Kroniki Czarnej Kompanii

Nudne okrutnie - jakbym czytał książkę telefoniczną. Jeden moment pod koniec może trochę ciekawszy i tyle. Dawno już losy bohaterów, kampanii i terytoriów nie były mi tak doskonale obojętne jak tutaj. Spodziewałem się ataku militariów we wszelkiej postaci a o dziwo go nie dostałem, właściwie nawet nie wiem, jaką bronią walczą żołnierze czarnej kompanii.

Swoją drogą, ciekawym eksperymentem jest lektura książki napisanej w całości krótkimi zdaniami pojedynczymi - dopiero wtedy widać, jak męcząca jest taka technika dla czytelnika - nie wiem, czy to dodano w tłumaczeniu, czy już oryginał miał tę cechę.

Nudne okrutnie - jakbym czytał książkę telefoniczną. Jeden moment pod koniec może trochę ciekawszy i tyle. Dawno już losy bohaterów, kampanii i terytoriów nie były mi tak doskonale obojętne jak tutaj. Spodziewałem się ataku militariów we wszelkiej postaci a o dziwo go nie dostałem, właściwie nawet nie wiem, jaką bronią walczą żołnierze czarnej kompanii.

Swoją drogą,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Długo, oj bardzo długo się zbierałem w sobie, żeby przeczytać owiane wręcz mitem "Kroniki Czarnej Kompanii" Glen'a Cook'a. Kiedy jednak się do nich dorwałem, nic nie było w stanie mnie od tej pozycji odciągnąć. Nie będę się rozwodził nad fabułą, żeby uniknąć potencjalnych spoilerów.

Książka wręcz dosłownie wciąga nas w treść opowieści. Historia jest bardzo dobrze poprowadzona. Narracja pierwszo osobowa tylko i wyłącznie potęguje ten efekt. Sposób nadawania imion (w zasadnie pseudonimów) bohaterom świetnie oddaje ich indywidualne cechy. Ich prostota natomiast ułatwia "ogarnięcie" świata.

Czy książka ma jakieś negatywy? W pewnym sensie. Osobiście czytałem ją niesamowicie długo. Dlaczego? Ponieważ czuć klimat "starego" fantasy. "Czarna Kompania" została wydana w 1984 roku. W Polsce książkę wydano w 1997. Czytając ją w 2021 roku, czuć przeskok językowy. Trudno to jednak uznać za jakąś ujmę, która ma wpływ na ocenę (to jest trochę tak, jakby czepiać się "Illiady", że zawiera zwroty dzisiaj archaiczne).

Podsumowują, książkę oceniam baaardzo na plus. Natychmiastowo sięgam po kolejne tomy. Polecam.

Długo, oj bardzo długo się zbierałem w sobie, żeby przeczytać owiane wręcz mitem "Kroniki Czarnej Kompanii" Glen'a Cook'a. Kiedy jednak się do nich dorwałem, nic nie było w stanie mnie od tej pozycji odciągnąć. Nie będę się rozwodził nad fabułą, żeby uniknąć potencjalnych spoilerów.

Książka wręcz dosłownie wciąga nas w treść opowieści. Historia jest bardzo dobrze...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W lutym, krótko po przeczytaniu kolejnych dwóch książek autorstwa Brandona Sandersona, poczułam się trochę winna. Uważam się za fankę literatury fantastycznej, a nadal niewiele znam lektur spośród kanonu i tak zwanych „klasyków gatunku”. Od razu zatem stwierdziłam, że kolejną książką będzie coś, o czym słyszę już od wielu lat, taki tytuł, który pojawia się w sporej ilości rankingów, który polecają także współcześni autorzy fantastyki. Na mojej półce były akurat Kroniki Czarnej Kompanii Glena Cooka i to od tej powieści postanowiłam rozpocząć.

W mojej wersji, wznowionej przez wydawnictwo Rebis, znajdują się pierwsze trzy części: Czarna Kompania, Cień w ukryciu i Biała Róża. Wszystkie trzy zamknięte w niemal tysiącstronicowym egzemplarzu i może był to dobry wybór, ponieważ gdyby nie połączono tych książek w jedno wydanie to nie wiem czy po Czarnej Kompanii w ogóle sięgnęłabym po Cień w ukryciu. Krótko mówiąc, pierwsza część nie była zbyt przyjemną rozrywką – mnogość bohaterów, a zarazem rozwleczona akcja potrafiły mocno odstraszyć. Historia z perspektywy współczesnego widza także nie należy do ekscytujących. Obserwujemy losy grupy najemników, którzy brutalnie i bezwzględnie wykonują swoje zadania. Znajdzie się także miejsce dla standardowego wątku mrocznej przepowiedni, której jedni chcą uniknąć, a drudzy czekają tylko na jej spełnienie. Na szczęście im dłużej się czyta, tym bardziej ten świat potrafi do siebie przekonać. Kolejne części były już o wiele bardziej angażujące, czytelnik zaczyna przyzwyczajać się do bohaterów, fabuła staje się bardziej magiczna, a wybory postaci należą do trudniejszych i potrafią zaskoczyć – nie ma tu miejsca na jednoznaczne, czarno-białe podziały.

