Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Reymont posiadał dwie cechy najważniejsze u pisarza, dar obserwacji oraz umiejętność przelania tego na papier. Potrafił kwestie z pozoru nieuchwytne zawrzeć w bardzo zwięzłej i zgrabnej formie. Dialogi są naturalne i wciągające, charaktery bogate i nietuzinkowe, a przedstawiany świat rozległy i ciągły, czuć, że tylko na chwilę wchodzimy pomiędzy tryby rozpędzonej maszyny, ona chodziła przed nami, będzie chodziła i po nas.
Przedstawiony świat to epicentrum konfliktów narodowościowych, klasowych i religijnych. Religia mamony z pozoru nigdy nie była tak blisko jak w przemysłowej Łodzi, na tym tle stawiamy sobie pytanie gdzie jest człowieczeństwo, dlaczego tak wiele osób się go wyrzeka w imię materializmu. Poruszane problemy są wciąż aktualne, wszystko ewoluuje, ale trzon do którego dociera Reymont jest wciąż ten sam.
To książka, która po przeczytaniu długo jeszcze rezonuje w głowie, nie ma chyba lepszej rekomendacji, niż to, że jej fragmenty wracają w życiu codziennym. Z reguły z gorzkim posmakiem.

Reymont posiadał dwie cechy najważniejsze u pisarza, dar obserwacji oraz umiejętność przelania tego na papier. Potrafił kwestie z pozoru nieuchwytne zawrzeć w bardzo zwięzłej i zgrabnej formie. Dialogi są naturalne i wciągające, charaktery bogate i nietuzinkowe, a przedstawiany świat rozległy i ciągły, czuć, że tylko na chwilę wchodzimy pomiędzy tryby rozpędzonej maszyny,...

Daleki Wschód to dla mnie biała plama; z dużymi nadziejami sięgałem po tę książkę, świetnie oceniana, a autor uchodzi za znawcę podejmowanej tematyki. Być może takowym jest, tym bardziej ubolewam, że nie zechciał tego pokazać. Po obiecującym początku, nakreśleniu genezy pierwszej wojny opiumowej, szybko wpadamy w świat głównego bohatera i jego najbliższego otoczenia. Niewiele dowiadujemy się o Chinach, autor jakby celowo zamknął te furtkę wspominając co rusz o ich niechęci dla przybyszów z Europy, czasami przemycając jakieś zabobony. Szkoda, jednak największą wadę stanowi brak ciekawych postaci. Pokonywane strony uwypuklaly ich jednowymiarowość, schematy działań, a co za tym idzie przewidywalność. Atutem jest umiejętne posługiwanie się piórem przez autora, czyta się lekko, a przymykając oko na wspomniane wady, można wejść w ten świat i czerpać z tego pewną przyjemność. Do momentu kolejnego nudnego dialogu bądź zbędnego wątku pobocznego. Byłoby "oczko" wyżej gdyby nie tanie filozofowanie, na które jestem uczulony (na szczęście jest go niewiele) oraz naprawdę tandetne zakończenie.

Daleki Wschód to dla mnie biała plama; z dużymi nadziejami sięgałem po tę książkę, świetnie oceniana, a autor uchodzi za znawcę podejmowanej tematyki. Być może takowym jest, tym bardziej ubolewam, że nie zechciał tego pokazać. Po obiecującym początku, nakreśleniu genezy pierwszej wojny opiumowej, szybko wpadamy w świat głównego bohatera i jego najbliższego otoczenia....

Historia polskiego kresowiaka opowiedziana w pięciu aktach. Ja jednak wyróżniłbym trzy, odpowiadające przemianie wewnętrznej bohatera, a nie według miejsca aktualnego pobytu, jak to uczynił autor. Przemiana ta jest procesem, który stanowi motor napędowy całej powieści, ramy czasowe są obszerne, nie zawsze wiemy, w jakim dokładnie roku toczy sie akcja, punktami kontrolnymi są tutaj znaczące wydarzenia historyczne, zabieg udany. Niestety powieść jest nierówna, pierwsza część nużąca, Marion jest jednowymiarowa od początku, aż do samego końca, nie lepiej jest z pozostałymi postaciami. Tylko główny bohater się tutaj wyróżnia, tak jakby autor chciał przez to pokazać, że to on jest sercem tego utworu - w moim odczuciu zabrakło przez to obiektu z którym można by sympatyzować, spłycilo to powieść. Dalej jest lepiej, historia nabiera rozpędu, wciąga, autor nie zawsze daje jednoznaczne osądy, ale nakierowuje czytelnika, na to, co sam chciał przekazać. Boli symetryzm widoczny w końcówce przy opisach polskiej oraz ukraińskiej partyzantki, klamra kończąca powieść przewidywalna. Są momenty, za które można by te książkę ocenić wyżej, ale jest zbyt nierówno, czasami zbyt prosto, pomimo, że autor chciał, by było inaczej. Widziałbym zakończenie w którym Marion okazuje się istnieć wyłącznie w głowie protagonisty, nic specjalnie oryginalnego, ale łatwiej byłoby pogodzić się z jej wyidealizowaną postacią.


Osobna kwestia to redakcja tej książki. Miałem w rękach DRUGIE wydanie, a literówek co niemiara, szczytem jest ciąg kilkunastu losowych liter na końcu zdania. Druga wpadka wydawnictwa Arcanum, Nadberezyncy w miękkiej okładce których mam nadają się na jedno przeczytanie, po kilku z książki wylatuje już sterta kartek (kupiona z 10 lat temu, może już wygląda to lepiej, a to książka która należy przeczytać).
Oczywiście finalna ocena dotyczy powieści, nie wydania fizycznego.

Historia polskiego kresowiaka opowiedziana w pięciu aktach. Ja jednak wyróżniłbym trzy, odpowiadające przemianie wewnętrznej bohatera, a nie według miejsca aktualnego pobytu, jak to uczynił autor. Przemiana ta jest procesem, który stanowi motor napędowy całej powieści, ramy czasowe są obszerne, nie zawsze wiemy, w jakim dokładnie roku toczy sie akcja, punktami kontrolnymi...