Fajny pomysł na literaturę zrealizowany w wyjątkowo chaotyczny i męczący sposób. Rozumiem, że niby styl kronikarski, ale litości - często trudno w ogóle zrozumieć co się dzieje i po co. Krótkie opisy wrażeń z poszczególnych części poniżej:
"Czarna kompania" - droga przez mękę. nie wiadomo kto jest kim, po co ruszają gdziekolwiek, całość jest tak chaotyczna, że myślałem, że nie podołam. Najgorzej wspominam właśnie pierwszą część.
"Cień w ukryciu" - tu już lepiej, mniej bohaterów, jakaś intryga - fajnie poprowadzona ale na dłuższą metę była kompletnie bez sensu. Dwie narracje, fajnie opisana przemiana zalewacza. pomimo braku większego sensu niektórych zdarzeń czytało się przyjemnie.
"Biała róża" - działania dalej nie mają większego sensu, zwrot akcji z Gawronem był co najmniej oczywisty. Po raz kolejny chaotyczność w opisie zdarzeń. Może gdyby całość została opisana w odpowiedni sposób wszystko to co Czarna Kompania robiła nabrałoby większego sensu?

Ogólnie to książkę oceniłem jako dobrą, gdyż sam pomysł świata fantasy gdzie są źli i jeszcze gorsi, a pomiędzy nimi jest zgraja najemników wykonujących po prostu swoją robotę jest naprawdę fajny.
Plus do tego świetnie narysowane postacie - przeczytałem to tomiszcze głównie dla nich. Nie wiem czy chaotyczność narracji polega na tym, że taki był zamysł (wszak to kroniki), czy to że pan Cook po prostu nie do końca potrafił sobie poradzić ze swoim konceptem.
Przekład również nie należy do najlepszych. O ile rozumiem tłumaczenie ksywek bohaterów, tak tłumaczenia imion osób trzecich ("Łukasz"? litości) nie rozumiem już. Tak samo jak błędów interpunkcyjnych (w zwrocie "mimo że" nie stawia się przecinka, proszę państwa) i traktowania czasami czytelnika jak durnia (jeden jedyny przypis o nekromancji - każda osoba, która kiedykolwiek miała do czynienia z jakimkolwiek fantasy wie co to znaczy, a wątpię, żeby ktoś kto nie lubi fantastyki chciał tę powieść przeczytać).

Zastanawia mnie fakt, że do dzisiaj jakoś aż tylu książek w podobnej stylistyce nie ma - większość fantasy polega na wyprawie kilku dobrych bohaterów, z czego jeden jest niezdarą ale ma wielke serce, jeden jest ogromnym wojownikiem na dwa metry, do tego obowiązkowo krucha kobieta, której włosy powiewają na wietrze... Szkoda, że nie ma więcej takich powieści w stylu Czarnej Kompanii, tylko lepiej napisanych.

Fajny pomysł na literaturę zrealizowany w wyjątkowo chaotyczny i męczący sposób. Rozumiem, że niby styl kronikarski, ale litości - często trudno w ogóle zrozumieć co się dzieje i po co. Krótkie opisy wrażeń z poszczególnych części poniżej:
"Czarna kompania" - droga przez mękę. nie wiadomo kto jest kim, po co ruszają gdziekolwiek, całość jest tak chaotyczna, że myślałem, że...