Czytałem z wielkim przejęciem. Pisane z wielkim poczuciem chrześcijańskiego realizmu. Gorąco polecam

Czytałem z wielkim przejęciem. Pisane z wielkim poczuciem chrześcijańskiego realizmu. Gorąco polecam

Historia polskiego kresowiaka opowiedziana w pięciu aktach. Ja jednak wyróżniłbym trzy, odpowiadające przemianie wewnętrznej bohatera, a nie według miejsca aktualnego pobytu, jak to uczynił autor. Przemiana ta jest procesem, który stanowi motor napędowy całej powieści, ramy czasowe są obszerne, nie zawsze wiemy, w jakim dokładnie roku toczy sie akcja, punktami kontrolnymi są tutaj znaczące wydarzenia historyczne, zabieg udany. Niestety powieść jest nierówna, pierwsza część nużąca, Marion jest jednowymiarowa od początku, aż do samego końca, nie lepiej jest z pozostałymi postaciami. Tylko główny bohater się tutaj wyróżnia, tak jakby autor chciał przez to pokazać, że to on jest sercem tego utworu - w moim odczuciu zabrakło przez to obiektu z którym można by sympatyzować, spłycilo to powieść. Dalej jest lepiej, historia nabiera rozpędu, wciąga, autor nie zawsze daje jednoznaczne osądy, ale nakierowuje czytelnika, na to, co sam chciał przekazać. Boli symetryzm widoczny w końcówce przy opisach polskiej oraz ukraińskiej partyzantki, klamra kończąca powieść przewidywalna. Są momenty, za które można by te książkę ocenić wyżej, ale jest zbyt nierówno, czasami zbyt prosto, pomimo, że autor chciał, by było inaczej. Widziałbym zakończenie w którym Marion okazuje się istnieć wyłącznie w głowie protagonisty, nic specjalnie oryginalnego, ale łatwiej byłoby pogodzić się z jej wyidealizowaną postacią.


Osobna kwestia to redakcja tej książki. Miałem w rękach DRUGIE wydanie, a literówek co niemiara, szczytem jest ciąg kilkunastu losowych liter na końcu zdania. Druga wpadka wydawnictwa Arcanum, Nadberezyncy w miękkiej okładce których mam nadają się na jedno przeczytanie, po kilku z książki wylatuje już sterta kartek (kupiona z 10 lat temu, może już wygląda to lepiej, a to książka która należy przeczytać).
Oczywiście finalna ocena dotyczy powieści, nie wydania fizycznego.

Historia polskiego kresowiaka opowiedziana w pięciu aktach. Ja jednak wyróżniłbym trzy, odpowiadające przemianie wewnętrznej bohatera, a nie według miejsca aktualnego pobytu, jak to uczynił autor. Przemiana ta jest procesem, który stanowi motor napędowy całej powieści, ramy czasowe są obszerne, nie zawsze wiemy, w jakim dokładnie roku toczy sie akcja, punktami kontrolnymi...

Górą Tabor -jest to druga książka Wiesława Helaka, która mialem przyjemność przeczytać. Jak przy lekturze pierwszej
"Nad Zbruczem" nie zawiodłem się i spędziłem bardzo miło czas. Pióro Helaka pierwsza klasa , przepiękną polszczyzna, do tego czuć atmosferę drugiej RP. Mamy tu opis 2RP z jej problemami i sukcesami ,mozaikę narodowościową i religijną, bolszewików, postacie historyczne m.in. Komendanta, Pana Romana, Rydza-śmigłego i wielu innych.
To co lubię w powieściach autora to, że jego bohaterowie naprawdę kochają Ojczyznę, i czuć tą miłość - miłość pokolenia , które wywalczyło niepodległość. Przy czym jest to patriotyzm, a nie nacjonalizm w stylu niemieckim lub rosyjskim. Do tego w Górze Tabor dostaliśmy jeszcze transcendencje, poszukiwanie wiary i walka z samym sobą o to aby, pomimo "czasów szatana" postać człowiekiem Chrystusa"
Polecam.