Podsumowując, cieszę się, że udało mi się te trzy tomy przeczytać, Konował był przyjemnym towarzyszem przygód, a jako fanka gatunku dowiedziałam się skąd wielu autorów czerpało inspirację. Jednak nie mogę powiedzieć, żeby mnie Kroniki Czarnej Kompanii porwały i nie jestem również zainteresowana dalszymi perypetiami bohaterów. W związku z czym, na poznanych wydarzeniach z życia najemników poprzestanę i za dalsze części podziękuję.
http://www.micha-kultury.pl/2021/05/klasyki-roznych-gatunkow-czyli.html

W lutym, krótko po przeczytaniu kolejnych dwóch książek autorstwa Brandona Sandersona, poczułam się trochę winna. Uważam się za fankę literatury fantastycznej, a nadal niewiele znam lektur spośród kanonu i tak zwanych „klasyków gatunku”. Od razu zatem stwierdziłam, że kolejną książką będzie coś, o czym słyszę już od wielu lat, taki tytuł, który pojawia się w sporej ilości...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kroniki Czarnej Kompanii to pierwszy tom zbiorczego wydania cyklu Czarna Kompania Glena Cooka. W środku znajdziemy trzy powieści: Czarna Kompania, Cień w ukryciu i Biała Róża. Zabierają się do lektury warto mieć na uwadze, że pierwsza z nich nie należy do najłatwiejszych w lekturze. Według mnie autor chciał opowiedzieć zbyt wiele historii ze swojego świata i pokazać jak najwięcej szczegółów. Natomiast kolejne dwie powieści są już zdecydowanie lepiej napisane, więc warto dać szansę temu cyklowi, jeżeli nie do końca zachwyciła nas Czarna Kompania.

We wszystkich trzech powieściach przez większość czasu narratorem jest Konował, lekarz Czarnej Kompanii. Dzięki niemu poznajemy losy Czarnej Kompanii, ale również dowiadujemy się, co myśli na temat aktualnych wydarzeń, jakie ma przemyślenia i jakie targają nim uczucia. W związku z tym poznajemy go najlepiej ze wszystkich bohaterów, choć pozostali nie są najgorzej wykreowani i z czasem dowiadujemy się na ich temat coraz więcej. Konował jest również kronikarzem, który spisuje bieżące dzieje Czarnej Kompanii i opiekuje się kronikami. Nie jest to bowiem zwykła banda najemników do wynajęcia, lecz oddział z kilkusetletnią tradycją.

Cykl Czarna Kompania, to dark fantasy, w którym na pierwszy rzut oka można łatwo odróżnić dobro od zła, ale obie strony konfliktu, czyli Pani, żona Dominatora i buntownicy, dopuszczają się takich samych niegodziwości. Skala tego konfliktu jest ogromna, w bitwach biorą udział tysiące żołnierzy, a wojna rozgrywa się na ogromnym obszarze. Glen Cook pokazuje te wszystkie wydarzenia i potyczki z punktu widzenia szeregowego żołnierza, dzięki czemu możemy spojrzeć na wszystko zupełnie inaczej. Obecnie nie jest to już niczym niezwykłym, ale warto mieć na uwadze, że Czarna Kompania została wydana po raz pierwszy w 1984 roku, a więc ponad 30 lat temu.

Kroniki Czarnej Kompanii to ciekawe dark fantasy o grupie najemników, których losy śledzimy z punktu widzenia szeregowego żołnierza. Książka czytana po wielu latach wciąż potrafi zrobić dobre wrażenie i już się nie mogę doczekać aż sięgnę po kolejne tomy. Polecam!

https://hrosskar.blogspot.com/2021/04/kroniki-czarnej-kompanii-glen-cook.html

Kroniki Czarnej Kompanii to pierwszy tom zbiorczego wydania cyklu Czarna Kompania Glena Cooka. W środku znajdziemy trzy powieści: Czarna Kompania, Cień w ukryciu i Biała Róża. Zabierają się do lektury warto mieć na uwadze, że pierwsza z nich nie należy do najłatwiejszych w lekturze. Według mnie autor chciał opowiedzieć zbyt wiele historii ze swojego świata i pokazać jak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Podobała mi się narracja, ale akcja ciągle przeskakiwała na inną - miałam wrażenie, że czytam streszczenia krótkich opowiadań. Dodatkowo język dość specyficzny, przez co często nie mogłam odnaleźć się w sytuacji.

