Czy muszę zajarać zeby zrozumieć te róż e historię i kto jest kim? Obrzydliwą jest ta książka, aż ręce mi się lepią od jej trzymania, fuj

Czy muszę zajarać zeby zrozumieć te róż e historię i kto jest kim? Obrzydliwą jest ta książka, aż ręce mi się lepią od jej trzymania, fuj

Autor tej książeczki, Tomasz Piątek, aktualne jest bardziej kojarzony z tytułami atakującymi PiS, zaczynał jednak od prostych artykułów. Jego pierwszy wydrukowany materiał to właśnie tytułowa Heroina. Książka, która chyba miała być naszą rodzimą odpowiedzią na Ćpuna Burroughsa, jest jedynie próbą ukazania tematu w naszym świetle. Jest tak samo surowa, bezpośrednia, agresywna, ale jest jednak strasznie chaotyczna. Wyjaśnienie tego bałaganu nie zmienia faktu, że jest to, mimo wszystko, chaos, częściowo planowany, ale całkowicie nie wciągający.

Pisana w pierwszej osobie historia stara się szokować czytelnika surowymi wizjami narkomanii, bezczelnymi metodami, którymi sami nałogowcy oszukują wszystkich naokoło, a zwłaszcza samych siebie. Szczególnie irytujące jest nieustanne powtarzanie, że przecież nasz narrator radzi sobie z nałogiem doskonale i może go rzucić w każdej chwili. Nawet jeśli tak sobie wmawiają, jak wszyscy nałogowcy, powtarzanie tego co drugi akapit męczy. Według tej książki narkomani są wszędzie, na każdym poziomie społecznym, niekonicznie zażywają heroinę, ale jednak spotykamy ich na każdym kroku. Myślę jednak, że większym problemem dla naszego społeczeństwa jest alkoholizm, nie dość, że historycznie traktowany pobłażliwie, to jeszcze traktowany jako element narodowy. Narkomania jest problemem, jednak łatwiejszym do stygmatyzacji, bo przyszedł do nas z tego zepsutego Zachodu. Alkohol jest z nami od zawsze, i jest w sumie łączony z naszą nacją, niestety.

Autor we wstępie zwraca uwagę, że opisuje problemu jako tego zła, które towarzyszy życiu nałogowca. Faktycznie, za każdym razem narrator czuje się świetnie, świat jest wspaniały, nie ma żadnych problemów. Owszem, jest w tym coś nowego, jednak nie wiem jakby to miało odstraszyć potencjalnego młodego człowieka, które będzie wyznawcą tezy „wszystko jest dla ludzi”. Dlaczego miałby zrezygnować z czegoś, co mu polepszy odbiór świata, nawet kosztem uzależnienia? Całość wypada mało wiarygodnie, może i jest podparta osobistymi doświadczeniami, ale przez ten chaos wręcz odrzuca. Może to po prostu wina pierwszego dzieła, a może po prostu autor nie czuję się w tym temacie?

+ próba ukazania świata pełnego ćpunów
- chaos narracyjny, nijakość sytuacji, często umniejszana przez równie nijakich bohaterów

Autor tej książeczki, Tomasz Piątek, aktualne jest bardziej kojarzony z tytułami atakującymi PiS, zaczynał jednak od prostych artykułów. Jego pierwszy wydrukowany materiał to właśnie tytułowa Heroina. Książka, która chyba miała być naszą rodzimą odpowiedzią na Ćpuna Burroughsa, jest jedynie próbą ukazania tematu w naszym świetle. Jest tak samo surowa, bezpośrednia,...

Nie zachwyciła mnie. Chaotyczna narracja, która nie w tym przypadku nie była zaletą. Cztery gwiazdki przyznaję za interesujące i przemawiające do wyobraźni opisy stanu po heroinie.

Nie zachwyciła mnie. Chaotyczna narracja, która nie w tym przypadku nie była zaletą. Cztery gwiazdki przyznaję za interesujące i przemawiające do wyobraźni opisy stanu po heroinie.

Polska wersja Ćpuna, Pedała i Nagiego lunchu W. S. Burroughsa, niestety, dużo gorsza wersja.

Polska wersja Ćpuna, Pedała i Nagiego lunchu W. S. Burroughsa, niestety, dużo gorsza wersja.

Wyjątkowa. Świetny język, treść wykraczająca poza granicę wyobraźni. Gorąca podróż do odurzonej głowy głównego bohatera. Ulubiona.

Wyjątkowa. Świetny język, treść wykraczająca poza granicę wyobraźni. Gorąca podróż do odurzonej głowy głównego bohatera. Ulubiona.

Przeczytałem, że autor potrzebował dwóch lat, żeby napisać pierwsze siedemnaście stron. No, tak…
Nie takiej „Heroiny” oczekiwałem.

Przeczytałem, że autor potrzebował dwóch lat, żeby napisać pierwsze siedemnaście stron. No, tak…
Nie takiej „Heroiny” oczekiwałem.

Fenomenalny język, plastyczna i niebanalna fabuła, a za razem niesamowite poczucie autentyczności w lawinie surrealizmu; nie mogłam się od niej odkleić.

Fenomenalny język, plastyczna i niebanalna fabuła, a za razem niesamowite poczucie autentyczności w lawinie surrealizmu; nie mogłam się od niej odkleić.

Specyficzna i na pewno nie dla każdego. Trzeba się w nią wgryźć i poczuć. Trudna lektura poruszająca trudny temat. Czyta się szybko ale nie łatwo.

Specyficzna i na pewno nie dla każdego. Trzeba się w nią wgryźć i poczuć. Trudna lektura poruszająca trudny temat. Czyta się szybko ale nie łatwo.

Czytałem dość dawno, ale wydawała mi się przekombinowana. A może było to kwestią przeniesienia na karty chaosu, w którym żył i zagubił się główny bohater. Mocna końcówka nieco to w moich oczach odratowała, ale gdybym miał oceniać jako całość, to obyło się bez zachwytów nad treścią.

Czytałem dość dawno, ale wydawała mi się przekombinowana. A może było to kwestią przeniesienia na karty chaosu, w którym żył i zagubił się główny bohater. Mocna końcówka nieco to w moich oczach odratowała, ale gdybym miał oceniać jako całość, to obyło się bez zachwytów nad treścią.

uff, czyta się szybko ale im głębiej w książkę tym bardziej zadziwia treść. W pewnym momencie tak się pogubiłem, że myślałem że z książki ktoś powyrywał kartki.

uff, czyta się szybko ale im głębiej w książkę tym bardziej zadziwia treść. W pewnym momencie tak się pogubiłem, że myślałem że z książki ktoś powyrywał kartki.