Calvino trochę rozprawia się z etosem rycerskim i tymi wszystkimi chansons de geste. A trochę z tego żartuje. Ubiera ten etos w białą zbroję, sadza na konia i każe walczyć z saracenami. Obdarza rycerza dość przykrym charakterem, ale nie fizycznym ciałem; brak ciała w niczym nie przeszkadza rycerzowi nieistniejącemu. W żadnej sytuacji, serio. Już bardziej ten charakter.

Ale mamy parę innych postaci, bardziej sympatycznych, które też jeżdżą po świecie i jak na mikre rozmiary książki przeżywają całkiem sporo przygód. Takich typowo rycerskich, ale jednak z przymrużeniem oka.

Pięknie napisane, świetnie przetłumaczone. Bardzo mi się podobają pierwsze zdania książki. "Na tle czerwonych murów Paryża stanęło w szyku wojsko Francji. Karol Wielki miał dokonać przeglądu swoich paladynów."

Wczesna twórczość Calvino, zanim jeszcze zaczął eksperymentować, można czytać bez bólu ;)

Calvino trochę rozprawia się z etosem rycerskim i tymi wszystkimi chansons de geste. A trochę z tego żartuje. Ubiera ten etos w białą zbroję, sadza na konia i każe walczyć z saracenami. Obdarza rycerza dość przykrym charakterem, ale nie fizycznym ciałem; brak ciała w niczym nie przeszkadza rycerzowi nieistniejącemu. W żadnej sytuacji, serio. Już bardziej ten charakter....

Alegoria,powiastka,przypowieść, symbolika, liczne nawiązania do średniowiecznych ( i nie tylko) idei oraz literackich nośników kulturowych. A do tego specyficzny, ironiczny i kpiarski humor. Ale nie chodzi tu tylko o zabawę skojarzeniami i wyobraźnią. Od początku czuje się, że każdy koncept, postać i wydarzenie mają swoją wagę i wieloznaczną treść, którą należy samemu odkrywać. Udało się tez Calvino nie przegadać tematu nadmiarem przygód i zakończyć naprawdę interesująco.

Alegoria,powiastka,przypowieść, symbolika, liczne nawiązania do średniowiecznych ( i nie tylko) idei oraz literackich nośników kulturowych. A do tego specyficzny, ironiczny i kpiarski humor. Ale nie chodzi tu tylko o zabawę skojarzeniami i wyobraźnią. Od początku czuje się, że każdy koncept, postać i wydarzenie mają swoją wagę i wieloznaczną treść, którą należy samemu...

Język wyśmienity, czyta się jakby się piło coś smacznego. Całą książeczkę można więc łyknąć gładko w jeden wieczór z poczuciem przyjemności z czytania.

Natomiast na warstwie treści zależy już co kto lubi. U mnie książka ta podrażniła chęć dotarcia do czegoś bardziej prawdziwego. Widzieliście „Robin Hood - faceci w rajtuzach”? Ja oglądałem po raz pierwszy jeszcze będąc dzieckiem i choć bawiłem się dobrze, to to nie było to co prawdziwa opowieść o Robin Hoodzie, którą potem czytałem z wypiekami na twarzy.
Dekonstrukcja to przydatna rzecz i czasem się przydaje. Spojrzenie na sprawy z nowej perspektywy daje możliwość weryfikacji prawdziwości czy wartości rzeczy. Ale co za dużo to niezdrowo.

Język wyśmienity, czyta się jakby się piło coś smacznego. Całą książeczkę można więc łyknąć gładko w jeden wieczór z poczuciem przyjemności z czytania.

Natomiast na warstwie treści zależy już co kto lubi. U mnie książka ta podrażniła chęć dotarcia do czegoś bardziej prawdziwego. Widzieliście „Robin Hood - faceci w rajtuzach”? Ja oglądałem po raz pierwszy jeszcze będąc...

„...Agilulf zdawał się wahać przez krotką chwilę, po czym zdecydowanym, choć powolnym ruchem uniósł przyłbicę. Hełm był pusty. Wewnątrz białej zbroi z tęczowym pióropuszem nie było nikogo.
- No, no, a to dziwy – rzekł Karol Wielki – I jakże to potraficie służyć, skoro was nie ma?
- Siłą woli - odparł Agilulf - i wiarą w naszą świętą sprawę!....”

