Co za beznadziejna książka... Bełkot z pretensjami.

Co za beznadziejna książka... Bełkot z pretensjami.

Nie mogłam się doczekać, kiedy ta książka wpadnie w moje ręce. Wydawało mi się, że będzie w niej wszystko, co cenię w literaturze - interesujący temat, ciekawi bohaterowie, dobrze nakreślona rzeczywistość, ponadprzeciętny styl narracji, niebanalne przemyślenia. W końcu zaczęłam czytać... magia uleciała. Dałam sobie czas do setnej strony. Niestety, ale ogromne rozczarowanie. Przede wszystkim nie do końca wiadomo, o co chodzi. Równolegle są prowadzone trzy historie, w każdej występuje bohaterka podobnie strapiona życiem. Żadna z tych opowieści nie jest wciągająca ani na tyle ciekawa, by śledzić ją bez wymuszonego zainteresowania. Jeden wielki chaos. I beznadzieja życia wylewająca się z kartek. Czasem bardzo prosty język, zdania na zasadzie: „Weszła kobieta”, „Pojawił się pan z wąsem”. Fabuły brak, jedynie jakieś mętne sceny. Odbieram tę powieść jako pewien eksperyment, chociaż dla mnie niestrawny.

Nie mogłam się doczekać, kiedy ta książka wpadnie w moje ręce. Wydawało mi się, że będzie w niej wszystko, co cenię w literaturze - interesujący temat, ciekawi bohaterowie, dobrze nakreślona rzeczywistość, ponadprzeciętny styl narracji, niebanalne przemyślenia. W końcu zaczęłam czytać... magia uleciała. Dałam sobie czas do setnej strony. Niestety, ale ogromne rozczarowanie....

Koszmarna książka, która męczy zarówno tematyką, jak i stylem narracji. Zastosowany wielogłos sprawił, że nie mogłem zrozumieć "kto mówi, o czym i w jakim celu".

Koszmarna książka, która męczy zarówno tematyką, jak i stylem narracji. Zastosowany wielogłos sprawił, że nie mogłem zrozumieć "kto mówi, o czym i w jakim celu".

Nie udało mi się przebrnąć przez tą książkę.

Nie udało mi się przebrnąć przez tą książkę.

Przyznam szczerze: czytałam tę książkę właściwie tylko dla języka, którym ją napisano. Miks trzech narracji zachwycał, każda inna, każda dobra. Krótkie zdania blogu, to wieczne zaplątane "się" i "sobie", czyli kwintesencja blogowania, te ironiczne smaczki - wszystko to przeciwstawione tradycyjnemu stylowi innych części. Niełatwa lektura, i w pewnym sensie rozumiem, że na listę bestsellerów literatury popularnej nie trafiła. Ale można poznać smak i wagę słów, żadne nie jest przypadkowe. Czasem warto sięgnąć także i po takie lektury. Ot, tyle.

Przyznam szczerze: czytałam tę książkę właściwie tylko dla języka, którym ją napisano. Miks trzech narracji zachwycał, każda inna, każda dobra. Krótkie zdania blogu, to wieczne zaplątane "się" i "sobie", czyli kwintesencja blogowania, te ironiczne smaczki - wszystko to przeciwstawione tradycyjnemu stylowi innych części. Niełatwa lektura, i w pewnym sensie rozumiem, że na...

Myślałam, że coś z tego będzie - niestety szybko się okazało, że nie. Takie troszkę czytadło z kiosku. Szkoda.

Myślałam, że coś z tego będzie - niestety szybko się okazało, że nie. Takie troszkę czytadło z kiosku. Szkoda.

Bardzo melancholijna. Jak dla mnie - zbyt melancholijna.

Bardzo melancholijna. Jak dla mnie - zbyt melancholijna.

Wpadła mi w ręce w piątek w bibliotece, przypomniało mi się nazwisko i jakiś płacz w mediach, że autorka za mało zarabia, wypożyczyłam z ciekawości i... zepsułam sobie weekend. To znaczy zepsułabym, gdybym nie miała jeszcze paru innych rzeczy do czytania (musiałam podkraść dziecku Harrego Pottera, żeby odreagować).
Koszmarny gniot, nie przebrnęłam. Nie polecam.
Zaznaczam "przeczytane" ale powinnam raczej "niedoczytane", to jedna z tych, książek, które oddaję bez żalu i czym prędzej, zaraz jak tylko o dziesiątej otworzą bibliotekę.

Wpadła mi w ręce w piątek w bibliotece, przypomniało mi się nazwisko i jakiś płacz w mediach, że autorka za mało zarabia, wypożyczyłam z ciekawości i... zepsułam sobie weekend. To znaczy zepsułabym, gdybym nie miała jeszcze paru innych rzeczy do czytania (musiałam podkraść dziecku Harrego Pottera, żeby odreagować).
Koszmarny gniot, nie przebrnęłam. Nie polecam.
Zaznaczam...

Czytając tę książkę, nuciłam wielokrotnie piosenkę "Tamta kobieta" w wykonaniu Katarzyny Groniec. Czy obsesja może stać się sposobem na życie?

Czytając tę książkę, nuciłam wielokrotnie piosenkę "Tamta kobieta" w wykonaniu Katarzyny Groniec. Czy obsesja może stać się sposobem na życie?

Pare miesiecy temu autorka tej ksiazki rozpoczel awielki lament. Plakala, ze ludzie nie kupuja jej ksiazek i ze panstwo powinno jej do nich doplacac. Plakala, ze Polacy wola "proste" kryminaly i sensacje zamiast literatury "ambitnej". No to sprawdzilem, jak ambitna jest ksiazka Malanowskiej. I jest tragiczna. Autorka to wampir energetyczny a ta ksiazka to chyba rodzaj terapii z jakiejs ciezkiej depresji. Nie da sie tego czytac. Nie jest to warte nawet zlotowki na wyprzedazy. Takiemu Krajewskiemu - autorowi kryminalow, ktorych autorka tak nie ceni- moze Malanowska buty czyscic. Dla autorki i dla czytelnikow bedzie lepiej jesli zrezygnuje z mazania sie i plakania nad cienka sprzedaza jej grafomanii i pojdzie do pelnoetatowej pracy. Zarobi wiecej. I wyswiadczy przysluge czytelnikom, ktorzy nie beda musieli cyztac jej wypocin. Niestety papier przyjmuje wszystko. Tylko niech mi jeszcze ktos wytlumaczy - jak takie cos dostalo nominacje do nagrody Nike? Hesusmarija! Polska literatura schodiz na psy.

Pare miesiecy temu autorka tej ksiazki rozpoczel awielki lament. Plakala, ze ludzie nie kupuja jej ksiazek i ze panstwo powinno jej do nich doplacac. Plakala, ze Polacy wola "proste" kryminaly i sensacje zamiast literatury "ambitnej". No to sprawdzilem, jak ambitna jest ksiazka Malanowskiej. I jest tragiczna. Autorka to wampir energetyczny a ta ksiazka to chyba rodzaj...