Podobała mi się narracja, ale akcja ciągle przeskakiwała na inną - miałam wrażenie, że czytam streszczenia krótkich opowiadań. Dodatkowo język dość specyficzny, przez co często nie mogłam odnaleźć się w sytuacji.

Pokaż mimo to

Nieprawdopodobna grafomania. Płascy bohaterowie i fabuła która sprowadza się do walki z kimś złym. Kiedy bohaterowie go pokonają pojawia się kolejne "zło"(to już w kolejnych tomach). Ale drugie "zło" okazuje się dziecinna igraszka kiedy na horyzoncie pojawia się trzecie "zło". Dodatkowo trochę głupot w rodzaju latających wielorybów.

Nieprawdopodobna grafomania. Płascy bohaterowie i fabuła która sprowadza się do walki z kimś złym. Kiedy bohaterowie go pokonają pojawia się kolejne "zło"(to już w kolejnych tomach). Ale drugie "zło" okazuje się dziecinna igraszka kiedy na horyzoncie pojawia się trzecie "zło". Dodatkowo trochę głupot w rodzaju latających wielorybów.

Pokaż mimo to

O mamuniu, ale trudno jest mi ocenić tę książkę. Gdybym kupiła tylko pierwszą część, ocena nie przeskoczyłaby 3. Wynudziłam się strasznie. Podobało mi się poczucie humoru Konowała, zaintrygował mnie Kruk, ale tak poza tym fabuła ciągnęła się jak flaki z olejem. Drugą część zaczęłam dlatego, że ją miałam w tym omnibusie, a żeby nie skończyć książki muszę jej naprawdę nienawidzieć. Ku mojemu ogromnemu zdumieniu, ta część bardzo mnie wciągnęła. A potem przyszła trzecia, której pierwsza połowa była nudna, ale jak już akcja nabrała tempa, to nie mogłam jej odłożyć, dopóki nie dotarłam do końca. Jak ocenić taką serię? Nie jestem jeszcze pewna, czy będę kontynuować przygodę z Czarną Kompanią, ale nie żałuję, że wpadła w moje ręce.

O mamuniu, ale trudno jest mi ocenić tę książkę. Gdybym kupiła tylko pierwszą część, ocena nie przeskoczyłaby 3. Wynudziłam się strasznie. Podobało mi się poczucie humoru Konowała, zaintrygował mnie Kruk, ale tak poza tym fabuła ciągnęła się jak flaki z olejem. Drugą część zaczęłam dlatego, że ją miałam w tym omnibusie, a żeby nie skończyć książki muszę jej naprawdę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo dobra opowieść! Dziewięć grubych ksiąg, jednak autor sprawił, że chciało się czytać do końca. Czarna Kompania, w sile od kilku do kilkuset, daje radę!

Bardzo dobra opowieść! Dziewięć grubych ksiąg, jednak autor sprawił, że chciało się czytać do końca. Czarna Kompania, w sile od kilku do kilkuset, daje radę!

Pokaż mimo to

Oto Czarna Kompania. Żadni tam bohaterowie, zwyczajna banda prymitywnych najemników. Honorowa? A gdzie tam, liczy się przede wszystkim wysoki żołd. Dobra? W żadnej mierze, jest po prostu ludzka, a wojsko często rządzi się swoimi prawami... Nie byłoby jednak historii kompanii gdyby nie cyniczny do bólu kronikarz Konował. To z jego perspektywy poznajemy wszystkie wydarzenia. Czy jednak przedstawia kompanię w sposób obiektywny? Cóż, sam przyznaje, że zarzucają mu wybielanie swoich towarzyszy...