Górą Tabor -jest to druga książka Wiesława Helaka, która mialem przyjemność przeczytać. Jak przy lekturze pierwszej
"Nad Zbruczem" nie zawiodłem się i spędziłem bardzo miło czas. Pióro Helaka pierwsza klasa , przepiękną polszczyzna, do tego czuć atmosferę drugiej RP. Mamy tu opis 2RP z jej problemami i sukcesami ,mozaikę narodowościową i religijną, bolszewików, ...

Powieść zgrabnie napisana. Autor wraca do Jania z powieści " w stronę Seretu", z tym że teraz opisuje pierwszą część życia naszego bohatera, a więc paradoksalnie mamy więcej tytułowego Seretu niż w drugiej części tej sagi. Dzieciństwo kresowe, wojna bolszewicka, dwudziestolecie, druga apokalipsa.... Dwór szlachecki, wojsko, nieszczęsny Piłsudski, Dmowski, widmo nadciągającej katastrofy...
Autor dużo wysiłku wkłada w pokazanie stanu ducha, przemyśleń, odrzucając szczegóły miejsc, krajobrazów, czy nawet relacji - brak dłuższych dialogów. Jest to jego unikalny styl, który wciąga. Ale wszystkim można się przejeść. Początkowe fragmenty z ciągnącym się na kilkadziesiąt stron pobytem Jania we Włoszech i tamtejsze zachwyty nad muzyką, operami, sztuką.... Oj,oj. Za dużo tam infantylizmu, mistycyzmu. Jakiegoś rozmycia wszystkiego w czasie, jak by autor nie wiedział dokąd chce zmierzać. Niech Was czytelnicy te strony nie zniechęcą. Trzeba je przerobić, a jak nie to po prostu pominąć.

Powieść zgrabnie napisana. Autor wraca do Jania z powieści " w stronę Seretu", z tym że teraz opisuje pierwszą część życia naszego bohatera, a więc paradoksalnie mamy więcej tytułowego Seretu niż w drugiej części tej sagi. Dzieciństwo kresowe, wojna bolszewicka, dwudziestolecie, druga apokalipsa.... Dwór szlachecki, wojsko, nieszczęsny Piłsudski, Dmowski, widmo...

Przeczytałam już kilka książek Helaka od deski do deski. Każda zawiera jakąś dawkę podniosłości. Ale tej nie zmogłam, skończyłam na 50 stronie. Niewiele rozumiem z tego co na tych stronach było, a nie jestem ignorantką. Katolicki bełkot, trudno przebrnąć.

Przeczytałam już kilka książek Helaka od deski do deski. Każda zawiera jakąś dawkę podniosłości. Ale tej nie zmogłam, skończyłam na 50 stronie. Niewiele rozumiem z tego co na tych stronach było, a nie jestem ignorantką. Katolicki bełkot, trudno przebrnąć.

Pięknie napisana. Trzyma poziom "Nad Zbruczem". Niesamowicie głęboki obraz przeżyć i myśli głównego bohatera. Zapada w pamięć. Helak to mistrz kreowania świadomości bohatera. I to tło. II RP, wojna, Polacy tamtych lat. "Nad Zbruczem" oceniam na 10/10, "Górę" 9/10.

Pięknie napisana. Trzyma poziom "Nad Zbruczem". Niesamowicie głęboki obraz przeżyć i myśli głównego bohatera. Zapada w pamięć. Helak to mistrz kreowania świadomości bohatera. I to tło. II RP, wojna, Polacy tamtych lat. "Nad Zbruczem" oceniam na 10/10, "Górę" 9/10.

Bardzo dobra powieść historyczna z dziejami Polski i Kresów w tle.
Jedyny minus to początek książki- dość toporny i według mnie niezbyt pasujący do całości.

Bardzo dobra powieść historyczna z dziejami Polski i Kresów w tle.
Jedyny minus to początek książki- dość toporny i według mnie niezbyt pasujący do całości.