A wiara unosi przecież góry – zdaje się ironizować Autor w kolejnej przepysznej przypowieści, której zbyt serio chyba nie ma potrzeby traktować.

Chociaż z drugiej strony - jeżeli ktoś mocno istniejący się już bardzo uprze, może ją odbierać jako postmodernistyczną polemikę z odwiecznym pytaniem Filozofa: ”Dlaczego istnieje raczej coś niż nic?”…

„...Agilulf zdawał się wahać przez krotką chwilę, po czym zdecydowanym, choć powolnym ruchem uniósł przyłbicę. Hełm był pusty. Wewnątrz białej zbroi z tęczowym pióropuszem nie było nikogo.
- No, no, a to dziwy – rzekł Karol Wielki – I jakże to potraficie służyć, skoro was nie ma?
- Siłą woli - odparł Agilulf - i wiarą w naszą świętą sprawę!....”

A wiara unosi przecież...

pierwsze spotkanie z Calvino, trzeba się przyjrzeć

pierwsze spotkanie z Calvino, trzeba się przyjrzeć

Domknięcie przepięknego cyklu. Szkoda, że to koniec!

Domknięcie przepięknego cyklu. Szkoda, że to koniec!

Ostatnia część trylogii ma najbardziej satyryczny charakter. To zestawienie dwóch, zupełnie odmiennych bohaterów: Agilulf, który nie istnieje i Gurdulu, który istnieje bardzo, ale o tym nie wie. Za prześmiewczą fabułą kryje się jednak cała kwintesencja powieści - istnieć można tylko będąc niedoskonałym.

Bajeczna, rycerska powieść o charakterze legendy.
Wartościowa książka godna polecenia każdemu.

Ostatnia część trylogii ma najbardziej satyryczny charakter. To zestawienie dwóch, zupełnie odmiennych bohaterów: Agilulf, który nie istnieje i Gurdulu, który istnieje bardzo, ale o tym nie wie. Za prześmiewczą fabułą kryje się jednak cała kwintesencja powieści - istnieć można tylko będąc niedoskonałym.

Bajeczna, rycerska powieść o charakterze legendy.
Wartościowa książka...

Europejski średniowieczny etos rycerski i mnisi okiem Italo Calvino? To musiało się udać. Recenzenci piszą o tej powieści: "pastisz", "obrazoburcze" - nie, po prostu w stylu tego autora. Najlżejsza w czytaniu książka cyklu, ale jak i pozostałe pełna "międzywierszy" i filozoficznego ujęcia człowieczeństwa.

Powinna zostać wpisana w kanon lektur szkoły średniej klas pierwszych jako uzupełnienie choćby "Pieśni o Rolandzie" i pokazanie młodzieży, że można pisać o średniowiecznej tematyce w sposób ciekawy i wywołujący uśmiech na twarzy czytającego.

Europejski średniowieczny etos rycerski i mnisi okiem Italo Calvino? To musiało się udać. Recenzenci piszą o tej powieści: "pastisz", "obrazoburcze" - nie, po prostu w stylu tego autora. Najlżejsza w czytaniu książka cyklu, ale jak i pozostałe pełna "międzywierszy" i filozoficznego ujęcia człowieczeństwa.

Powinna zostać wpisana w kanon lektur szkoły średniej klas...

Jako miłośniczce metafikcji i niezrównanego "Orlanda szalonego" oczywiście musiało mi się spodobać. Świetna, lekka lektura, pełna absurdalnego humoru, i do tego przesłanie o tym, co właściwie znaczy istnieć jako człowiek - gdzieś między skostniałym światem frazesu i biurokracji, spojrzeniem innych ludzi i zupełnym roztopieniem się "ja" we wszechświecie.

Jako miłośniczce metafikcji i niezrównanego "Orlanda szalonego" oczywiście musiało mi się spodobać. Świetna, lekka lektura, pełna absurdalnego humoru, i do tego przesłanie o tym, co właściwie znaczy istnieć jako człowiek - gdzieś między skostniałym światem frazesu i biurokracji, spojrzeniem innych ludzi i zupełnym roztopieniem się "ja" we wszechświecie.

Ciekawa propozycja pastiszu średniowiecznego eposu karolińskiego.

Ciekawa propozycja pastiszu średniowiecznego eposu karolińskiego.