Jesteśmy społecznością, która kocha książki

gdyby skupić się na historii relacji Bogny i Tyrmanda całość pomieściłaby się w... może 30 stronach?
świetny warsztat językowy autora sprawił, że przeczytałam książkę chętnie od początku do końca. mimo że w większości opowiadała o Warszawie lat powojennych i Tyrmandzie samym w sobie.

gdyby skupić się na historii relacji Bogny i Tyrmanda całość pomieściłaby się w... może 30 stronach?
świetny warsztat językowy autora sprawił, że przeczytałam książkę chętnie od początku do końca. mimo że w większości opowiadała o Warszawie lat powojennych i Tyrmandzie samym w sobie.

książka kompletnie... dziwna. zagadnienie mocne i trudne, ale treść sama w sobie bardzo słaba i pogmatwana, czasem odbiegająca zupełnie od myśli przewodniej. autorka całkiem nieźle obrazuje słowem atak paniki, ale warto mieć na uwadze fakt, że każdy może przeżyć i odczuć go inaczej. początek lektury zapowiadał się obiecująco, ale im dalej tym większe rozczarowanie. nie sądzę, że książka wnosi cokolwiek w życie i proces terapii osoby z zaburzeniem lękowym / lękiem panicznym. po przeczytaniu traktuję ją z przymrużeniem oka. może autorka "nośny" temat potraktowała jako "dźwignię dla marketingu" swojego dzieła? to pytanie jest retorycznym. ;)

książka kompletnie... dziwna. zagadnienie mocne i trudne, ale treść sama w sobie bardzo słaba i pogmatwana, czasem odbiegająca zupełnie od myśli przewodniej. autorka całkiem nieźle obrazuje słowem atak paniki, ale warto mieć na uwadze fakt, że każdy może przeżyć i odczuć go inaczej. początek lektury zapowiadał się obiecująco, ale im dalej tym większe rozczarowanie. nie...

reportaż? super. ostro i szczerze o kulisach policji? świetnie. zachęcił mnie opis na okładce, standardowa procedura. wypożyczyłam zatem książkę z biblioteki. jako że jestem fanką literatury faktu, już sam wstęp mnie mocno zniechęcił, ale postanowiłam czytać dalej, z nadzieją, że będzie lepiej - jak to często bywa z początkami książek...
dalej było jeszcze gorzej. sam autor zaznacza, że jego dzieło może być grafomaństwem - no i właśnie jest. ilość wulgaryzmów kompletnie mi nie przeszkadza, ale sam koncept, rozwój książki, sposób pisania - totalnie do mnie nie przemawia. czyta się na siłę, nie wiadomo po co w ogóle książka powstała, bo totalnie niczego nie wnosi i nie obnaża. może któreś z zachowań faktycznie mają miejsce, ale w książce są kompletnie przerysowane i wypadają karykaturalnie, a nie rzeczywiście - jak to powinno mieć miejsce w literaturze faktu.
bardziej przypomina to opowieść wyssaną z palca, żeby zrobić z policjantów patałachów w oczach społeczeństwa. zmiany perspektyw opisu, jakoby z punktu widzenia zupełnie innych bohaterów, zabieg zbyteczny - każdy z nich myśli i komunikuje w ten sam sposób.
jeśli ktoś ma ochotę przeczytać reportaż o kulisach policji i dostawania się na służbę - moim zdaniem - tutaj się mocno rozczaruje.
podsumowując: do połowy i z poczuciem straty czasu. co więcej, zostaje w głowie jakiś niesmak i... żenada. o tak, tak bym nazwała "folwark komendanta" autorstwa norberta g. kościesza - ŻENADA.

reportaż? super. ostro i szczerze o kulisach policji? świetnie. zachęcił mnie opis na okładce, standardowa procedura. wypożyczyłam zatem książkę z biblioteki. jako że jestem fanką literatury faktu, już sam wstęp mnie mocno zniechęcił, ale postanowiłam czytać dalej, z nadzieją, że będzie lepiej - jak to często bywa z początkami książek...
dalej było jeszcze gorzej. sam...