Dlatego Kroniki pozostawiają spore pole dla wyobraźni i domysłów czytelnika. Sprzyja temu również czystko kronikarski styl, dzięki któremu autor rzeczywiście zachował autentyczność pisaniny wyjętej niczym z pamiętnika po delikatnym opracowaniu. Nic nie jest podane na tacy przez wszechwiedzącego narratora, stajemy przed faktem dokonanym w środku wiru zdarzeń. Mało tego, sama kompania jest uwikłana w wydarzenia, których nie rozumie bądź którym nie jest w stanie się przeciwstawić. To przecież tylko zwykli żołdacy. No, może nie tacy zwykli bowiem legenda o ich bojowych umiejętnościach sprawia, że niejeden pragnie wykorzystać najemników do swoich własnych celów.

W konsekwencji świat przedstawiony nie jest precyzyjnie zarysowany, stanowi dla nas bardziej dalekie tło dla rozgrywającej się fabuły. Wielcy czarownicy walczą ze sobą, ale co na to może poradzić banda zatrudnionych żołnierzy? Do tego z czasem pojawiają się wątpliwości, czy na pewno stoją po "właściwej" stronie... Dla innych może to stanowić spory minus, jako że kronikarskość w połączeniu z mało precyzyjnym opisem świata rzeczywiście powoduje początkowo dość spory chaos. Cooka należy zacząć czytać bardzo powoli i ostrożnie inaczej możemy się od niego odbić. Ale gwarantuję każdemu, że gra jest warta świeczki!

Mówię to szczególnie po tym jak udało mi się przeczytać "Kroniki..." już dwukrotnie. Zdumiałem się jak za drugim razem łatwo było mi wejść w klimat lektury, a ponadto da się zauważyć sporo smaczków i niuansów, które gdzieś wcześniej uciekły, a niejednokrotnie stanowią istotne komentarze metafizyczne, czy elementy ważne dla późniejszej fabuły. Cała konstrukcja fabularna jest bardzo przemyślana i w ciągu lektury widać precyzyjny zamysł autora.

Sama Kompania przedstawiana jest z bardzo wielu różnych perspektyw. W walce, w podróży, czy nawet podczas żołnierskiej nudy w karczmie przy grze w karty. Przy czym nie oznacza to, że mamy tutaj do czynienia z przestojami i smętami. Specyfika kronikarska sprzyja temu, że akcja oraz dialogi po prostu płyną i po zaznajomieniu się ze stylem Cooka łatwo wsiąknąć na długie godziny wertując kartkę za kartką.

Dodatkowo tomy drugi, a następnie trzeci w omawianym zbiorze wzbogacone są o inne perspektywy narracyjne. Części dowiadujemy się od Konowała, część natomiast przekazuje nam wszechwiedzący narrator, w innym miejscu wracamy do przeszłości, by lepiej zrozumieć współczesne wątki... Ma to zarówno swoją zaletę oraz wadę. Zaletą jest fakt, że autor próbuje nowych rozwiązań, które odświeżają nieco konwencje i perspektywę spojrzenia na całą historię. Największa jednak wada "Kronik..." to techniczny i narracyjny chaos. Owszem, da się do niego w stu procentach przyzwyczaić (szczególnie czytając za drugim razem) niemniej niejednokrotnie można się w treści pogubić. Jako że często jedno lub dwa zdania - wobec szybko płynącej akcji - wydają się niezmiernie istotne dla całości, jest to tym bardziej trudna rzecz.

Militarna fantasy nie doczekała się wielu podobnych, a co dopiero lepszych książek. Kroniki Czarnej Kompanii to prawdziwa klasyka w klasyce, jako że dziś nadal pozostaje niezmiernie oryginalna oraz poczytna. Stawiam jedną gwiazdkę mniej właśnie za narracyjny bałagan w kilku miejscach, ale wobec całości jest to niewiele znaczący element.

Oto Czarna Kompania. Żadni tam bohaterowie, zwyczajna banda prymitywnych najemników. Honorowa? A gdzie tam, liczy się przede wszystkim wysoki żołd. Dobra? W żadnej mierze, jest po prostu ludzka, a wojsko często rządzi się swoimi prawami... Nie byłoby jednak historii kompanii gdyby nie cyniczny do bólu kronikarz Konował. To z jego perspektywy poznajemy wszystkie wydarzenia....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dziury logiczne i fabularne skoki w bok zostają zrekompensowane przez bardzo dobre sceny batalistyczne, okazjonalny rozmach w kreowaniu scenerii oraz żołnierska, a przy tym całkiem uniwersalnie humanistyczna refleksja.

Dziury logiczne i fabularne skoki w bok zostają zrekompensowane przez bardzo dobre sceny batalistyczne, okazjonalny rozmach w kreowaniu scenerii oraz żołnierska, a przy tym całkiem uniwersalnie humanistyczna refleksja.

Pokaż mimo to