje z pracownikami szpitala oraz rehabilitantami. Do tego garść retrospekcji. Przeczytać można, szału nie ma.

Całkiem ciekawa książka, lecz bez specjalnych rewelacji. Naświetla problem ludzi, którzy zachorowali na GBS czyli Zespół Guillaina-Barrego. Jak się można zarazić? Bardzo prosto – jest to powikłanie zdarzające się po grypie lub przeziębieniu. Dość rzadko, ale jednak. Na czym polega? Najprościej mówiąc na wiotkości mięśni. W najczęstszej postaci prowadzi do tego, że na jakiś...

Jest to książka, która ukazuje nam prawdziwe odczucia i myśli osoby, która w jednej chwili straciła cały swój dotychczasowy świat. Ludzie tracą samochody, domy, pracę... ale zazwyczaj są przy tym zdrowi i mają możliwość zaryzykowania, spróbowania czegoś innego. Nasza bohaterka została jednak więźniem własnego ciała. Zdana na łaskę i niełaskę innych musiała uczyć się podstawowego funkcjonowania w życiu codziennym od nowa. Autorka świetnie ukazuje nam realia polskich szpitali i zachowania personelu. Dzięki niej można zrozumieć jak czuje się pacjent, który zmuszony jest prosić non stop o pomoc w najprostszych czynnościach.
Dobrze, że powstała ta książka. Być może dzięki niej wielu ludzi uświadomi sobie, że warto czasami zwolnić i zacząć szanować nasz największy skarb - zdrowie.

Jest to książka, która ukazuje nam prawdziwe odczucia i myśli osoby, która w jednej chwili straciła cały swój dotychczasowy świat. Ludzie tracą samochody, domy, pracę... ale zazwyczaj są przy tym zdrowi i mają możliwość zaryzykowania, spróbowania czegoś innego. Nasza bohaterka została jednak więźniem własnego ciała. Zdana na łaskę i niełaskę innych musiała uczyć się...

Autobiograficzna powieść przedstawiająca heroiczną walkę autorki z ciężką chorobą autoimmunologiczną - zespołem Guillaina-Barrégo nigdy wcześniej nie słyszałam o takiej jednostce chorobowej :!:, objawiającej się u niej błyskawiczną utratą sił fizycznych aż do całkowitego paraliżu ciała, przy zachowaniu pełnej sprawności umysłowej. Jest to dramatyczny zapis, choć niepozbawiony momentów humorystycznych, przeżyć osoby, która z dnia na dzień z osoby niezwykle czynnej stała się więźniem własnego ciała, unieruchomionym w szpitalnym łóżku na długie tygodnie, i która uporem i determinacją, przy ogromnym wsparciu rodziny i przyjaciół, pokonała chorobę, wracając do pełnej sprawności ruchowej.
Bardzo polecam.

Autobiograficzna powieść przedstawiająca heroiczną walkę autorki z ciężką chorobą autoimmunologiczną - zespołem Guillaina-Barrégo nigdy wcześniej nie słyszałam o takiej jednostce chorobowej :!:, objawiającej się u niej błyskawiczną utratą sił fizycznych aż do całkowitego paraliżu ciała, przy zachowaniu pełnej sprawności umysłowej. Jest to dramatyczny zapis, choć...

Bardzo bałam się sięgnąć po tę książkę, ponieważ bałam się, że mnie ona rozczaruje (to 11. książka pani Joanny, jaką dane mi było przeczytać i obawiałam się, że skoro jest z początków Jej kariery pisarskiej i nie traktuje o morderstwach, będzie cienko),okazało się, że zwaliła mnie z nóg. Może gdybym przez pewien czas nie była osoba nie w pełni sprawną (miałam rekonstrukcję więzadła krzyżowego przedniego i na własnej skórze przekonałam się, jak wygląda życie osoby z dysfunkcją ruchową),potraktowałabym tę książkę z przymrożeniem oka: ot Autorka machnęła fikcją, żeby narobić trochę szumu wokół swej powiastki, ale, że na własnej skórze przekonałam się, jak wygląda leczenie i rehabilitacja w Polsce, że jak pacjent się nie uprze, to na własnych nogach nie stanie,moje spostrzeżenia na temat państwowej służby zdrowia w 100 % pokrywają się z tym, co opisała tu pani Joanna. Bo oczekiwania pacjenta to jedno, NFZ-towska rzeczywistość to drugie. Wiem jak to jest prosić obcą osobę o pomoc przy załatwieniu potrzeby fizjologicznej, wiem, co się czuje, gdy w jednej chwili z osoby całkowicie sprawnej stajesz się kimś, kto bez drugiego człowieka nie da sobie rady w ubikacji, choć kontuzję kolana trudno przyrównać do opisanego przez Autorkę Zespołu. Świetna i mocna w przekazie to pozycja, choć nie powinno się jej czytać przed wyprawą do polskiego szpitala. Polecam!

Bardzo bałam się sięgnąć po tę książkę, ponieważ bałam się, że mnie ona rozczaruje (to 11. książka pani Joanny, jaką dane mi było przeczytać i obawiałam się, że skoro jest z początków Jej kariery pisarskiej i nie traktuje o morderstwach, będzie cienko),okazało się, że zwaliła mnie z nóg. Może gdybym przez pewien czas nie była osoba nie w pełni sprawną (miałam rekonstrukcję...