Książka pisana pięknym językiem poruszająca ważne wydarzenia i tematy. Tam gdzie jest akcja to nawet wciąga i czuć klimat. Niestety na tym plusy się kończą. Większa część książki a zwłaszcza początek utrzymany w pseudo biblijnej narracji. Przez pierwsze sto stron miałem wrażenie, że czytam scenariusz niskobudżetowego filmu familijnego z telewizji Trwam. Postacie występujące w książce są miałkie i aż do bólu sztampowe. Ta książka idealnie nadaje się na kolejną lekturę szkolną do gnębienia młodzieży wzorcem przegranego Polaka, patrioty i katolika.

Książka pisana pięknym językiem poruszająca ważne wydarzenia i tematy. Tam gdzie jest akcja to nawet wciąga i czuć klimat. Niestety na tym plusy się kończą. Większa część książki a zwłaszcza początek utrzymany w pseudo biblijnej narracji. Przez pierwsze sto stron miałem wrażenie, że czytam scenariusz niskobudżetowego filmu familijnego z telewizji Trwam. Postacie występujące...

Przepiekna ksiazka, bardzo smutna, ale madra i bardzo polska. Wspanialy jezyk polski jakiego juz prawie nigdzie zaden autor nie uzywa.
Nasza historia...

Przepiekna ksiazka, bardzo smutna, ale madra i bardzo polska. Wspanialy jezyk polski jakiego juz prawie nigdzie zaden autor nie uzywa.
Nasza historia...

Po przeczytaniu „Nad Zbruczem” musiałem sięgnąć po „Górę Tabor”, po prostu musiałem. I nie zawiodłem się. Nie jest to ani sequel, ani prequel. Może bardziej powieść osadzona w tym samym uniwersum – przedwojennej Polsce, kresowej i katolickiej.

„Góra Tabor” to miejsce, a raczej proces przemienienia. Z człowieka zwykłego, młodego artysty, najpierw w żołnierza, potem w ziemianina, na końcu w chrześcijanina. Główny bohater dochodzi do pieniędzy swoją ciężką pracą, do honorów i poważania wśród sąsiadów. Potem powoli traci wszystko, na końcu zostaje wygnańcem z kresów, jedzie rozklekotaną furmanką w nieznane. Ale jedzie uśmiechnięty, z kochaną kobietą przy boku. Pozbył się ziemskiego statku, ale w niebie ma skarby nieprzebrane.

Helak utrwalił swój specyficzny styl, który był już w „Nad Zbruczem”. Nie jestem polonistą, ale jak czytam Helaka to na myśl mi przychodzi Kochanowski, Mickiewicz i Sienkiewicz. Kontakt z tą literaturą to kontakt z całym naszym dziedzictwem – języka, Ojczyzny i Wiary.

Helak opowiada o utraconym świecie ziemiaństwa na kresach, jak majątki i kultura budowane i odbudowywane na nowo przez pokolenia nagle po prostu się rozpadają pod kołami historii. Nie ma tu zbytniej nienawiści do komunistów czy Niemców. Bohater kilkakrotnie rozmyśla, że sami sobie zgotowaliśmy ten los, ale nie rozwija zbytnio tej myśli.

Tak sobie myślę, że obecnie przeżywamy coś podobnego – rozpadają się kolejne „kresy” polskie. Tym razem jednak duchowe. Wielu z nas już wsiada na furmanki, na których odjedzie precz, zostawiając w tyle dziedzictwo ojców. Obyśmy mogli mieć tak czyste sumienie jak Janio.

Po przeczytaniu „Nad Zbruczem” musiałem sięgnąć po „Górę Tabor”, po prostu musiałem. I nie zawiodłem się. Nie jest to ani sequel, ani prequel. Może bardziej powieść osadzona w tym samym uniwersum – przedwojennej Polsce, kresowej i katolickiej.

„Góra Tabor” to miejsce, a raczej proces przemienienia. Z człowieka zwykłego, młodego artysty, najpierw w żołnierza, potem w...