Tak słabej książki/ek (w końcu to 3 tomy) dawno już nie czytałem. Chyba od czasu Władcy Wilków. Świat wykreowany przez autora może i ma potencjał ale jest tak beznadziejnie marnotrawiony, że aż strach.

Po pierwsze - nazewnictwo. Do szewskiej paski doprowadzały mnie nazwy miejscowości i niektórych postaci. Jak można nazwać jakiegoś bohatera "skrzynka"? "świeca"? "pies zabójca ropuch"? Pal licho gdyby to był jedyny mankament. Zniósłbym to dzielnie, ale nie.

Po drugie - charaktery. Nie wiem, czy brakuje mi umiejętności w czytaniu ze zrozumieniem? Może coś przegapiłem? Nie wiem, bo Konował, Pani, Kulawiec, Duszołap, Kruk, Pupilka, Elmo no wszyscy wystrugani na jedno kopyto. Gdyby którykolwiek z nich został kronikarzem pewnie prowadziłby je tak samo dennie i opisywał takie same emocje.

No i właśnie! Emocje konowała to chyba jeden z najbardziej irytujących motywów. Czytając "Czarną kompanię" miałem wrażenie, że konował wystraszyłby się nawet własnego cienia. Dosłownie wszystko wywoływało u niego uczucie strachu. Jego komentarze o kompanach w stylu "do diabła z nimi", "niech ich licho" pasowały do sytuacji jak siodło na świni.

Nużący i zupełnie nieciekawy był dla mnie wątek... miłosny (ha ha) z Panią. Nie wiem co Konowałowi kazało myśleć o niej najpierw jak o półboskiej istocie pięknej i wspaniałej, potem jak o demonie, a potem już na zmianę jak właściwie pasowało autorowi.

Utarczki Goblina i Jednookiego. Serio? To wszystko an co było ich stać? Jeden przerysowuje iluzje drugiego i się nawzajem o to wściekają? I to budzi takie zainteresowanie i wesołość w kompanii? To nie czarna kompania tylko nudna kompania niespełnionych kabareciarzy w takim razie.

Potyczki, bitwy i inne starcia. Nie wiem ale absolutnie brakowało mi sensu w większości starć, a bitwa pod Urokiem to już w ogóle masakra jakaś. Totalny chaos i niezrozumienie. Autor pewnie kiedy to opisywał stwierdzał "10 tyś. tu, 10 tyś tam". W końcu stwierdził, że idealną liczbą ofiar będzie ćwierć miliona po stronie samych buntowników. ĆWIERĆ MILIONA! To była bitwa na miarę I wojny światowej. Ewidentny brak wiedzy i wyobraźni ze strony autora.

Końcowa potyczka z Dominatorem to już w ogóle jakiś śmiech na sali. Próba budowania napięcia przez "zbliżające się koryto rzeki" do kurnahnu dominatora było tak śmiesznym i żałosnym pomyślem. Albo to przesiadywanie Pani w jaskini pod nosem Pupilki Potem rokowania na PIKNIKU! AGHR!

Dosyć wystarczy. W całej tej 900-stronicowej pozycji interesujące wydały mi się jedynie historie Bomanza i Marona zalewacza. W miarę ciekawie zostały napisane, a tak... dramat i rozpacz.

NIE POLECAM!

Tak słabej książki/ek (w końcu to 3 tomy) dawno już nie czytałem. Chyba od czasu Władcy Wilków. Świat wykreowany przez autora może i ma potencjał ale jest tak beznadziejnie marnotrawiony, że aż strach.

Po pierwsze - nazewnictwo. Do szewskiej paski doprowadzały mnie nazwy miejscowości i niektórych postaci. Jak można nazwać jakiegoś bohatera "skrzynka"? "świeca"? "pies...