"Mesjasz Diuny" Franka Herberta to kontynuacja sagi sci-fi, która wciąga czytelnika w świat pełen intryg, politycznych machinacji i filozoficznych refleksji. Książka kontynuuje historię rodu Atrydów pod rządami Paula, który swoją władzę pełni zarówno jako władca świecki ale i religijny. Mimo swoich zalet historia może rozczarować niektórych czytelników w porównaniu z pierwszą częścią, mnie rozczarowała bardzo. Mimo, iż książka zawiera kontynuację fabuły, to brak tu dynamiki i intensywności, które wyróżniały "Diunę". Akcja często wydaje się rozwleczona, a tempo narracji spowolnione. Dodatkowo, myślę, że można zagubić się w gąszczu filozoficznych rozważań i politycznych intryg, które często są bardziej skomplikowane niż poprzednio. Mimo zdecydowanie mniejszej objętości, historia ta bardziej męczy niż ciekawi, nie wiadomo, do czego dążą główni bohaterowie. Tak jak przy czytaniu pierwszego tomu można było czuć w zębach piasek pustyni Arrakis, a każda kolejna strona zaskakiwała rozwojem wypadków, tak tutaj jednowymiarowość i płaskość zanudza i rozczarowuje. Liczę, że kolejne części nadrobią to wrażenie, natomiast na razie nie tęskno mi do powrotu na Diunę.

"Mesjasz Diuny" Franka Herberta to kontynuacja sagi sci-fi, która wciąga czytelnika w świat pełen intryg, politycznych machinacji i filozoficznych refleksji. Książka kontynuuje historię rodu Atrydów pod rządami Paula, który swoją władzę pełni zarówno jako władca świecki ale i religijny. Mimo swoich zalet historia może rozczarować niektórych czytelników w porównaniu z...

Nie tak dobra jak pierwsza część "Diuna" lecz nadal bardzo dobrze się czyta i do końca trzyma w napieciu. Cały motyw z gholą naprawdę bardzo dobrze przemyślany i zaskakujacy. Można odnieść wrażenie, że to właśnie ghola gra pierwsze skrzypce w tej części. Zakończenie trochę smutne no ale nic nie może trwać wiecznie...

Nie tak dobra jak pierwsza część "Diuna" lecz nadal bardzo dobrze się czyta i do końca trzyma w napieciu. Cały motyw z gholą naprawdę bardzo dobrze przemyślany i zaskakujacy. Można odnieść wrażenie, że to właśnie ghola gra pierwsze skrzypce w tej części. Zakończenie trochę smutne no ale nic nie może trwać wiecznie...

Kolejna książka Franka Herberta odhaczona na mojej liście. Cóż mogę powiedzieć - nie zawiodłam się. Książka napisana dość trudnym językiem, ale te wszystkie autorskie nazwy - o mamo, jakie to było dobre. Akcja wartka (co jest dla mnie plusem, gdy poprzednia pozycja była dwa razy dłuższa). Polecam

Kolejna książka Franka Herberta odhaczona na mojej liście. Cóż mogę powiedzieć - nie zawiodłam się. Książka napisana dość trudnym językiem, ale te wszystkie autorskie nazwy - o mamo, jakie to było dobre. Akcja wartka (co jest dla mnie plusem, gdy poprzednia pozycja była dwa razy dłuższa). Polecam

Mocne 7/10 :)

Mocne 7/10 :)

Widzę w komentarzach, że narzeka się na utopienie fabuły w przemyśleniach filozoficznych.
Cóż, wszystkich się nie zadowoli. Dla mnie jedyną w miarę interesującą warstwą było śledzenie tych pojawiających się wątków filozoficznych, dopóki wypowiadał je narrator. Niemal za każdym razem, gdy bohaterowie postanawiali otworzyć usta, by się do kogoś odezwać, byłem szczerze zawiedziony tym co i na jakim poziomie mają do powiedzenia.

Mam dość herbertowkiej nieuniknionej predestynacji splątanej z nihilistyczną wizją świata rządzonego przez ludzi podłych, niemoralnych, dążących jedynie do zysku i manipulujących wszystkimi wokoło w imię tych swoich celów. Chyba nie będę brnął dalej. Albo zrobię sobie przerwę.

Widzę w komentarzach, że narzeka się na utopienie fabuły w przemyśleniach filozoficznych.
Cóż, wszystkich się nie zadowoli. Dla mnie jedyną w miarę interesującą warstwą było śledzenie tych pojawiających się wątków filozoficznych, dopóki wypowiadał je narrator. Niemal za każdym razem, gdy bohaterowie postanawiali otworzyć usta, by się do kogoś odezwać, byłem szczerze...

Zważywszy na końcówkę pierwszej części serii "Kroniki Diuny", która na koniec rozpędziła się w sposób mało zadawalający dla mnie, ta część odzyskała ten fajny, wolny rytm.

Zważywszy na końcówkę pierwszej części serii "Kroniki Diuny", która na koniec rozpędziła się w sposób mało zadawalający dla mnie, ta część odzyskała ten fajny, wolny rytm.

Świetna książka

Świetna książka

rewelacyjna książka!!! To właśnie jedna z tych, która sie kocha od pierwszej strony

rewelacyjna książka!!! To właśnie jedna z tych, która sie kocha od pierwszej strony

Rozpędem po pierwszym tomie nadal czyta się dobrze, aczkolwiek czuć, że tempo mocno wyhamowało i straciło nieco na "epickości" na rzecz intrygi. Nieco zirytował nagły brak części bohaterów. Nadal polecam, ale czułem się bardziej jakbym czytał opowiadanie ze świata Diuny niż część wielkiej przygody.

Rozpędem po pierwszym tomie nadal czyta się dobrze, aczkolwiek czuć, że tempo mocno wyhamowało i straciło nieco na "epickości" na rzecz intrygi. Nieco zirytował nagły brak części bohaterów. Nadal polecam, ale czułem się bardziej jakbym czytał opowiadanie ze świata Diuny niż część wielkiej przygody.

Herbert swoim dziełem obejmuje cały Wszechświat, a raptem kilkoro postaci pojawia się na kartach tego tomu. Mam wrażenie, jakby to była "przerwa na reklamę" przed właściwym rozwinięciem fabuły ale już nie chce mi się zapoznawać z pozostałymi częściami. Niektóre pasaże to niemal zbitek losowo wybranych słów, zaś rozwlekłe filozowiczno-religijne dialogi przerywane są absolutnie dramatycznymi wydarzeniami, jakby bohaterowie dzielili swój czas pomiędzy rozmyślania w ciszy i "najważniejszymi wydarzeniami w historii".
Przynajmniej czytało się bardziej wartko niż pierwszą część cyklu.

Herbert swoim dziełem obejmuje cały Wszechświat, a raptem kilkoro postaci pojawia się na kartach tego tomu. Mam wrażenie, jakby to była "przerwa na reklamę" przed właściwym rozwinięciem fabuły ale już nie chce mi się zapoznawać z pozostałymi częściami. Niektóre pasaże to niemal zbitek losowo wybranych słów, zaś rozwlekłe filozowiczno-religijne dialogi przerywane są...