Joanna Bator to kolejna polska pisarka, z której twórczością zapoznałam się po raz pierwszy. Co prawda miałam zacząć od polecanego mi "Japońskiego wachlarza", ale wpadła mi w ręce "Piaskowa Góra" i wzięłam się za czytanie tylko ze względu na nazwisko autorki bez czytania opisu, co rzadko mi się zdarza. Jakież było moje zaskoczenie, gdy okazało się, że ta książka to słodko-gorzki opis PRL-owskiej rzeczywistości.
Książka jest naprawdę niesamowita! Opisy realistyczne, bohaterowie jak żywi z tamtej epoki, spostrzeżenia trafne, czytając czułam się jakbym wróciła do lat dziecinnych. Podziwiam talent autorki, chyba sama nie potrafiłabym dzieciom lepiej odmalować tej rzeczywistości.
Akcja książki to swego rodzaju saga rodzinna, w której główną rolę odgrywają kobiety i ich zmagania najpierw z rzeczywistością wojenną, potem czasami PRL-u i przemian pokomunistycznych w wolnej Polsce.
Miejscem akcji jest osiedle Piaskowa Góra w Wałbrzychu, swoisty Babel stworzony z ludności, która napłynęła do górniczego Wałbrzycha za chlebem z różnych stron Polski. Jest i pewna tajemnica z przeszłości.
Oprócz opisu codziennych problemów egzystencji w czasach, gdzie wszystko trzeba było zdobyć, załatwić, wyprosić w zamian za inne przysługi, autorka porusza wiele problemów społecznych takich jak nietolerancja odmienności, homoseksualizm, aborcja, alkoholizm, zakazana miłość. Przedstawia świat przeciętnych ludzi pełnych typowo polskich przywar: zawiści, cwaniactwa, lęku przed zmianami, braku perspektyw i horyzontów, wąskiej zaściankowości, goryczy wynikającej z niespełnionych marzeń.
Autorka dowcipnie i takim trochę prostackim stylem opisuje życie w PRL-u: mieszkania w szarych blokowiskach, szczyt marzeń - mały fiat, zakupy w Pewexie, handlowe wyjazdy do Turcji, wizja raju Niemiec zachodnich, zakładowe wczasy w Bułgarii, zbiorowe zauroczenie serialem "Isaura", ciągła praktyczność i codzienna brzydota, którą starano się jakoś pokolorować. Piaskowa Góra to obraz niewielkiej wałbrzyskiej społeczności, który przekłada się na cały obraz ówczesnej komunistycznej Polski.
Jestem pod wrażeniem talentu Pani Bator, jej naturalistyczne opisy świetnie oddają rzeczywistość, niesamowite wyczucie klimatu tamtych czasów, a mnogość postaci i ich wyrazistość dopełnia całości. Tak wiele różnych postaci znalazło tu miejsce, że można by obdzielić kilka książek.
Podsumowując, można powiedzieć, że autorka napisała piękną opowieść o trudnych czasach, która zawiera wiele spostrzeżeń i refleksji, czasem zabawnych, czasem smutnych. To ciekawa saga, ale równocześnie pełna wnikliwych obserwacji powieść obyczajowa, w której losy bohaterów przeplatają się z przemyśleniami dotyczącymi sensu ludzkiego życia.

Joanna Bator to kolejna polska pisarka, z której twórczością zapoznałam się po raz pierwszy. Co prawda miałam zacząć od polecanego mi "Japońskiego wachlarza", ale wpadła mi w ręce "Piaskowa Góra" i wzięłam się za czytanie tylko ze względu na nazwisko autorki bez czytania opisu, co rzadko mi się zdarza. Jakież było moje zaskoczenie, gdy okazało się, że ta książka to...